Η ωραία «Λευκοθέα της Σμύρνης» στον Δανίκα

Η Λευκοθέα λοιπόν. Τι όνομα! Μπράβο, Μιμή (η Ντενίση φυσικά), που το επινόησες στο σενάριο της ταινίας «Σμύρνη μου αγαπημένη»! Οταν την είδα τα ’χασα. Το κορίτσι που υποδύεται τη Λευκοθέα, μέσα στα πέντε καλύτερα στοιχεία αυτής της κινηματογραφικής ιστορίας. Αμέσως αναζήτησα το όνομά της. Ποια ηθοποιός υποδύεται τη Λευκοθέα; Η Αναστασία Παντούση. Ποια;

Μετά άρχισα να την ψάχνω.

Μα δεν είναι γνωστή, δεν είναι σταρ. Θα γίνει. Πρέπει να γίνει. Είναι τόσο εύθραυστη και τόσο αιθέρια που αμυδρώς θυμίζει Κίρα Νάιτλι. Υπερβολικό; Μπορεί. Εμένα μου τη θυμίζει. Τελικά τη βρήκα. Τελικά κλείσαμε ραντεβού. Τελικά δεν ήρθε. Από το τηλέφωνο, η φωνή της βραχνή. Σχεδόν δεν ακουγόταν. «Έχω ρίγη, υψηλό πυρετό και είμαι στο κρεβάτι». Ωχ! Από COVID; Όχι, από γρίπη. Μακάρι. Από τότε κάθε ημέρα την έπαιρνα τηλέφωνο. Να μάθω το ιατρικό ανακοινωθέν. Κάθε φορά και λίγο καλύτερα. Οι χρόνοι πίεζαν. Εγώ υπομονετικός. Μέχρι που στο τέλος, με καλύτερη φωνή και χωρίς πυρετό, καταφέραμε να συναντηθούμε. Εκείνη από τα Σπάτα, εγώ στο κέντρο. Και στο τέλος η ατάκα που με κέρδισε οριστικά ήταν όταν μου είπε πειστικά και αβίαστα, χωρίς ίχνος υποκρισίας, «είμαι λίγη για να εκφέρω γνώμη για το εμβόλιο».

«Γεννήθηκα στο Μαρούσι και μεγάλωσα στα Σπάτα, η καταγωγή του μπαμπά από Θεσσαλονίκη».
- Και οι γονείς σου; Εκτός καλλιτεχνικών ενδιαφερόντων;
«Οχι ακριβώς. Κάτι πήρα και από τους δύο. Ο μπαμπάς είναι γυμναστής και η μαμά μου διακοσμήτρια. Ο μπαμπάς μου παίζει κιθάρα. Κάπως έτσι βρέθηκα στα θρανία στο Μουσικό Γυμνάσιο και Λύκειο Παλλήνης. Από εκεί καλλιεργήθηκαν στα πρώτα καλλιτεχνικά μου βήματα. Εκεί προέκυψαν οι καλλιτεχνικές μου ανησυχίες και ευαισθησίες. Ολοι έχουμε κάποιο παρελθόν. Αυτό είναι το δικό μου».
- Από εκεί και τα πρώτα βήματα υποκριτικής;
«Αυτό συνέβη προηγουμένως. Από τα παιδικά μου χρόνια. Πριν από το σχολείο. Θυμάμαι ότι φορούσα τα ρούχα του μπαμπά ή της μαμάς και έκανα πως παίζω θέατρο. Μετά συμμετείχα σε θεατρικές ομάδες του σχολείου. Ταυτόχρονα φυσικά σπούδασα μουσική».
- Παίζεις και κάποιο μουσικό όργανο;
«Φυσικά. Εμαθα να παίζω φαγκότο, πιάνο και ταμπουρά. Το πιάνο και ο ταμπουράς είναι στο Μουσικό Σχολείο όργανα υποχρεωτικά. Το φαγκότο δεν είναι. Και μεγαλώνοντας θέλησα να ασχοληθώ με την υποκριτική. Το πάθος μου ήταν να γίνω ηθοποιός. Να υπηρετήσω αυτό το εξαιρετικό είδος όσο καλύτερα μπορώ. Να του αφοσιωθώ. Το λατρεύω, πώς να σας το πω. Είναι το οξυγόνο μου, ο μοναδικός μεγάλος έρωτάς μου. Ολη η ζωή μου».
- Εννοείς την τέχνη της μεταμόρφωσης;
«Αυτό ακριβώς. Ομως στην αρχή οι γονείς μου φοβήθηκαν. Και τους καταλαβαίνω. Σου λέει, τι θα γίνει το κορίτσι μας; Θα βρει δουλειά; Θα μπορέσει να εξασφαλίζει τον καθημερινό επιούσιο; Μάλλον όχι. Μάλλον δύσκολα. Ετσι για τη μελλοντική μου επαγγελματική αποκατάσταση, γι’ αυτό που λέμε “σιγουριά’, άρχισα να σπουδάζω νηπιαγωγός. Και πράγματι ολοκλήρωσα τις σπουδές μου. Παράλληλα, όμως, βρέθηκα να συμμετέχω σε ένα παιδικό θέατρο για τέσσερα χρόνια. Σπουδαία εμπειρία. Κάπως έτσι εξοικειώθηκα. Τα πρώτα μου βήματα».
- Κάπου εκεί η συνάντησή σου με την τηλεόραση.
«Κάπου εκεί η πρώτη μου δουλειά στους “Συμμαθητές” στον Ant1 με σκηνοθέτη τον Βασίλη Θωμόπουλο. Με βοήθησε και τον ευχαριστώ γι’ αυτό. Πάντα ευγνωμονώ τους ανθρώπους που με εμπιστεύτηκαν, με δίδαξαν και με στήριξαν».


«Καμία παρενόχληση»

- Το περίεργο στην περίπτωσή σου είναι ότι συνέχισες με τηλεόραση και ελάχιστα με το θέατρο.
«Γενικά συνέχισα με τηλεόραση, η μία δουλειά έφερνε την άλλη. Μετά υπήρξε η περίπτωση με τη Lacta, που γυρίστηκε σε πέντε επεισόδια, αλλά στο τέλος προβλήθηκε ως τηλεταινία στο YouTube. Στο θέατρο συμμετείχα στο “Toc toc”, έργο του Γάλλου Λορέν Μπαφιέ στο Θέατρο Ηβη, με σκηνοθέτη τον Κώστα Σπυρόπουλο».
- Μια και το ’φερε η κουβέντα σχετικά με τον Κώστα Σπυρόπουλο, υπήρξε κάποιο περιστατικό σεξουαλικής παρενόχλησης;
«Τίποτα απολύτως. Καμία παρενόχληση. Ούτε ο Σπυρόπουλος έδωσε κάποια αφορμή. Αψογος. Μπορώ, μάλιστα, να σας βεβαιώσω για το ακριβώς αντίθετο. Πάντα σε απόσταση. Και μάλιστα επειδή ήμουν νέα ηθοποιός, αν και είχα μεγαλύτερο ρόλο, με κρατούσε έξω από τις διαδικασίες. Και πρέπει να πω ότι αυτό με στεναχώρησε. Επειδή ήμουν τόσο νέα πρέπει να με κρατάνε έξω σαν τιμωρία;».

«Με λένε Λευκοθέα»

- Και με την ταινία «Σμύρνη μου αγαπημένη» ποια η οριστική σου ετυμηγορία;
«Ανεξάρτητα από την κριτική γνώμη του καθενός. Σεβαστή, δικαίωμα δημοκρατικό. Οταν εκτίθεσαι στο σανίδι και την οθόνη, τότε κάθε θεατής έχει γνώμη. Τελικός και οριστικός κριτής είναι ο χρόνος. Πάντως έχω να πω ότι η ταινία ολοκληρώθηκε με πολλές δυσκολίες και με άφθονη αγάπη. Απ’ όλους. Ακούγεται κλισέ, αλλά δεν είναι. Καθένας που δούλεψε στη “Σμύρνη” το έκανε με αγάπη και σεβασμό. Με πρωταγωνιστές αυτής της κοπιαστικής δουλειάς και της άφθονης αγάπης την κυρία Ντενίση, τον σκηνοθέτη Γρηγόρη Καραντινάκη και τον παραγωγό Διονύση Σαμιώτη. Φυσικά και όλοι οι συντελεστές: ηθοποιοί και τεχνικοί».
- Εσύ παίζεις τον ρόλο της κόρης της Μιμής Ντενίση, με το σπάνιο όνομα Λευκοθέα.
«Είναι, δεν είναι; Λευκοθέα. Απίστευτο. Τόσο πολύ μ’ αρέσει που σκέφτομαι να αλλάξω το όνομά μου... Αστειεύομαι».
- Αλλες προτάσεις για κινηματογράφο;
«Μέχρι στιγμής όχι. Α, να μην ξεχάσω πόσο εξαιρετικός είναι ο σκηνοθέτης Γρηγόρης Καραντινάκης. Ελπίζω να μου έρθουν κι άλλες προτάσεις».
- Βλέπεις ταινίες στις αίθουσες;
«Πήγαινα συχνά στο σινεμά, αλλά τον τελευταίο καιρό δεν πηγαίνω λόγω γυρισμάτων αλλά και λόγω κορωνοϊού».
- Ελληνικό κινηματογράφο;
«Μα φυσικά βλέπω. Εχω δει ταινίες του Γιώργου Λάνθιμου. Η τελευταία του, η “Ευνοούμενη”, αυτή με το Οσκαρ Ερμηνείας στην Ολίβια Κόλμαν, με καθήλωσε. Κάθε φωτογραφία ήταν σαν πίνακας ζωγραφικής, χαίρομαι αφάνταστα που ο Λάνθιμος κάνει καριέρα στο εξωτερικό. Εχω δει και τον “Κυνόδοντα”. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή διχάστηκα και προσπάθησα να την καταλάβω, θεωρώ ότι είναι δύσκολη ταινία, την είδα δεύτερη φορά και κατανόησα κάποια πράγματα. Μου άφησε μια περίεργη γεύση, ήταν κάτι καινούριο. Γι’ αυτό το είδα δεύτερη φορά».

«Κομπάρσα»

- Δεν νομίζεις ότι πρέπει να ασχοληθείς με το θέατρο; Οτι μια νέα ηθοποιός, τόσο χαρισματική όπως εσύ, πρέπει πάση θυσία να επεξεργαστεί το ταλέντο της πάνω στο σανίδι;
«Ισως το εμπόδιο να είναι ότι δεν έχω σπουδάσει σε δραματική σχολή».
- Δεν νομίζεις ότι η ελληνική τηλεόραση με αυτές τις παραγωγές ολισθαίνει προς την ευκολία και την τυποποίηση;
«Δεν νομίζω ότι είναι ευκολία. Ξεκίνησα εδώ και δέκα χρόνια, έχω κάνει πολλή τηλεόραση, με σημαντικούς ανθρώπους. Δεν είπα ότι δεν θα πάω σε δραματική σχολή, απλώς έτσι συνέβη με τις συγκεκριμένες συγκυρίες. Είχα μπει σε διαδικασία να σπουδάσω σε δραματική σχολή, όμως η μία τηλεοπτική δουλειά έφερε την άλλη».
- Πρέπει να σου θυμίσω ότι όλοι οι Αγγλοι ηθοποιοί, που είναι τόσο σπουδαίοι, ξεκίνησαν και πορεύτηκαν με οδηγό τις θεατρικές τους εμπειρίες.
«Εχετε δίκιο. Για κάθε ηθοποιό το θέατρο είναι το οξυγόνο, ο αέρας που αναπνέει, το πάθος του. Ανευ θεάτρου, όλα τ’ άλλα είναι δευτερεύοντα».
- Επομένως, το ψάχνεις, το αναζητάς, το θέλεις.
«Φυσικά και το αναζητώ και το θέλω. Στοιχειώδες. Για παράδειγμα, πήγα για κάστινγκ στο “Ρωμαίος και Ιουλιέτα” στο Εθνικό με Δημήτρη Λιγνάδη. Απάντηση δεν πήρα».

Οι ψυχιάτροι

- Να επιστρέψουμε τώρα στην κατάσταση της ελληνικής τηλεόρασης. Κάθε φορά που πέφτω σε κάποια σειρά, βλέπω να επαναλαμβάνονται οι ίδιες γραφικότητες. Τι να σου πω τώρα, μόνο «Κομάντα και δράκοι» και κάπως «Η τούρτα της μαμάς».
«Καταλαβαίνω κι εγώ ότι το επίπεδο της ελληνικής τηλεόρασης είναι κατώτερο από το αντίστοιχο πολλών σειρών που βλέπουμε στις γνωστές ξένες πλατφόρμες. Κι εγώ μέσα μου λέω: “Γιατί να μην μπορούμε κι εμείς να αναβαθμιστούμε σ’ αυτό το επίπεδο;”. Είμαστε πίσω. Μερικές σειρές είναι καλές. Μερικοί ηθοποιοί είναι καλοί. Αλλά το κλίμα δεν τους βοηθάει να δείξουν το ταλέντο τους».
- Τι τους εμποδίζει;
«Είτε η σκηνοθεσία, είτε το σενάριο, είτε η παραγωγή. Είμαστε πολύ πίσω. Τώρα κάτι γίνεται. Εγιναν το “Καρτ ποστάλ”, ο “Σιωπηλός δρόμος”, δεν είναι σωστό να τις απαξιώνουμε όλες. Ναι, το θέατρο είναι το βασικό. Αν θέλετε, είναι και δικό μου παράπονο. Ισως ο χώρος του θεάτρου δεν με ξέρει. Ισως υπάρχει και αυτή η προκατάληψη, επειδή δεν έχω σπουδάσει σε δραματική σχολή. Παρ’ όλα αυτά δεν καθησυχάζω, ετοιμάζομαι για μια θεατρική παράσταση που πρόκειται να ανέβει μετά από τρεις μήνες».
- Να αλλάξουμε θέμα. Πιστεύεις ότι, εκτός από πανδημία COVID-19, ζούμε και μια πανδημία παράνοιας;
«Αυτό είναι σίγουρο. Τα ραντεβού σε ψυχαναλυτές και σε ψυχιάτρους έχουν βαρέσει ταβάνι. Πολλά περιστατικά, κυρίως κατάθλιψης. Αυτό που μου έχει κάνει εντύπωση είναι ότι το χαμόγελο των ανθρώπων είναι επιτηδευμένο. Οι περισσότεροι όταν χαμογελούν προσπαθούν να μας πείσουν ότι περνάνε καλά. Βιάζουν τον εαυτό τους να χαμογελάσει για να μπορέσουν να νιώσουν καλύτερα. Με το χαμόγελο πείθονται και οι ίδιοι».
- Τι τους έχει επηρεάσει περισσότερο;
«Η τρομοκρατία. Αύριο θα κλείσουμε, όχι, δεν θα κλείσουμε. Αν δεν κάνεις εμβόλιο, θα πεθάνεις. Εχουμε φτάσει στο επίπεδο μιας ανθρωποφαγίας. Αν προσπαθήσεις να μιλήσεις και να διατυπώσεις τη γνώμη σου δημοσίως, αμέσως οι άλλοι είναι έτοιμοι να σε κατακρίνουν και να σε κατασπαράξουν. Γιατί αυτό; Ισως επειδή για εκτόνωση έχουν ανάγκη να εκφέρουν ένα επικριτικό σχόλιο. Αισθάνονται την ανάγκη να επικρίνουν και να το πάνε μέχρι τέλους. Από το τι θα φορέσει αυτή η κάποια επώνυμη μέχρι την απόφαση που πήρε ένας συνάδελφος και πέσαμε όλοι να τον φάμε. Ο ένας εναντίον του άλλου. Το φαινόμενο είναι γενικό και μαζικό».

- Είσαι εμβολιασμένη;
«Τι να απαντήσω;».
- Την αλήθεια. Αλλωστε δεν είναι προσωπικό δεδομένο.
«Ναι, είμαι εμβολιασμένη και δεν είναι προσωπικό δεδομένο».
- Ποιες είναι οι αμφιβολίες σου;
«Οτι βγήκε πάρα πολύ γρήγορα και ότι έπρεπε να περάσουν κάποια χρόνια ώστε το εμβόλιο να είναι σωστό. Αλλωστε γράφονται διάφορα πράγματα σχετικά με παρενέργειες».
- Εσύ είχες;
«Οχι, δεν είχα. Πάντως αυτό το εμβόλιο είναι μιας νέας τεχνολογίας».
- Μιας νέας τεχνολογίας η οποία είχε ερευνηθεί πολλά χρόνια σε σχέση με την εξατομικευμένη θεραπεία του καρκίνου, από εκεί προέκυψε το συγκεκριμένο εμβόλιο αυτής της νέας τεχνολογίας.
«Εγώ εξακολουθώ να διατηρώ τις αμφιβολίες μου».

«Είμαι λίγη να εκφέρω γνώμη για το εμβόλιο»

- Βλέπεις ξένες σειρές;
«Φυσικά, όπως ας πούμε το “Λουπέν”, τη γαλλική σειρά με τον Ομάρ Σι, έξυπνη δουλειά».
- Πώς περνάς τη μέρα σου;
«Βλέπω σειρές, κάνω ποδήλατο στα Σπάτα, διαβάζω. Τελευταία, τα “Γράμματα σ’ ένα νέο ποιητή” του Ράινερ Μαρία Ρίλκε».
- Ποιο θα έλεγες ότι είναι το κουσούρι σου;
«Εχω ένα θέμα με τη συγκέντρωση, μερικές φορές δεν μπορώ να κοντρολάρω την υπερκινητικότητά μου. Το ζώδιό μου, ο Κριός, δεν βοηθάει. Πάντως πριν τελειώσουμε πρέπει να μιλήσω και πάλι για το εμβόλιο. Το θέμα είναι πολύ λεπτό. Και για να είμαι ειλικρινής, πρέπει να ομολογήσω ότι μου φαίνομαι πολύ λίγη να εκφέρω σοβαρή άποψη γι’ αυτό. Καταλαβαίνω ότι η στιγμή είναι πολύ κρίσιμη, γι’ αυτό κι εγώ δεν θέλω να εκφέρω γνώμη».
- Και μόνο γι’ αυτό το φινάλε σού αξίζουν τα καλύτερα. Η αυτογνωσία και η ταπεινότητα είναι οι καλύτερες αρετές για όλους μας.
Μπράβο σου! Υποκλίνομαι.