Γκι Μανουκιάν: Ο «νομάς της μουσικής»

H είδηση του ερχομού του για συναυλία στην Αθήνα έφερε κινητοποίηση και ενθουσιασμό στο λιβανέζικο λόμπι. Και δικαιολογημένα, καθώς ο Γκι Μανουκιάν δεν είναι απλώς ένας ταλαντούχος συνθέτης και μουσικός που εκπροσωπεί τον αραβικό κόσμο, αλλά ένας μάγος με όπλα του πάνω στη σκηνή το πιάνο και τις μελωδίες που γεννά η ψυχή του. Συχνά μεταφέρεται με βασιλικά lear jet προκειμένου να παραστεί σε πάρτυ πριγκιπικών γάμων της Αραβικής χερσονήσου ή σε prive καλέσματα γνωστών ονομάτων και πάντα απολαμβάνει την πρόκληση να κερδίσει ένα ομολογουμένως δύσκολο κοινό, όπως αυτό της Αυστραλίας, κάτι που είχε καταφέρει με την εμφάνισή του στην εντυπωσιακή Οπερα του Σίδνεϊ.



Φτάνω με λίγα λεπτά καθυστέρηση στο boutique hotel «Academia», στο κέντρο της Αθήνας, όπου μένει, και τον βρίσκω να μιλάει σε βιντεοκλήση με τα τρία παιδιά του -10, 8 και 3 ετών, τους Τζιο, Λούκα και Κάρα- που έχουν μείνει πίσω στον Λίβανο, ενώ και οι δ;yο γονείς τους βρίσκονται στη χώρα μας. «Τα παιδιά δεν βλέπουν πολύ τον πατέρα τους καθώς συνεχώς ταξιδεύει για τις ανάγκες συναυλιών. Ο Γκι ωστόσο είναι ένας ζεστός άνθρωπος που ακόμη κι όταν βρίσκεται στο εξωτερικό, αναζητά την επικοινωνία μαζί τους», μου ψιθυρίζει η γυναίκα του.

Απολαμβάνουμε τον καφέ μας και συζητάμε: «Δεν είναι η πρώτη φορά που έρχομαι στην Ελλάδα, έχω ξανάρθει αρκετές φορές, μία από αυτές μάλιστα τραγούδησα και σε πάρτυ που έδωσε γνωστή εταιρεία. Είναι η πρώτη φορά, ωστόσο, που θα εμφανιστώ σε μουσική σκηνή. Στον υπέροχο χώρο του Κέντρου Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος, μαζί με ταλαντούχους μουσικούς και τον Αντώνη Ρέμο, με τον οποίο αποκτήσαμε χημεία μοναδική από την πρώτη στιγμή. Νιώθω τυχερός». Το κινητό του χτυπά συνεχώς. Το κλείνει. «Οι Λιβανέζοι έχουμε πολλά κοινά σημεία με τους Ελληνες. Είμαστε εξωστρεφείς, φασαριόζοι, διψασμένοι για τη ζωή. Είμαστε αυτό που αποκαλούν οι Γάλλοι “joie de vivre”. Μας αρέσουν τα ίδια πράγματα, απολαμβάνουμε την καθημερινότητα και ζούμε με πάθος», λέει αποκλειστικά στο «Gala».



«Παρακολουθώ την πορεία του Αντώνη Ρέμου εδώ και χρόνια και είμαι φαν του. Πρόκειται για έναν καλλιτέχνη-ζωντανό μύθο. Εχει πλάκα και το πώς γνωριστήκαμε. Οταν ο πρέσβης του Λιβάνου μας έφερε σε επαφή, ο Αντώνης, λόγω αλλεπάλληλων συναυλιών στο πρόγραμμά του, δεν είχε καθόλου χρόνο να βρεθούμε και έτσι συνομιλήσαμε στο αεροδρόμιο μέσω FaceTime. Του Ρέμου δεν του αρέσει να μιλά απλά στο κινητό, επικοινωνεί κυρίως με FaceTime. Οταν μου πρωτομίλησε από το σπίτι του μου συνέστησε τη γυναίκα του, τη μητέρα του και μου έδειξε την κόρη του. Εκτός του ότι είναι μεγάλος καλλιτέχνης, είναι και ένας πολύ ζεστός άνθρωπος, γι’ αυτό και αισθάνθηκα μαζί του οικεία από την πρώτη στιγμή».

Αν και δεν έχει πλέον χρόνο να παίζει μπάσκετ, υπήρξε επαγγελματίας μπασκετμπολίστας συμμετέχοντας μάλιστα και στο Λιβανέζικο Πρωτάθλημα κατά τα εφηβικά του χρόνια. «Το μπάσκετ ήταν η δεύτερη μεγάλη μου αγάπη», εξομολογείται και προσθέτει: «Διατηρώ υπέροχες αναμνήσεις από την εποχή που μαχόμουν κάτω από τα καλάθια. Αργότερα ασχολήθηκα με την ομάδα μου, τη Homenetmen Beirut, και ως παράγοντας. Διετέλεσα πρόεδρος οδηγώντας τη στην Α1». Τον ρωτώ αν προτιμά το μπάσκετ ή τη μουσική: «Φυσικά, τη μουσική. Μέσω του μπάσκετ ήθελα απλώς να αποδείξω πόσο ψηλά μπορείς να φτάσεις αν πραγματικά δουλέψεις και θέλεις κάτι πολύ. Και το λέω αυτό γιατί η συγκεκριμένη ομάδα σχετίζεται με τους Αρμένιους». Κοιτά τη σύζυγό του, το στήριγμά του εδώ και χρόνια, και αμέσως μετά το ρολόι του. «Πρέπει να φύγω», δηλώνει με απολογητικό ύφος. «Σήμερα είναι η μέρα της συναυλίας και πρέπει να πάω για μία ακόμη πρόβα. Δεν ανήκω στην κατηγορία των μουσικών που ρίχνουν μια ματιά και τα αφήνουν όλα στους άλλους. Σέβομαι τον κόσμο που έρχεται να με δει και επειδή είμαι τελειομανής θέλω να έχω τον έλεγχο σε όλα. Θα σε δω το βράδυ. Είμαι σίγουρος ότι θα ζήσουμε μια ζεστή βραδιά, την ατμόσφαιρα της οποίας Ελληνες και Λιβανέζοι έχουν τη μαεστρία να συνθέτουν».