H Έρρικα Μπίγιου είναι η νέα μούσα του Βασίλη Μπισμπίκη

Γράφουν συνήθως για εκείνην ότι πρωταγωνίστησε στη σειρά «The Durrells» του ITV, ότι βρέθηκε ένα βήμα πριν από τη συμμετοχή της στο «The Young Pope» του Πάολο Σορεντίνο, ότι ήταν η εκλεκτή του Βασίλη Μπισμπίκη για την εμβληματική πια παράσταση «Ανθρωποι και Ποντίκια», η οποία είναι sold out μέχρι και τις 15 Απριλίου. Εκείνο που ξεχνούν συνήθως να γράψουν για την Ερρικα Μπίγιου είναι το αυταπόδεικτο. Δηλαδή για την καθηλωτική, σπάνια, προραφαηλητική ομορφιά της. Βέβαια, η ταλαντούχα ηθοποιός, την οποία το τηλεοπτικό κοινό γνώρισε μέσα από τη σειρά του STAR «Ερωτας με διαφορά», είναι πολύ περισσότερα από απλώς η αποπλανητική εμφάνισή της. Ως γνήσια απόφοιτος της δραματικής σχολής του Θεάτρου Τέχνης, αγάπησε το θέατρο ολιστικά και παραδόθηκε στην τέχνη της άνευ όρων. Χωρίς να σκεφτεί τις ευκολίες ή τις δυσκολίες.

Αλλωστε για εκείνην, όπως λέει, δεν υπάρχουν εύκολες ή δύσκολες δουλειές. Αλλά ένας άρρητος πήχης που πρέπει κανείς να φτάνει ή ακόμα καλύτερα να ξεπερνά κάθε φορά. Η Μπίγιου, εκτός από την καριέρα της εντός συνόρων, την οποία χτίζει μεθοδικά, με ειλικρινείς επιλογές και απέχοντας από την πολλή συνάφεια του κόσμου, εξακολουθεί να κυνηγά και το όνειρό της στο εξωτερικό. Συμμετέχει σε οντισιόν και ακροάσεις, δοκιμάζει ρόλους, έχει τα μάτια και τα αυτιά της ανοιχτά. Αλλά προτιμά να μη μιλάει γι’ αυτά. Δεν της αρέσει να περιαυτολογεί, αλλά να μιλά -με χαρακτηριστική σεμνότητα- για την ουσία της υποκριτικής, μιας δουλειάς την οποία ξεκίνησε ασυνείδητα, για να την αγκαλιάσει τελικά ως μία απολύτως συνειδητή επιλογή ζωής.

GALA: Πώς είναι η εμπειρία να δουλεύεις με την ομάδα του Βασίλη Μπισμπίκη;
Έρρικα Μπίγιου: Είναι η πρώτη μου σεζόν στο «Ανθρωποι και Ποντίκια» και στο «Cartel». Λειτουργούμε ως κολεκτίβα. Είναι αυτό που πρεσβεύει ο Βασίλης Μπισμπίκης. Τελείωσα το Θέατρο Τέχνης, πράγμα που σημαίνει ότι πολλοί από μας που σπουδάζαμε στη σχολή, κάναμε ταμείο, φροντιστήρια, δουλεύαμε για το θέατρο και παίζαμε σε παραστάσεις. Υπήρχε η αίσθηση και η λειτουργία της ομάδας.

G.: Αυτό είναι προίκα για τον ηθοποιό; Να συνδέεται τόσο πολύ και από διαφορετικούς ρόλους με το θέατρο;
Ε.Μ.: Φυσικά. Γιατί διευρύνεται ο τρόπος που βλέπεις το θέατρο.

G.: Αυτό βοηθά ίσως και να απομυθοποιήσεις τη λάμψη που συχνά ακολουθεί το επάγγελμα του ηθοποιού;
Ε.Μ.: Η λάμψη συνήθως προέρχεται έξω από το θέατρο. Το θέατρο κρατά ακόμα τη μυσταγωγία του. Εχει τη φωτεινή πλευρά του, έχει όμως και κάτι κλειστό. Είναι ένας ζωντανός οργανισμός, μια ιεροτελεστία στην οποία συμμετέχει και το κοινό. Στο θέατρο όλα συμβαίνουν μπροστά σου, ζεις την εμπειρία.

G.: Αναρωτιέμαι πώς είναι να βρίσκεσαι σε μια ήδη δομημένη αλλά και λαοπρόβλητη ομάδα.
Ε.Μ.: Για μένα είναι μια μοναδική εμπειρία. Από τη μία καλούμαι να ενταχθώ σε μια ομάδα, χωρίς να έχω συνδεθεί από την αρχή μαζί τους. Είναι μια πρόκληση. Από την άλλη έγινε τόσο ομαλά, οι συνάδελφοι με αγκάλιασαν και τους αγκάλιασα. Ηταν σαν να ήθελα να συμβεί. Προέκυψε πολύ ωραία. Δεν βλέπω κάποια δυσκολία. Βλέπω δημιουργία και συνύπαρξη. Εδώ που τα λέμε, δεν υπάρχει και κάποια εύκολη δουλειά. Το θέμα είναι να δίνεσαι σε αυτό που κάνεις, με τις ευκολίες και τις δυσκολίες που έχει καθετί.

G.: Ο Μπισμπίκης σε βρήκε ή τον βρήκες;
Ε.Μ.: Είχαμε συνεργαστεί στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, στον «Ματωμένο γάμο» του Λόρκα. Δέσαμε πολύ και αγαπηθήκαμε. Στη Θεσσαλονίκη ζήσαμε πολύ μαζί και μοιραστήκαμε ωραία την εμπειρία. Ερχόμενοι στην Αθήνα λέγαμε πάντα πως θέλαμε να ξαναδουλέψουμε, αλλά δεν είχαμε συγχρονιστεί. Τώρα έκανε έναν ωραίο κύκλο η φιλία μας και ήρθε και έδεσε η συνεργασία.

G.: Ποιος είναι ο δικός σου ρόλος στην πολυσυζητημένη παράσταση;

Ε.Μ.: Υποδύομαι ένα κορίτσι που ζει στο περιθώριο και βιώνει την αντικειμενοποίηση λόγω του φύλου του. Φέρουμε όλοι τα ονόματά μας στην παράσταση, οπότε είμαι η Ερρικα, ένα κορίτσι που μαζί με όλους τους άλλους θέλει να πραγματώσει το όνειρό της. Και θέλει να επικοινωνήσει με τον περίγυρό της. Βιώνει όμως ρατσισμό και σεξισμό, αλλά δεν το βάζει κάτω. Παλεύει και με την κοινωνία αλλά και με τα σκοτάδια της.

G.: Από πού αντλείς αναφορές για έναν χαρακτήρα που βρίσκεται στα όρια;
Ε. Μ.: Υπάρχουν σίγουρα προσωπικά βιώματα. Ομως στην πραγματικότητα όλοι ζούμε οριακά, όχι απαραίτητα στο κοινωνικό περιθώριο. Με τον τρόπο και τον βίαιο ρυθμό ζωής που καλούμαστε να υπηρετήσουμε, ο οποίος θεωρώ ότι είναι εκτός φύσης μας. Είναι βέβαια διαφορετικό να το επιλέξεις και διαφορετικό να σου το επιβάλουν. Αρκεί μια βόλτα στην Αθήνα για να αντλήσεις αναφορές. Αν σε απασχολεί το γύρω σου, δεν είναι δύσκολο να τις βρεις.

G.: Μιλάς για την αντικειμενοποίηση της γυναίκας. Πιστεύεις ότι πια κάνουμε γενναία βήματα για να κατακτήσουμε μια ουσιαστική ισότητα;
Ε.Μ.: Ασυζητητί. Υπάρχει μια μεγάλη εξέλιξη. Βλέπω τη νέα γενιά πόσο ακομπλεξάριστα ζει. Βλέπω ότι τα κορίτσια δεν κουβαλούν πια τις ενοχές της κοινωνικής πατριαρχίας. Νομίζω ότι αρχίζουμε και αποτάσσουμε πολλά από πάνω μας. Η νοοτροπία δεν αλλάζει πατώντας ένα κουμπί, όμως έχει γίνει μια πολύ καλή αρχή. Χαίρομαι να βλέπω κορίτσια που δεν νιώθουν ενοχικά για το φύλο, για τη συμπεριφορά τους, που ζουν πιο ελεύθερα και με μεγαλύτερη ομόνοια με τον εαυτό τους. Το ίδιο ισχύει και για τους άνδρες. Κι εκείνοι δέχονταν καταπίεση από την πατριαρχία για το πώς έπρεπε να φέρονται στις γυναίκες αλλά και στον ίδιο τον εαυτό τους, με έναν τρόπο που δεν ταίριαζε σε όλους. Θα πρέπει να συμφιλιωθούμε όλοι μας πια, για να ισορροπήσουμε κατ’ αρχάς μέσα μας, και με την αρσενική και με τη θηλυκή πλευρά μας και με το καλό και με το κακό. Εχουμε μέσα μας και καλοσύνη αλλά κι έναν δαίμονα. Ομως μπορούμε και οφείλουμε να τα εξελίξουμε και τα δύο.

G.: Μετά από όσα έχουν αποκαλυφθεί για το ελληνικό θέατρο, τα πράγματα είναι καλύτερα ή θα έλεγες πως οι ηθοποιοί είστε σε αμηχανία;
Ε.Μ.: Νομίζω ότι η αμηχανία καθαρίζει και μετατρέπεται σε δύναμη. Ηταν σίγουρα σοκ οι αποκαλύψεις που έγιναν. Υπήρχε μια παράδοση, μια τάση ότι οφείλει κάποιος να αντέξει σκληρές συμπεριφορές στο θέατρο, για να σκληραγωγηθεί. Ομως όταν αυτό ξεπερνά ένα πολύ συγκεκριμένο πλαίσιο, έχουμε ξεκάθαρα να κάνουμε με ψυχική και σωματική κακοποίηση. Είναι και σοκαριστικό και απαράδεκτο. Καλώς έγιναν οι αποκαλύψεις και πολύ γενναία το αντιμετώπισαν και το διαχειρίστηκαν τα θύματα. Νομίζω ότι όλο αυτό τελικά μας ένωσε, υπενθύμισε την ανάγκη να αγκαλιαστούμε οι ηθοποιοί και να προφυλάξουμε την τέχνη μας, αυτό που αγαπάμε.

G.: Ηθοποιός γιατί; Ηταν παιδικό όνειρο;
Ε.Μ.: Εκανα πολλά χρόνια χορό. Από παιδί. Κλασικό, σύγχρονο, φλαμένκο, τζαζ. Μεγαλώνοντας, κάπου στην εφηβεία μου ήθελα να εξερευνήσω λίγο περισσότερο την τέχνη. Τις παραστάσεις που παρακολουθούσα στη Λυρική και στο θέατρο. Ηθελα να το δοκιμάσω. Κάπως έτσι ήρθε. Ηταν μια προσωπική αναζήτηση. Κάπου εκεί άρχισα να νιώθω το θέατρο κάτι πολύ δικό μου.

G.: Θυμάσαι κάποια παράσταση που λειτούργησε ως ερέθισμα;
Ε.Μ.: Ηταν μια μαγική στιγμή στην παράσταση «Οι φάλαινες του Αυγούστου» στο Εθνικό Θέατρο. Υπήρχε κάτι μεταφυσικό, ένιωσα σαν να σταματάει ο χρόνος και έζησα το τι συνέβαινε πάνω στη σκηνή, όπου έβλεπες τις ηλικίες να μπαίνουν η μία μέσα στην άλλη. Ενιωσα να σταματάει ο χρόνος κι αυτό νομίζω με σημάδεψε.

G.: Το έχεις απομυθοποιήσει το θέατρο τώρα που το ζεις από μέσα;
Ε.Μ.: Νομίζω ότι το έχω αγαπήσει ακόμα περισσότερο. Νεότερος λειτουργείς με το ένστικτο και δεν ξέρεις τι είναι αυτό που σε κινητοποιεί να βρεθείς στη σκηνή. Μπορεί να μαγευτείς βλέποντας μια παράσταση, χωρίς να γνωρίζεις τι εργασία κρύβεται από πίσω. Οσο μεγαλώνεις αποκτάς μια άλλη συνειδητότητα. Ακόμα κι από λάθος κίνητρο να ξεκινήσεις στο θέατρο, το θεωρώ θαυμάσιο αυτό να μετουσιωθεί σε κάτι ουσιαστικό, να αλλάξει τον τρόπο σκέψης και τη ζωή σου. Να βλέπεις από το τίποτα να δημιουργείται ένας ολόκληρος κόσμος.

G.: Τη δημοσιότητα την απολαμβάνεις;
Ε.Μ.: Πολλές φορές νιώθω αμήχανα. Και τώρα που μιλάμε νιώθω αμήχανη. Αλλά νιώθω και μεγαλύτερη ευθύνη προς το κοινό. Σαν να μεγαλώνει η ευθύνη με την προβολή, γιατί γίνεσαι η φωνή κάποιων καταστάσεων, κάποιων συναισθημάτων, κάποιων ανθρώπων. Σίγουρα υπάρχει και η όμορφη πλευρά, εκείνη της αποδοχής. Είναι ωραίο πράγμα να σε αποδέχονται. Χωρίς να σημαίνει ότι αν δεν σε αποδέχονται, κάτι έχεις κάνει λάθος. Νομίζω πάντως ότι από τη στιγμή που γεννιόμαστε όλοι ψάχνουμε αποδοχή και αγάπη. Για να γίνει το ταξίδι μας όμορφο και δημιουργικό.

G.: Σου έχει λείψει η αποδοχή στη ζωή και τη βρήκες στο θέατρο;
Ε.Μ.: Ημουν ιδιαίτερη. Βέβαια αυτό ακούγεται περίεργα. Ημουν αρκετά εσωστρεφής μικρότερη. Κι επειδή ανοιγόμουν πολύ στον χορό, η σύνδεση με τους συμμαθητές στο σχολείο ήταν δύσκολη. Υπήρχε ένα βάσανο. Βίωνα τη μοναχικότητα, όμως όσο μεγάλωνα έπαιρνα τα ηνία του εαυτού μου. Πάντως στο σχολείο δεν μου άρεσε να πηγαίνω. Προτιμούσα να είμαι έξω και να μαθαίνω τα πράγματα με έναν άλλο τρόπο. Πάντως, και στον χορό και στο θέατρο αυτό το χαρακτηριστικό μου δεν ήταν κάτι που έπρεπε να διορθώσω. Μπορούσα να είμαι ο εαυτός μου. Ο καθένας καλείται να φέρει την ιδιαιτερότητά του και τον κόσμο του στο θέατρο.

G.: Η ζωή σου πώς είναι; Πώς σου αρέσει να περνάς τις μέρες σου;
Ε.Μ.: Προσπαθώ να έχω αρκετά αυστηρό πρόγραμμα, για να κάνω όλα όσα θέλω. Να διαβάζω, να κάνω χορό, να γυμνάζομαι, να πάω μια βόλτα στο βουνό, να αντεπεξέλθω στην παράσταση. Δεν μου αρέσει να ξυπνάω νωρίς, αλλά το επιβάλλω στον εαυτό μου. Αντιθέτως, μου αρέσει να κοιμάμαι αργά. Ενώ μπορεί να νυστάξω νωρίς, νιώθω ότι στο τέλος της μέρας δεν έχω κάνει όλα όσα ήθελα. Οπότε ακούω μουσική, πηγαίνω μια βόλτα, διαβάζω, διαλογίζομαι μέχρι τις 2-3 το πρωί. Αλλωστε μετά την παράσταση πάντα υπάρχει υπερένταση. Προσπαθώ πάντως να έχω πρόγραμμα.

G.: Εχεις κάποια μικρή καθημερινή ιεροτελεστία;
Ε.Μ.: Τον διαλογισμό και τη γυμναστική.

G.: Ποιο είναι το κρυφό ταλέντο σου;
Ε.Μ.: Είμαι καλή στο να αγαπάω. Αλλά μην το γράψεις αυτό.


Ειδήσεις σήμερα:

O Ζελένσκι ευχαρίστησε σε βιντεοκλήση το ζεύγος Κούνις-Κούτσερ για τη βοήθειά τους στους Ουκρανούς

Ο τυφλός απόφοιτος του ΑΠΘ που διαπρέπει στη Γερμανία -Δημιούργησε σημαντικό κώδικα για την επιστήμη

Ελένη Ράντου: Η δραματική έκκληση για φίλη της που χτυπήθηκε σε τροχαίο