Στους ντόκους και πάλι η Ελλάδα αναστενάζει

Οι σκηνές στον ντόκο του λιμανιού του Πειραιά τις δεκαετίες του ’50 και του ΄60 με τους νέους να αποχαιρετούν  τους δικούς του ανθρώπους και να μπαρκάρουν αναζητώντας μία καλύτερη τύχη στις θάλασσες αναβιώνει στους δύσκολους οικονομικούς καιρούς που βιώνουμε.

Βέβαια, οι συνθήκες στα πλοία από τότε έχουν αλλάξει, αφού τα σημερινά σκαριά σε σύγκριση με τα παλιά θυμίζουν…διαστημόπλοια!

Ωστόσο οι εποχές μοιάζουν, καθώς στροφή στο ναυτικό επάγγελμα κάνουν οι νέοι στην Ελλάδα αφού βλέπουν ότι η οικονομική κρίση έχει μετατρέψει την αναζήτηση εργασίας στη στεριά σε κυνήγι του χαμένου θησαυρού.

Είναι ενδεικτικό ότι στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού, στην ειδική κατηγορία των εισακτέων με βαθμό απολυτηρίου, για ένα σύνολο 200 θέσεων, κατατέθηκαν 3.500 αιτήσεις!

Την ώρα που η ανεργία στην Ελλάδα έφθασε το 11,8%  η ναυτιλία, αναπτύσσεται με πολύ υψηλούς ρυθμούς. Το 7μηνο του 2010, το ναυτιλιακό συνάλλαγμα ανήλθε στα 9,6 δισ. ευρώ ποσοστό αύξησης 14,78% σε σύγκριση  με το αντίστοιχο διάστημα του 2009.

«Φανταστείτε τι θα γινόταν αν είχαν προωθηθεί οι από τριακονταετίας προταθείσες γεφυρώσεις ειδικοτήτων της στεριάς με τη θάλασσα (Το Ελληνικό Ναυτεργατικό Δυναμικό: ΙΟΒΕ, 1978). Επαγγελματίες με τεχνική εκπαίδευση θα μπορούσαν, μετά από ταχύρυθμη εκπαίδευση, να απασχολούνται στα βαπόρια, αντί να παραμένουν άνεργοι για μακρά χρονικά διαστήματα» επισημαίνει στο protothema.gr ο Άλκης Κορρές, πρόεδρος της Ένωσης Ναυτιλιακών Οικονομολόγων Ελλάδος:

«Το αυτό και με άλλες ειδικότητες όπου χρειάζονται ειδικές γνώσεις. Να δούμε ποτέ θα καταλάβουμε ότι ο διαχωρισμός μεταξύ καπεταναίων και μηχανικών στη ναυτική εκπαίδευση είναι πολλαπλά επιζήμιος διότι όχι μόνο εισάγει ανελαστικότητες στην επικοινωνία των αγορών εργασίας μεταξύ στεριάς και θάλασσας, αλλά με τις εξελίξεις της τεχνολογίας στα πλοία καθίστανται όλο και περισσότερο άνευ αντικείμενου» και πρόσθεσε:

«Διπλές ειδικότητες αξιωματικών ισχύουν στη Γάλλια εδώ και πολλά χρόνια. Από την άλλη πλευρά, είναι πολύ πιο ώριμος ένας άνθρωπος τριάντα ετών να ακολουθήσει την ναυτική σταδιοδρομία από ένα παιδί δεκαοκτώ ετών.
Να ένας τρόπος να συμβάλλει η εμπορική ναυτιλία στην αντιμετώπιση της κρίσης, απορροφώντας πλεονάζον εργατικό δυναμικό και ενισχύοντας την ικανότητα των σπιτιών τους να συνεχίζουν να πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους και να καταναλώνουν, χωρίς να υποστεί επιπλέον έξοδα», καταλήγει…