Guardian: Υπαρξιακό δράμα στην Ελλάδα, με πρωταγωνιστές Τσίπρα, Σόιμπλε και Λαγκάρντ

Με μια αναφορά στο έργο «Κεκλεισμένων των Θυρών» (Huis Clos) του Ζαν Πολ Σαρτρ ξεκινά το κείμενό του για την Ελλάδα και την κρίση χρέους που βιώνει ο οικονομικός συντάκτης του Guardian, Λάρι Έλιοτ.

Όπως επισημαίνει, στο έργο αυτό υπάρχουν τρεις καταραμένες ψυχές που συζητούν σε ένα δωμάτιο για την αιωνιότητα. «Για την Ελλάδα υπάρχουν ο Τσίπρας, ο Σόιμπλε και η Λαγκάρντ. Και τώρα υπάρχει ένα τέταρτο πρόσωπο: Στη σκηνή μπαίνει ο Ντόναλντ Τραμπ» συμπληρώνει.

Ο Έλιοτ στη συνέχεια παρουσιάζει τους ρόλους των τεσσάρων πρωταγωνιστών 
αφού πρώτα αναφέρεται στο «σενάριο» με την ελληνική οικονομία να έχει συρρικνωθεί σε ποσοστό μεγαλύτερο του 25%, όπως συνέβη στις ΗΠΑ την περίοδο της «Μεγάλης Ύφεσης» και το το αδιέξοδο που έχει δημιουργηθεί στη διαπραγμάτευση για την αξιολόγηση λόγω της διαφωνίας για το ύψος των πρωτογενών πλεονασμάτων, τα αιτήματα του ΔΝΤ για περικοπές σε αφορολόγητο και συντάξεις και τη διστακτικότητα της Ευρώπης να προχωρήσει σε μεγαλύτερη ελάφρυνση του ελληνικού χρέους.

Ο πρώτος από τους βασικούς ρόλους, γράφει ο αρθρογράφος του Guardian ανήκει στον Τσίπρα. «Εκλέχθηκε πριν από δύο χρόνια αλλά έκτοτε παρουσιάζει μια ταχύτατη πτώση. Υποχώρησε το καλοκαίρι του 2015 στην πίεση των Ευρωπαίων και ενώ είχε εκλεγεί με ένα πρόγραμμα κατά της λιτότητας τελικά συμφώνησε σε ακόμα πιο δρακόντιους όρους από αυτούς στους οποίους είχαν συμφωνήσει οι προηγούμενες κυβερνήσεις.  Για πολλούς πλέον ο Τσίπρας δεν είναι ένα είδωλο αλλά απλά άλλο ένα κουστούμι» γράφει ο Έλιοτ υπενθυμίζοντας την ένταση που προκλήθηκε από το μποναμά του Έλληνα πρωθυπουργού στους συνταξιούχους και το προσωρινό πάγωμα των βραχυπρόθεσμων μέτρων για το χρέος.

Την Ευρώπη εκπροσωπεί ο Σόιμπλε, ο οποίος, όπως επισημαίνει ο Βρετανός δημοσιογράφος, αντιμετωπίζει πολιτική πίεση καθώς η γερμανική κοινή γνώμη πιστεύει ότι έχει ήδη δοθεί αρκετή βοήθεια στην Ελλάδα «μια χώρα που δεν κάνει αρκετά για να βοηθήσει τον εαυτό της».

Ο τρίτος ρόλος ανήκει στην Κριστίν Λαγκάρντ που αντιμετωπίζει το πρόβλημα των κανόνων του ΔΝΤ που δεν του επιτρ'εππουν να βάλει χρήματα αν το χρέος δεν είναι βιώσιμο και «υπάρχουν αναφορές από την Ουάσινγκτον ότι το ΔΝΤ εκτιμά πως το ελληνικό χρέος θα φτάσει το 275% του ΑΕΠ μέχρι το 2060 και θα ενταχθεί έτσι στην κατηγορία του «μη βιώσιμου».

Η τελευταία πράξη του έργου, κατά τον Έλιοτ, θα παιχθεί στην Ουάσινγκτον με δύο παράγοντες να περιπλέκουν τα πράγματα:

- αφενός ο χρόνος τελειώνει καθώς τον Μάρτιο ξεκινά ο εκλογικός κύκλος στην Ευρώπη με τις πρώτες κάλπες να στήνονται στην Ολλανδία

- αφετέρου ο τέταρτος και νεότερος χαρακτήρας του δράματος που ακούει στο όνομα Ντόναλντ Τραμπ. Σύμφωνα με τον Έλιοτ υπάρχουν λίγες ενδείξεις ότι ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ ενδιαφέρεται για το αν η Ελλάδα θα πάρει την ελάφρυνση χρέους που ζητά αν και ο ίδιος έχει κυρίαρχο ρόλο γιατί οι ΗΠΑ είναι ο βασικότερος μέτοχος του ταμείου και έχει τη δυνατότητα να ασκήσει βέτο σε όποια συμφωνία δεν εγκρίνει.

Σε αυτό το σημείο ο αρθογράφος του Guardian υπενθυμίζει ότι ο Τραμπ έχει εκφράσει όχι τόσο θετικές απόψεις για την Ευρωπαϊκή Ένωση επικαλούμενος τις κατηγορίες του συμβούλου του Πίτερ Ναβάρο κατά της Γερμανίας ότι χρησιμοποιεί το «ισχυρά υποτιμημένο» ευρώ για να έχει η ίδια πλεόνασμα.

«Οι Ευρωπαίοι έχουν πει ότι θα ήθελαν το ελληνικό ζήτημα να λυθεί μέχρι το Eurogroup της 20 Φεβρουαρίου. Αυτό θα μπορούσε να συμεί αν ο Τσίπρα αποφασίσει ότι η μοναδική εναλλακτική που έχει είναι η προσφυγή στις κάλπες με διακύβευμα "ποιος κυβερνά την Ελλάδα", εκλογές που σίγουρα θα χάσει. Η κατάσταση θα μπορούσε να λυθεί αν η Γερμανία αποφασίσει να στηρίξει το αίτημα του ΔΝΤ για γενναιότερη ελάφρυνση χρέους ή αν το Βερολίνο υποκύψει στις πιέσεις του Τραμπ και αυξήσει τις εγχώριες δαπάνες. Αλλά τα συστατικά για να φτάσει η κρίση αυτή μέχρι το καλοκαίρι υπάρχουν. Τότε η Ελλάδα θα στερέψει απο χρήματα και δεν θα μπορεί να πληρώσει τους πιστωτές της. Αν δεν υπάρξει μια γρήγορη λύση, τα επιτόκια των ομολόγων θα αυξηθούν και η συζήτηση για το Grexit θα επανέλθει. Το Huis Clos μεταφράζεται Χωρίς Έξοδο. Για την Ελλάδα, αν η ζωή γίνει ακόμα πιο αφόρητη, υπάρχει μια έξοδος» καταλήγει στο άρθρο του ο Έλιοτ.