Ταυρίδης – Κοκορότσικος, οι δύο Ευρωσύμβουλοι από την Δράμα

Γύρω στο 1976, ένας νέος από τη Δράμα, ο κ. Στάθης Ταυρίδης, ονειρεύεται ό,τι και οι υπόλοιποι συνομήλικοί του: να γίνει ένας μεγάλος ποδοσφαιριστής. Είναι η εποχή που η τοπική ομάδα, η Δόξα Δράμας, είναι ο φόβος και ο τρόμος των αθηναϊκών ομάδων. Κάποιοι διορατικοί καθηγητές είχαν αντίθετη γνώμη και τον συμβουλεύουν να επιστρέψει στα βιβλία.

Ετσι εγκαταλείπει για λίγο τη μαυρόασπρη θεά και  συγκεντρώνεται στο σχολείο την κατάλληλη στιγμή. Πετυχαίνει στο Πολυτεχνείο, στη σχολή Χημικών - Μηχανικών και εκεί συναντά τον φίλο του και μετέπειτα συνεταίρο του, έναν λιγομίλητο Σερραίο, τον κ. Πάρι Κοκορότσικο.

Από εκείνη την εποχή οι δυο τους γίνονται αχώριστοι. Τελειώνουν αριστούχοι, πηγαίνουν στον Στρατό, και για ένα διάστημα ακολουθούν διαφορετικούς δρόμους. Ο άλλοτε υποψήφιος ποδοσφαιριστής συμπληρώνει τις σπουδές του με ένα πτυχίο στα οικονομικά και βρίσκει απασχόληση σε μια θυγατρική εταιρεία της Εμπορικής στις μελέτες, τη ΜΕΤΕΚ. Ο έτερος... Διόσκουρος προτιμά μεν τον χημικό κλάδο, αλλά ειδικεύεται στo consulting ενεργειακών θεμάτων, που είναι η μόδα της εποχής στην Ευρώπη. Βρισκόμαστε στη χρονιά των μεγάλων αλλαγών στον κόσμο, το 1989, και ο δύο φίλοι διαβλέπουν τις ευκαιρίες που θα φέρει η ροή των χρημάτων από το πρώτο Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης, το περίφημο «πακέτο Ντελόρ». 

Από το πεζόδρομο της Ικτίνου στα ευρωπαϊκά προγράμματα

Μέσα ένα γραφειάκι, μόλις 90 τετραγωνικών μέτρων, αρχίζουν να δραστηριοποιούνται με μια δουλειά η οποία θα γίνει το success story της επόμενης δεκαετίας. Οι Ελληνες αρχίζουν να μαθαίνουν πως υπάρχουν ευκαιρίες χρηματοδότησης από την Ευρώπη είτε για να μεγαλώσουν τις δουλειές τους -όπως οι «Ευρωσύμβουλοι»- είτε για να κάνουν τις περίφημες «αρπαχτές» με τα κτίρια-σκελετούς από μπετόν τα οποία δεν τελείωναν ποτέ.

Την ίδια στιγμή ο βραδυκίνητος δημόσιος τομέας, όπως και οι οργανισμοί, άφηναν πολλά περιθώρια δραστηριοποίησης στους ιδιώτες και οι ανάγκες του Δημοσίου ήταν τεράστιες προκειμένου να εξασφαλίσει τα χρήματα από την τότε φιλόδοξη Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Τα τέσσερα επόμενα χρόνια περνούν δημιουργικά για τους δύο φίλους στο γραφειάκι, στον πεζόδρομο της οδού Ικτίνου, όπου θα επιστρέψουν αργότερα, όταν οι δουλειές τους έγιναν περισσότερες.

Ιδρύουν μια πρώτη μικρή εταιρεία περιορισμένης ευθύνης (ΕΠΕ) και αναλαμβάνουν τον σχεδιασμό του πρώτου προγράμματος διασυνοριακής συνεργασίας Ανατολής - Δύσης (Ελλάδας - Βουλγαρίας INTERREG I).

Το πρώτο πρόγραμμα δεν το αναλαμβάνουν με ευκολία. Απλώς, οι δύο φίλοι εκμεταλλεύονται τη θέση της πόλης που ζουν, της Θεσσαλονίκης.

Οπως λέει ο κ. Ταυρίδης: «Η απόσταση, λ.χ., από τη Σόφια με το αυτοκίνητο δεν είναι μεγάλη. Σε λίγες ώρες βρίσκεσαι στη Βουλγαρία, κάνεις τις δουλειές σου και επιστρέφεις αυθημερόν». Πάνε λοιπόν εκεί και διεκδικούν υπηρεσίες, οι οποίες είναι άγνωστες ακόμη και για τις δύο πλευρές των συνόρων. Η επόμενη δουλειά τούς φέρνει πιο κοντά στις εταιρείες της Βόρειας Ελλάδας, καθώς διενεργούν τους ενεργειακούς ελέγχους σε 200 μικρομεσαίες επιχειρήσεις μέσω του προγράμματος «Valoren».

Η εταιρεία «Ευρωσύμβουλοι» αναλαμβάνει σύμβουλος διαχείρισης του Περιφερειακού Προγράμματος Δυτικής Μακεδονίας και η ανάληψη του έργου δεν έγινε τυχαία. Από πολύ νωρίς οι δύο φίλοι καταλαβαίνουν πως το κέντρο των αποφάσεων είναι στην «πρωτεύουσα» της Ευρώπης, στις Βρυξέλλες. Αποκτούν επαφές οι οποίες αργότερα θα διευρυνθούν και τελικά θα προχωρήσουν και στην ίδρυση γραφείου. Το Δημόσιο, όμως, όπως θα δούμε, θα αποτελέσει αρχικά τη «βάση» η οποία χρόνο με τον χρόνο θα... μειωθεί.

Η «σύγκρουση» με το αθηναϊκό κατεστημένο

Ομως η Θεσσαλονίκη βρίσκεται μακριά από το κέντρο των αποφάσεων, το περίφημο «κράτος των Αθηνών». Εκ των πραγμάτων κάθε δουλειά, ιδιαίτερα όσες σχετίζονται με την Ευρώπη, αποφασίζεται στην πρωτεύουσα. Δειλά-δειλά οι δύο συνέταιροι παρακάμπτουν τις δυσκολίες και το 1993 ιδρύουν γραφείο και στην Αθήνα.

Αναλαμβάνουν τα έργα διαχείρισης συμβούλου των υπουργείων Βιομηχανίας και Οικονομίας για το πρώτο Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης. Τελικά, όμως, παρά τις προσπάθειες, διαπιστώνουν πως η πρωτεύουσα είναι πιο μακριά από τα Βαλκάνια, όχι μόνο επειδή χρησιμοποιούν αεροπλάνο για να φτάσουν, αλλά επειδή στις δουλειές επικρατούν οι γνωριμίες και οι «κολλητοί».

Εξάλλου, ο κλάδος μελετών και συμβουλευτικών υπηρεσιών είναι από μόνος του ένα μικρό και κλειστό «club». Ο τάδε είναι του δείνα και εξασφαλίζει τις συμβάσεις. Τα εμπόδια όμως για τη διείσδυση στην Αθήνα τους βγήκαν σε καλό, καθώς εκείνη τη χρονιά -το 1996- οι «Ευρωσύμβουλοι» βρίσκουν διέξοδο τόσο σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης όσο και σε νέες δραστηριότητες. Ενα νέο αντικείμενο είναι η συμμετοχή στην εταιρεία πληροφορικής, τη «Γνώμων», όπως και η παροχή υπηρεσιών για τα πρώτα έργα πιστοποίησης στην Ελλάδα.

Ο,τι όμως δεν κατάφεραν στην Ελλάδα, αρχίζουν να το υλοποιούν στις αναδυόμενες αγορές, όπως την Τσεχία, όπου αναλαμβάνουν έργα περιφερειακής πολιτικής και προγράμματα διαχείρισης διασυνοριακής συνεργασίας. Την ίδια χρονιά η εταιρεία ξεκινά ένα γραφείο τα οποίο θα αποδειχτεί πολύτιμο για την ανάπτυξη της εταιρείας. Οι «Ευρωσύμβουλοι» ιδρύουν γραφείο στην... πρωτεύουσα των αποφάσεων, τις Βρυξέλλες, απ’ όπου ξεκινούν όλα τα έργα.

Στη συνέχεια αναλαμβάνουν χρήσιμα σε εμπειρία έργα, όπως η δημιουργία οργανισμού στήριξης μικρομεσαίων επιχειρήσεων της Ρωσικής Δημοκρατίας.

Τον Φεβρουάριο του 1998 οι δύο συνέταιροι ανοίγουν έναν νέο δρόμο για την εταιρεία, ο οποίος αναγκαστικά τους οδηγεί στη διεθνοποίησή της. Στις επαφές τους στην Αθήνα προσελκύουν το ενδιαφέρον επενδυτικών και χρηματιστηριακών εταιρειών, όπως της «Alpha Trust» του κ. Φαίδωνα Ταμβακάκη, αλλά και της P&K του κ. Λάμπρου Παπακωνσταντίνου.

Η ανάπτυξη της εταιρείας ήταν μια «καλή» επιχειρηματική ιστορία και έτσι η «Alpha Trust» αγοράζει ένα 6% των μετοχών της, ενώ η χρηματιστηριακή αναλαμβάνει την αναδοχή της έκδοσης. Το σχέδιο της εταιρείας ήταν σχετικά απλό στη σύλληψη. Κατ’ αρχάς θα δημιουργούσαν ένα τοπικό δίκτυο θυγατρικών σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, κυρίως σ’ αυτές οι οποίες θα ξεκινούσαν τις διαδικασίες ένταξης στην Ευρώπη.

Ο δεύτερος στόχος ήταν η προσέλκυση κεφαλαίων από το Χρηματιστήριο, γι’ αυτό και η εταιρεία συμμετέχει στη δημιουργία της πρώτης θερμοκοιτίδας επιχειρήσεων τεχνολογίας στην Ελλάδα.

Ενας τρίτος στόχος ήταν η άντληση κεφαλαίων και η απόκτηση ιδιόκτητου χώρου μέσα στον οποίο θα στεγάζονταν τόσο οι «Ευρωσύμβουλοι» όσο και η θερμοκοιτίδα των επιχειρήσεων.

Με αυτούς τους στόχους η εταιρεία προσέρχεται στην τότε Σοφοκλέους και στη Νέα Αγορά, για να ζητήσει την άντληση 2,3 εκατ. ευρώ. Δύο ημέρες μετά την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους ξεκινά η δημόσια εγγραφή, και παρά το άσχημο κλίμα η εταιρεία επιτυγχάνει υπερκάλυψη της έκδοσης κατά 82 φορές!  

Τέσσερα χρόνια μετά τη δραστηριοποίηση στα Βαλκάνια, ο κ. Δημήτρης Κοντομηνάς τους συναντά εκεί σε δουλειές, και γίνεται μέτοχος της εταιρείας με 11%, ενώ το υπόλοιπο 50% το κρατούν οι δύο παλιοί φίλοι.

Η επιστροφή στην Ικτίνου

Την ίδια χρονιά η εταιρεία επιστρέφει στο νεοκλασικό της οδού Ικτίνου, το οποίο και νοικιάζει, με μια ουσιώδη διαφορά: όταν ξεκίνησε η εταιρεία οι απασχολούμενοί της ήταν δύο, ενώ τώρα το προσωπικό είναι εβδομήντα άνθρωποι, η πλειονότητα των οποίων είναι εξειδικευμένοι, καθώς κατέχουν διπλώματα PHD ή MBA.

Το προσωπικό είναι μεγαλύτερο, αλλά και το αντικείμενο της εταιρείας έχει διευρυνθεί, καθώς οι «Ευρωσύμβουλοι» εκτελούν έργα κοστολόγησης για τις ελληνικές βιομηχανίες, αλλά και ανάπτυξη έργων στον χώρο της υγείας.

Η εταιρεία προχωρεί στην υλοποίηση του επιχειρηματικού σχεδίου και εγκαθίσταται στην περιοχή της Πυλαίας, σε μια περιοχή έκτασης 3.200 τ.μ.

Μετά την άντληση κεφαλαίων ακολούθησε μία προσωρινή περίοδος κατά την οποία η εταιρεία προχώρησε σε υψηλές αποσβέσεις, με αποτέλεσμα τη μείωση εργασιών και κερδοφορίας.

Η επένδυση όμως προχώρησε και πιθανότατα, όπως θα δούμε, ακόμη δεν έχει φέρει τα πραγματικά κέρδη. Τα νέα κτίρια, τα οποία βρίσκονται κοντά στο γήπεδο μπάσκετ του ΠΑΟΚ, οι ταξιτζήδες τα αποκαλούν χαμογελώντας «Ευρωσυμβούλιο».

Εκεί οι «Ευρωσύμβουλοι» εκτός από τις εργασίες τους καταστρώνουν τα νέα τους σχέδια για επιχειρήσεις, στις οποίες συμμετέχουν και με κεφάλαια. Υστερα από 4 χρόνια λειτουργίας ήδη υπάρχουν απτά αποτελέσματα.

Μετά την είσοδο και έξοδο εταιρειών, το 2006 βραβεύτηκε ως η πιο πολλά υποσχόμενη θερμοκοιτίδα νέων εταιρειών. Μάλιστα δύο από αυτές, η «Τράπεζα Βλαστοκυττάρων ΙCTV» (70% συμμετοχή) και η «Γνώμων» (συμμετοχή 40%), ετοιμάζονται να περάσουν το κατώφλι της τρίτης αγοράς του Λονδίνου, της Plus.

Η εταιρεία είναι ήδη μια μικρή πολυεθνική. Διαθέτει γραφεία και θυγατρικές σε Βέλγιο, Σκόπια, Βουλγαρία, Ρουμανία, Σερβία, Αυστρία, Τσεχία και Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Το 40% των έργων που αναλαμβάνει προέρχεται από το εξωτερικό - υλοποιεί προγράμματα σε περισσότερες από 25 χώρες. Το υπόλοιπο 40% αφορά σε έργα του ιδιωτικού τομέα, ενώ τώρα με τις διαφορετικές δραστηριότητες μόνο το 20% αφορά σε δουλειές του Δημοσίου. Το επόμενο βήμα, όπως λέει ο κ. Κοκορότσικος, είναι «ένας διεθνής όμιλος ο οποίος θα προσφέρει το πελατολόγιο, ενώ οι “Ευρωσύμβουλοι” το δίκτυό τους.” 

Ο «ΙΠΤΑΜΕΝΟΣ» ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΚΑΙ Ο «ΙΣΟΡΡΟΠΙΣΤΗΣ» ΔΙΕΥΘΥΝΩΝ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ

Ο κ. Στάθης Ταυρίδης φαινομενικά είναι διαφορετικός από τον συνεταίρο του, αλλά ουσιαστικά αλληλοσυμπληρώνονται, καθώς διαθέτουν διακριτούς ρόλους στην εταιρεία.

Πέρυσι, λ.χ., ο κ. Πάρις Κοκορότσικος «σπατάλησε» 227 ημέρες σε διανυκτερεύσεις, καθώς ταξιδεύει στις δέκα θυγατρικές ανά τον κόσμο προκειμένου να αναπτύξει τις εργασίες της εταιρείας, ενώ κ. Ταυρίδης ασχολείται με την οργάνωση και τη διοίκηση σε Ελλάδα και εξωτερικό. Ως άνθρωποι, όμως, οι δύο εταίροι έχουν διαφορετικές ασχολίες, όταν τους το επιτρέπει ο χρόνος, καθώς εργάζονται επτά ημέρες την εβδομάδα. Ο Δραμινός, όμως, διατηρεί ακόμη το «κουσούρι», όπως λέει του ποδοσφαίρου. Ακόμη και τώρα παίζει, είτε με την ομάδα της εταιρεία είτε με φίλους του. Ο ίδιος, όμως, ασχολείται και με τους εργαζομένους.

Παρακολουθεί από κοντά τα προβλήματά τους και κάνει παρέα μαζί τους και εκτός εταιρείας όχι γιατί θέλει να τους καλοπιάσει, αλλά διότι του το ζητάνε. Αλλωστε η απλότητα είναι και το χαρακτηριστικό του, καθώς αρκείται, λ.χ., σε ένα απλό αυτοκίνητο - έτσι κάνει πλάκα στους φίλους του όταν κατεβαίνουν με ακριβά αυτοκίνητα για καφέ. Στο άλλο άκρο, από πλευράς ενδιαφερόντων, βρίσκεται ο κ. Κοκορότσικος, ο οποίος έχει πάθος με την ιστιοπλοΐα αλλά και τα γρήγορα αυτοκίνητα. Οικογενειάρχες και δύο, έχουν παιδιά που σπουδάζουν σε πανεπιστήμια της Ελλάδας και εξωτερικού έχοντας μια αξιοζήλευτη πορεία.