Οι μπόμπιρες πηγαίνουν θέατρο!

Μπορεί κάθε βράδυ ο Δημήτρης Καραντζάς να μεταφέρει τους θεατές του θεάτρου Πόρτα στο 1929, όταν γράφτηκε το «Σλάντεκ» που επέλεξε να παρουσιάσει φέτος, αλλά ο ταλαντούχος σκηνοθέτης είναι υπεύθυνος και για ένα θαύμα που γίνεται στον ίδιο χώρο τα πρωινά του Σαββάτου και της Κυριακής. Το «Άκου» φέρνει στο θέατρο της Μεσογείων παιδιά από 1 έως 3 ετών για να βιώσουν την πρώτη τους θεατρική εμπειρία και τόσο αυτά όσοι και οι γονείς τους φεύγουν πανευτυχείς. 

Η Ξένια Καλογεροπούλου, που είναι υπεύθυνη για την ιδέα του «Άκου» δεν είναι η πρώτη φορά που ασχολείται με το θέατρο για βρέφη. Όπως λέει  η ίδια μετά τις παραστάσεις 'Έλα, έλα' και 'Πού είναι;' παρατήρησε ότι τα μωρά έμεναν άφωνα και μαγεμένα ακούγοντας νότες μουσικής ή κάποιους ήχους. Έτσι σκέφτηκε το «Άκου» και ζήτησε τη βοήθεια του Δημήτρη Καραντζά και του Κορνήλιου Σελαμσή για να την υλοποιήσουν. 

«Η ιστορία αφορά στην περιπέτεια ενός παιδιού να αναπαράξει μόνο του τη μουσική όταν αυτή χάνεται. Για να ηρεμήσει πρέπει να βρει αυτή τη μελωδία και για αυτό το σκοπό γίνεται για λίγο υπερφυσικός και φτιάχνει μια δική του αυτοσχέδια μπάντα» εξηγεί ο σκηνοθέτης Δημήτρης Καραντζάς. Παρακολουθώντας την παράσταση μαζί με τον 20 μηνών γιό μου δεν μπορώ να πω με σιγουριά στον Δημήτρη αν το απαιτητικό κοινό του θα καταλάβει την ιστορία που έχει ο ίδιος πλάσει. «Το ζητούμενο είναι όλη η πλοκή να είναι καθαρή. Σίγουρα ένα βρέφος δεν μπορεί να κατανοήσει ακριβώς αλλά όσο πιο λεπτομερές γίνεται το θέαμα τόσο πιο πολλά θα πάρει ένα παιδί» απαντάει ο ίδιος στις αμφιβολίες μου. Και όσον αφορά στην προετοιμασία; «Δεν δουλεύεις διαφορετικά ένα έργο που απευθύνεται σε βρέφη. Νομίζω ότι σημαντικό είναι ούτε να το φορτώνεις ούτε να το υποτιμάς. Όσο πιο ξεκάθαροι είναι οι ρυθμοί του έργου τόσο το καλύτερο».

Πολύ σημαντικό εύρημα στο «Άκου» είναι  το σημείο που κάθονται οι μικροί θεατές. Άντι για την πλατεία τα παιδιά κάθονται γύρω από μια μακρόστενη αυτοσχέδια σκηνή στην οποία κινείται ο  Κωνσταντίνος Βουδούρης. Έτσι τα παιδιά ζουν την περιπέτειά του από πολύ κοντά και έχουν στενή οπτική επαφή με τον ηθοποιό, ο οποίος ανοίγει τα μαγικά κόκκινα κουτιά του και ανακαλύπτει αντικείμενα που μπορούν να παράξουν ήχο. 

Τα παιδιά στα 45 λεπτά που κρατάει το «Άκου» κάθονται ιδιαίτερα προσηλωμένα. Τα περισσότερα παρατηρούν με προσοχή την πλοκή και δεν διακόπτουν τον Κωνσταντίνο Βουδούρη. Έκτός από τη στιγμή που εκείνος εμφανίζει μια μπάλα και οι μικροί θεατές αναγνωρίζουν με θαυμασμό το αγαπημένο τους παιχνίδι. Ευτυχώς μετά το τέλος της παράστασης οι υπεύθυνοι του θεάτρου αφήνουν τα παιδιά να πατήσουν στην αυτοσχέδια σκηνή και να παίξουν με τα παιχνίδια που τόση ώρα παρατηρούσαν γιατί αλλιώς θα είχαμε δράματα...