«Άγιοι Τίποτα»: Ένα βιβλίο τρόμου αφιερωμένο στις... μαμάδες

«Μια νέα γυναίκα επιστρέφει στην Ελλάδα για να φροντίσει την ετοιμοθάνατη μητέρα της, τον τελευταίο οικογενειακό δεσμό που της έχει απομείνει. Μια σειρά από αλλόκοτα γεγονότα θα την στείλει -με όχημα ένα άδειο τραίνο- σε ένα ξεχασμένο τόπο. Ξεχασμένο αλλά όχι απαραίτητα ακατοίκητο». Με αυτά τα λόγια ο Κωνσταντίνος Κέλλης μας περιγράφει το νέο του βιβλίο, το μυθιστόρημα «Άγιοι Τίποτα» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις BELL.

Πρόκειται για το τέταρτο προσωπικό βιβλίο του συγγραφέα και τρίτο κατά σειρά μυθιστόρημα και κινείται όπως και τα προηγούμενα στον ψυχολογικό τρόμο.

«Μέσα από αυτό το λογοτεχνικό είδος, εξερευνώ το πώς μπορεί κανείς να διαχειριστεί την απώλεια αγαπημένων προσώπων, το πένθος και το πώς συνεχίζεται η ζωή ύστερα από ένα τέτοιο πλήγμα. Το υπερφυσικό είναι ένα στοιχείο που διακατέχει τις ιστορίες μου, και το συγκεκριμένο έργο δεν αποτελεί εξαίρεση. Το μέρος όπου διαδραματίζεται -ένα χωριό στη βόρεια Ελλάδα ονόματι Άγιοι- μου επιτρέπει να εντάξω στοιχεία γνώριμα σε όλους μας: τη λαογραφία και τις θρησκείες που πέρασαν από τον τόπο μας στο διάβα των αιώνων. Πάνω απ’ όλα, όμως, είναι ένα βιβλίο για τη μητρότητα, και τους διαφορετικούς τρόπους που αντιλαμβάνεται αυτό το ρόλο ένας εξωτερικός παρατηρητής» δήλωσε ο κ. Κέλλης στο protothema.gr.

Ποια είναι τα ερεθίσματα για τις ιστορίες σας;

Οι συγγραφείς τρόμου εξερευνούν τους προσωπικούς τους φόβους, και συνήθως το κοινό συμμερίζεται αυτούς τους φόβους. Η ανασφάλεια του τι θα φέρει η επόμενη ημέρα, το άγχος για την υγεία και την ευδαιμονία των δικών σου ανθρώπων, η μετανάστευση και η απόσταση που αυτή δημιουργεί, η αίσθηση ότι πρέπει να προστατεύσεις την οικογένειά σου από κινδύνους χωρίς πρόσωπο. Αυτοί οι αρχετυπικοί φόβοι, με τη βοήθεια του υπερφυσικού στοιχείου, παίρνουν σχήμα και υπόσταση, και παρουσιάζονται μέσα στις ιστορίες σαν εμπόδια που οφείλουν να ξεπεράσουν οι καθημερινοί χαρακτήρες. Έπειτα, η ίδια η χώρα μας αποτελεί ξεχωριστό ερέθισμα. Ανέκαθεν θεωρούσα πως η Ελλάδα είναι τόπος ταιριαστός για ιστορίες φαντασμάτων. Ύστερα από χιλιάδες χρόνια, περπατάμε κι ανασαίνουμε εκεί που ατελείωτες γενιές έκαναν το ίδιο πριν από εμάς. Ρίχνω ξεχωριστό βάρος στους χαρακτήρες και στην αληθοφάνεια των πράξεών τους, κι ας είναι βυθισμένοι σε έναν κόσμο όπου το υπερφυσικό στοιχείο έχει παρεισφρήσει. Πιστεύω πως ο οποιοσδήποτε αναγνώστης θα αναγνωρίσει στοιχεία στους χαρακτήρες από την καθημερινότητά του, και αυτό επιτρέπει στην εμβάθυνσή του στην ιστορία. Τέλος, θεωρώ πως σε αυτά τα τρία μυθιστορήματα γράφω «γονεϊκό τρόμο» μιας και η Ηλιάνα, η βασική χαρακτήρας του «Άγιοι Τίποτα» περιβάλλεται από μητρικές φιγούρες. Οι Άγιοι Τίποτα είναι ένα βιβλίο τρόμου αφιερωμένο στις μαμάδες, όπως η Σκιά στο Σπίτι ήταν αφιερωμένο στους μπαμπάδες.

Το ελληνικό αναγνωστικό κοινό πώς είναι; Πώς υποδέχονται τα βιβλία σας;

Ως κάτοικος εξωτερικού έχω τη δυνατότητα να ζω αυτή την κατάσταση μόνο μέσω κοινωνικών δικτύων. Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι υπάρχει κόσμος που αγαπάει πραγματικά τα βιβλία στην Ελλάδα και, συγχρόνως, ότι η Ελληνική λογοτεχνία του φανταστικού γίνεται ολοένα και πιο αποδεκτή. Παρόλα αυτά, δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι θα υπήρχε τέτοια αποδοχή στα βιβλία μου, σε σημείο να μπαίνουν σε λίστες ευπώλητων και να μένουν εκεί, καθώς και να ξεπουλάνε τα τιράζ τους. Είμαι χαρούμενος που βλέπω τα βιβλία σε καθημερινή σχεδόν βάση να εμφανίζονται στα διάφορα κοινωνικά δίκτυα, συγχρόνως όμως το θεωρώ χρέος η κάθε δουλειά να είναι όσο το δυνατόν πιο προσεγμένη και πιο ειλικρινής μπορεί να είναι. Το αξίζουν αυτοί που σε έναν κόσμο με άπειρα βιβλία δίνουν το χρήμα και τον αναγνωστικό τους χρόνο στα δικά μου.

Ποιο είναι το πιο σκοτεινό βιβλίο που έχετε διαβάσει;

Το Κορίτσι της Διπλανής Πόρτας, του Τζακ Κέτσαμ. Παρότι το θεωρώ αριστούργημα, το συγκεκριμένο βιβλίο με έπεισε ότι δεν μου αρέσει ο ρεαλιστικός τρόμος και οι κουβάδες αίματος, ούτε ως αναγνώστης πόσο μάλλον σαν συγγραφέας. Ο υπαινικτικός τρόμος είναι το μέσο που προτιμώ: η αίσθηση πως η απειλή στέκεται στις ραφές και στις άκρες του βλέμματος, το άγχος και η αδημονία πως δεν είναι ποτέ μακριά. Ο συγγραφικός σκοπός μου δεν είναι να τρομάξω τον αναγνώστη μου, ο φόβος είναι απλά ένα παράγωγο. Υπάρχει κόσμος που τρομάζει με βιβλία, και υπάρχει κόσμος που δεν τον αγγίζει ο τρόμος τους, ή ύστερα από τόσα αναγνώσματα έχει αποκτήσει «ανοσία». Σκοπός μου είναι να πω μια ιστορία και αυτή η ιστορία να αγγίξει με κάποιο τρόπο τον αναγνώστη, να αναγνωρίσει δικά του στοιχεία και δικές του ανησυχίες στο εσωτερικό του. Αυτό είναι για εμένα ένα επιτυχημένο βιβλίο τρόμου, και όχι αυτό που τρόμαξε τον αναγνώστη. Είναι σαν να διαβάζεις μια ιστορία αγάπης για να ερωτευτείς, ειδάλλως η ιστορία απέτυχε. Παράλογο.


Ολοένα και περισσότεροι Ελληνες συγγραφείς ασχολούνται με ιστορίες μυστηρίου. Τι σηματοδοτεί αυτό, κατά τη γνώμη σας;

Φυσιολογικό το βρίσκω. Ο κόσμος αγαπάει τις ιστορίες μυστηρίου, και οι συγγραφείς οφείλουν να είναι πρώτα απ’ όλα αναγνώστες. Γράφουμε αυτό που μας αρέσει να διαβάζουμε. Συγχρόνως, βλέποντας το ιστορικά, σε κάθε χώρα που περνάει κρίση -οικονομική, κοινωνική, κλπ- εμφανίζονται κύματα τέτοιων ιστορίων, καθώς τέτοιες ιστορίες χτίζουν άμυνες και μας επιτρέπουν να δούμε ότι δεν είμαστε μόνοι μας, ακόμα κι αν οι δυσκολίες που περνάμε είναι για εμάς μοναδικές.

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του βιβλίου;

Δεν έχει έναν, αλλά αρκετούς, παρόλα αυτά θα ήθελα να εστιάσω σε έναν. Η ανάγκη για άμεση αποδοχή που καλλιεργείται από την καλωδιωμένη καθημερινότητά μας καταστρέφει δυνητικές συγγραφικές καριέρες. Η αίσθηση πως ένα like σου δίνει αξία κάνει νέους συγγραφείς να βιάζονται να ρίξουν την πρώιμη κι ανέτοιμη δουλειά τους στο κοινό, και στα δόντια «εκδοτών» με πρέσες που θα βγάλουν το βιβλίο και θα το στείλουν στα βιβλιοπωλεία, εφόσον ο συγγραφέας πληρώσει το αντίτιμο. Έδωσες εργατοώρες για να γράψεις το έργο σου, και πλήρωσες για να γίνει βιβλίο. Δεν καταλαβαίνεις ότι αυτό σημαίνει ότι πληρώνεις για να δουλεύεις, αντί για το αντίθετο;

Ένα βιβλίο απαιτεί πολλές εκατοντάδες ώρες δουλειάς για να γραφτεί, και άλλες τόσες όσο διορθώνεται και επιμελείται. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που είχα χρόνο να δουλέψω και να εξελίξω τη γραφή μου μέσα σε περιβάλλον άλλων πιο έμπειρων συγγραφέων για σχεδόν μια δεκαετία προτού επιλέξω τον δρόμο της έκδοσης και να βρω εκδοτικούς που σεβάστηκαν και πίστεψαν στο 100% τη δουλειά μου. Αυτό που έμαθα χάρη σε φίλους συγγραφείς και αναγνώστες είναι ότι η βιασύνη και η ανάγκη για άμεση αποδοχή μόνο ζημιά κάνουν στο αποτέλεσμα. Αυτό λέω και σε νέους συγγραφείς που στρέφονται σε εμένα για συμβουλές. Μην βιάζεστε.

Εργάζεστε στη Σουηδία ως καθηγητής Αγγλικών. Προτιμάτε τη ζωή στη Σουηδία από τη ζωή στην Ελλάδα;

Η ερώτηση περιέχει πολλά παράδοξα και αδυνατώ να την απαντήσω. Η ζωή μου όπως έχει διαμορφωθεί εδώ με κάνει να θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό, και δεν θα την άλλαζα. Συγχρόνως, θα ήθελα να μην είχα χρειαστεί να φύγω. Μου λείπουν πράγματα από την Ελλάδα, άνθρωποι κυρίως, όμως αν ζούσα στην Ελλάδα δεν θα είχα τις δυνατότητες που απέκτησα εδώ.

Τι να περιμένουμε από εσάς στο μέλλον;

Υπάρχει μια ιδέα στο μυαλό μου, και έχω αφήσει ένα μικρό ίχνος της στους Αγίους, όπως κάνω σε όλα τα βιβλία μου. Όπως είπα και παραπάνω, αποφεύγω τις βιαστικές κινήσεις, οπότε αν είμαι απόλυτα ικανοποιημένος με αυτή την ιδέα, πιθανόν να τη δείτε σε μυθιστόρημα κάποια στιγμή.

Και μια ματιά στα αγαπημένα σας

Βιβλίο: Αδυνατώ να επιλέξω ένα, οπότε θα πω το συνολικό έργο του Σερ Τέρι Πράτσετ.
Μυρωδιά: Ζεστή σοκολάτα
Ταινία: «The Fountain» του Ντάρεν Αρονόφσκι.
Τραγούδι: «The times they are a-changing» του Μπομπ Ντύλαν.
Προορισμός διακοπών: Λονδίνο ή Ιταλία