South of the border, Γαλυφιανάκης και άλλα τινά...

Κωμωδίες, ντοκιμαντέρ, περιπέτειες και ολίγον από δράμα για τις κινηματογραφικές αίθουσες στις νέες ταινίες 

( ** ) Μη σπρώχνεις,  έρχομαι / Due Date

Του Τοντ Φίλιπς. Κωμωδία, 2010, ΗΠΑ. 1 ώρα και 35 λεπτά



Είναι να τον αγαπάς τον Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, ιδίως όταν τον ακούς, στο ρόλο μαγκωμένου, νευρωτικού γιάπι, να φωνάζει  με σοβαρό ύφος πως δεν έχει κάνει  ποτέ ναρκωτικά στη ζωή του. Είναι  να τον αγαπάς, ακόμα κι όταν «χάνει»  πλάι στον απροσάρμοστο χαρακτήρα του αδίστακτου ερμηνευτικά Ζακ Γαλιφιανάκη, του οποίου την κωμική σκόνη τρώει διαρκώς, σ’ αυτό το αρχικά γρήγορο κι αστείο road movie, που ξεφουσκώνει όμως γρήγορα και σταματά κάποια στιγμή να είναι αστείο. Ο πρώτος θέλει να γυρίσει στο Λος Άντζελες και στη γυναίκα του που γεννάει, ο δεύτερος ταξιδεύει με τις στάχτες του πατέρα του για να γίνει ηθοποιός στο Χόλιγουντ. Ο δρόμος προσφέρει ευκαιρίες κυρίως για σκετσάκια κι ευτράπελα (κι αν είσαι τυχερός για ωρίμανση των πρωταγωνιστών). Ο Τοντ Φίλιπς, έμπειρος και με φόρα από το «Hangover», προσφέρει μια πολύ καλή πρώτη, τσίτα γκάζια, ώρα, αλλά μετά σπρώχνει και σπρώχνει, επαναλαμβάνοντας χαρακτηριστικά, μανιέρες και αναφορές, αλλά κανείς δεν κουνιέται – κυρίως η ώρα.

( * ) Τουρνέ στο Παρίσι / La Tournee

Σκηνοθεσία: Ματιέ Αμαλρίκ. Κομεντί, 2010, Γαλλία. 1 ώρα και 51 λεπτά.



Πώς πάει το τραγουδάκι; «Έμαθα πως παίζεις ζάρια, πως  είσαι χασικλής, είσαι μάγκας τσικ, λεβέντης, νυχτοπερπατητής. Τούρνε και  τούρνε τούρνε ναι, πες μου βρε  μάγκα μου το ναι.». Που αμφιβάλλω τα μάλα αν ο Ματιέ Αμαλρίκ το είχε στο μυαλό του το τραγουδάκι όταν γύριζε την ταινία, γιατί τότε θα γύριζε άλλη ταινία, για την «τουρνέ» και δε θα αναγκαζόμουνα κι εγώ να γράφω μαλακίες στην αρχή του άρθρου για να μου φτουρήσει ο χώρος. Πράγμα που το κάνω αυτοσχεδιάζοντας, όπως κάνει κι ο Αμαλρίκ στην ταινία του, για να φτουρήσει η διάρκεια, οπότε είμαστε πάτσι. Μια παρέα από γερασμένες αμερικανίδες καλλιτέχνιδες του μπουρλέσκ περιοδεύουν στη Γαλλία με τον μάνατζέρ τους, έρχονται αντιμέτωπές με αναποδιές, με αφραγκιές, γελάνε, μεθάνε, και λένε κι ένα τραγούδι. Κι όλο αυτό τώρα υποτίθεται ότι θέλει να σου πιάσει κάτι από την παρακμιακή γοητεία που θα έπιανε ο φωτογραφικός φακός μιας Ναν Γκολντιν αλλά το μόνο που πιάνει είναι μια θέση στα ξεχασμένα σου. Πολύ απλά, επειδή η πρόθεση εξερεύνησης του περιθωρίου, δεν φτάνει, ούτε καν η αυθεντικότητα εφ’ όσον τα κορίτσια της ταινίας παίζουν τους εαυτούς τους, αν δεν έχεις σαφή ιδέα του γιατί το κάνεις όλο αυτό (ναι, βρε κουτό, το έπιασα το μήνυμα της εναλλακτικής οικογένειας, εκείνο είναι που δεν με έπιασε όμως καθ’ όλου) και τι τύπου είναι η γοητεία που σου ασκεί. Με αποτέλεσμα, να μην ασκεί γοητεία ούτε στον θεατή, πέρα από την ικανοποίηση μια γλυκιάς κλειδαροτρυπικής περιέργειας ενός άλλου κόσμου, που εξακολουθεί να παραμένει αλλού.

( *** ) South of the border

Σκηνοθεσία: Όλιβερ Στόουν. Ντοκιμαντέρ, 2010, Η.Π.Α. Διάρκεια: 1 ώρα  και 28 λεπτά.



Ναι, ο Όλιβερ Στόουν αξίζει συγχαρητηρίων, γυρίζοντας ακόμα  ένα ντοκιμαντέρ για πράγματα που ο μέσος Αμερικάνος, τα μαθαίνει εντελώς αλλιώς, όπως εν προκειμένω ο πρόεδρος της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες και η γενικότερη κατάσταση στη Λατινική Αμερική. Το πρόβλημα του Στόουν σαν χαρακτήρα από την άλλη, κι αυτό που του στερεί την αξιοπιστία απέναντι στα πυρά των εχθρών του, είναι ότι δυστυχώς είναι παρά πάνω από όσο πρέπει ενήμερος των συγχαρητηρίων που του αξίζουν, εξ’ ου και ναρκισσεύεται με όποιον ηγέτη του κάτσει στην οθόνη και δεύτερον, ότι αυτή η πλευρά της φιλμογραφίας του, δεν συνάδει με τον ιδεολογικό Αρμαγεδδών που επικρατεί στον εγκέφαλό του και του επιτρέπει να δημιουργεί τέρατα όπως οι «Δίδυμοι Πύργοι» και ξεθυμασμένες ηθοπλαστικές μυθοπλασίες σαν το πρόσφατο σίκουελ της «Wall Street’”. Οπότε;

( ** ) Φανταστικές αγάπες / Les amours imaginaires

Του Χαβιέ Ντολάν. Κομεντί, 2010, Καναδάς. 1 ώρα και 35 λεπτά



Ερωτευμένος με τις  πρώιμες, πιο παιχνιδιάρικες ταινίες  του Γκοντάρ, αλλά προσγειωμένος  στη σύγχρονη καλλιτεχνική πραγματικότητα (αν υπάρχει κάτι τέτοιο), με ροπές  προς την αισθητική του Φρανσουά Οζόν (ο οποίος με τη σειρά του  ήταν κι αυτός κάποτε ερωτευμένος με τα παιχνιδάκια της γαλλικής και της γερμανικής νουβέλ βαγκ), ο Χαβιέ Ντολάν δημιουργεί μια αρτιστίκ ερωτική ταινία για ένα τρίο. Αν και καναδέζικη, η ταινία του είναι τόσο μα τόσο γαλλική, τόσο πομπώδης και σνομπ και ακατάπαυστα φλύαρη (αλλά κι επιτηδευμένη όταν τελικά πατάει το mute κι εστιάζει στα βλέμματα), που πραγματικά χαίρεσαι γιατί δε χρειάστηκε ποτέ να περάσεις την εφηβεία σου (και γενικότερα τη ζωή σου) ως γαλλίδα. Μπορεί να είναι αξιοθαύμαστο που ο μόλις 21 χρόνων Χαβιέ Ντολάν έχει τέτοιο έλεγχο στο υλικό του, οι συνθέσεις και τα χρώματά του είναι πανέμορφα, τα ρουχαλάκια και τα χτενίσματα κουκλίστικα, αλλά τι είναι αυτό που λένε περί αισθητικής κόντρα στο περιεχόμενο; Α, ναι, ότι το παραγκωνίζει πλήρως.