Machete, Ολική Έκλειψη και οι άλλες ταινίες της εβδομάδας

Σε ποιανού το μάτι καρφώνει τη γόβα της η Τζέσικα  Άλμπα; Γιατί εμείς εδώ δεν  βρήκαμε και τόσο αριστούργημα τον  τελευταίο Μάικ Λι; Τι ακριβώς προσδοκούν από εισιτήρια τρεις κακές  νέες ελληνικές ταινίες μέσα στην ίδια εβδομάδα; Και άλλα θανάσιμα ερωτήματα.

(**** ) MACHETE

Των Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ, Ίθαν Μάνικις. Περιπέτεια, 2010, Η.Π.Α,  1 ωρα και 45 λεπτά

Με το σινεμά ισχύει ότι και με τα γκομενικά, για να μη στο πολυζαλίζω το θέμα. Αν τον θες τον / την γκόμενα, και είσαι τρελός καψούρης, φαίνεται από την πρώτη στιγμή, αν αρχίζουν οι δεύτερες σκέψεις και ο άλλος έχει να σε πάρει καμιά εβδομάδα τηλέφωνο κι εσύ το ίδιο, και μετά φοβάστε μη παραδοθείτε πρώτοι και αμαχητί και αρχίζουν τα παιχνίδια, ας’ το, έχει ημερομηνία λήξης και απλά δε σε θέλει ή δεν τον / την θέλεις.  Κι αυτό γουστάρω τρελά στον Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ, πιο πολύ ακόμα κι από τον Ταραντίνο γιατί ο Τάρας το κάνει και με μια επιδεικτική επίφαση διαννοουμενισμού. Αρματώνεται την κάμερα ο Ροντρίγκεζ, που συνήθως είναι και σκηνοθέτης, και διευθυντής φωτογραφίας, και σεναριογράφος, και μοντέρ και μουσικοσυνθέτης των ταινιών του, τόσο παθιασμένος με το σινεμά, που δεν τον απασχολεί ακόμα και αν τα κάνει όλα μαντάρα και γίνει ρόμπα (πράγμα το οποίο και μια δύο φορές το έχει πετύχει ιδίως με τα ανεκδιήγητα «Spy Kids»). Όμως εν προκειμένω, προσφέρει μια από τις πιο διασκεδαστικές, αιματοβαμμένες, κομιξάδικες και απενοχοποιημένες απολαύσεις  της χρονιάς, συνεχίζοντας την παράδοση των «Grindhouse», εφ’ όσον η ιστορία του ασχημομούρη λατινοαμερικάνου εκδικητή, στηρίζεται σε ένα από τα ψεύτικα τρέιλερ εκείνης της ταινίας που είχε σκηνοθετήσει με τον Ταραντίνο. Κι έχει τρομερό ενδιαφέρον, το πώς ο τύπος, μέσα στον βέβηλο χαβαλέ του b movie, καταφέρνει και περνάει πολιτικό μήνυμα, όσον αφορά την ιστορία που παίζεται στα σύνορα του Μεξικού με την ανέγερση του τοίχους της ντροπής που θα ελέγχει την παράνομη μετανάστευση, και τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο σε ρόλο Άδωνι Γεωργιάδη αλλά πιο αιμοβόρικου, ενώ ταυτόχρονα, χαρίζει σκηνές ανθολογίας, με την Τζέσικα Άλμπα να καρφώνει γόβα στιλέτο στο μάτι κακού, την Λίντσεϊ Λόχαν να κάνει παρτούζα τύπου 70’ς με τη μαμά της και τον υπέροχο σκατόφατσα Ντάνυ Τρέχο σε ένα τζακούζι λίγο πριν γίνει καλόγρια και πιάσει το ούζι, την Μισέλ Ροντρίγκεζ να πυροβολεί με μανία, και τον Στίβεν Σιγκάλ με τον Ντον Τζόνσον να ξεχειλίζουν από καρτουνίστικη κακία. – Τ.Θ.

( * ) Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΠΟΥ  ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΑ.

Του Παναγιώτη Κράββα. Ρομαντικό θρίλερ φαντασίας, 2010, Ελλάδα. Διάρκεια 1 ώρα και 32 λεπτά.



( χ ) ΣΤΟ ΞΕΣΠΑΣΜΑ  ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ

Του Στράτου Μαρκίδη. Δραματικό θρίλερ,  2010, Ελλάδα.

( χ ) ΜΟΙΡΑΙΑ ΣΧΕΣΗ

Του Ερίκου Ανδρέου. Δραματικό  θρίλερ, 2009, Ελλάδα. 2  ώρες και 6 λεπτά.


Ναι, οι Έλληνες είμαστε αδούλωτος λαός, και πάντα βρίσκουμε έναν αν μη τι άλλο ενδιαφέροντα τρόπο να το δείξουμε, ποια κρίση και ποιο ΔΝΤ, εμείς και μόνο εμείς, από όλον τον κόσμο, μπορούμε να βγάλουμε στις αίθουσες, την ίδια μέρα, όχι μια, αλλά τρεις κακές, επαναλαμβάνω κακές ελληνικές ταινίες και να τις συνοδεύσουμε με χορούς και πανηγύρια, ελπίζοντας ότι θα φέρουν κάτι πίσω. Εκτός κι αν, λέω ‘γω τώρα ο πονηρός, εκτός κι αν όσοι έδωσαν το πράσινο φως για τους τρεις γκοντζίλες που παρελαύνουν από την Πέμπτη στις αίθουσες, την μυρίστηκαν νωρίς τη δουλειά και είπαν να ξεμπερδεύουμε μια ώρα αρχύτερα. Στον «Θάνατο Που Ονειρεύτηκα»,  την μεγαλύτερη ίσως χαμένη ευκαιρία εκ των τριών, ο Παναγιώτης Κράββας αποδεικνύει πως ναι μεν, έχει ένα από τα πιο ενδιαφέροντα γοτθικά ιλουστρέ βλέμματα του νέου ελληνικά σινεμά, και πλήθος υγιών αναφορών στον κινηματογράφο του φανταστικού, αλλά αδυνατεί   αφ’ ενός να αποδεσμευτεί εντελώς από τη διδασκαλία των σίριαλ του Κοκκινοπούλου (Κόκκινος Κύκλος κλπ) στα οποία φοίτησε και να μορφοποιήσει το χαοτικό κολάζ εικόνων και ιδεών του σε κάτι που έχει έστω ελάχιστη συνοχή και ενδιαφέρον για τον θεατή. Μια ρομαντική ιστορία τρόμου λέει η αφίσα της ταινίας της οποίας η υπόθεση βασίζεται αμυδρά στα γεγονότα των σατανιστών της Παλλήνης, όμως για να υπάρξει ρομάντζο, χρειάζεται κι ένας χαρακτήρας που θα το νοιώσει, όχι το άδειο φωτογενές βλέμμα της Τζένης Θεωνά, στην σκηνή που με μια μπομπίνα ταινίας, τοματοπελτιάζει το κεφάλι μιας φίλης της, μέσα σε ένα σινεμά, κι ενώ η οθόνη παίζει το Σίνγκαπουρ Σλινγκ του Νίκου Νικολαϊδη, για να μας δείξει ο σκηνοθέτης και τις σινεφίλ του αναφορές. Και όχι, η ποιητικοσύνη σαν άδεια, δεν αρκεί, όταν πας να την μπλέξεις με την ρεπορταζιακή αφήγηση και την Ντιαμάντα Γκαλάς στη μουσική υπόκρουση, γιατί σου βγάζει αχταρμά. Στο «Ξέσπασμα του Φεγγαριού» έχεις μια από τις έξυπνες κωμωδίες της χρονιάς. Σόρι, πως είπατε; Δράμα ήταν; Σόρι, απλά στην αίθουσα που το είδα γέλαγαν και μπερδεύτηκα. Η «Κορίνα η Αγριόγατα» συναντά την «Αγάπης Μαχαιριά» και το «Κισμέτ» μαζί σε ένα εκρηκτικό συνδυασμό κακόγουστης ρομαντικής σαπουνόπερας, με κέντρο βάρους μια κρητική βεντέτα, που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι πιλότος ανάλογης σειράς στην τηλεόραση. Οι σκηνές του Λονδίνου με την Μπέτυ Λιβανού να κάνει την γκραν νταμ είναι όλα τα λεφτά,  όπως και το χαράμισμα όλων των υπόλοιπων ηθοποιών, Ιωσήφ Μαρινάκη, Τζένυ Μπότση, Τάνια Τρύπη. Μόνο ο Γιάννης Βόγλης διασώζεται, και νοιώθεις κυριολεκτικά συμπόνοια για το φωτογενές και εύχομαι ταλαντούχο, νεαρό πρωταγωνιστικό ζευγάρι που το μεν αγόρι του έχουν πει να χαμογελάει συνέχεια σαν χάνος επειδή έχει ωραία οδοντοστοιχία,  την δε κοπέλα, της δίνουν αντιδράσεις με χρονοκαθυστέρηση όπως τα χρηματοκιβώτια των τραπεζών, και όλοι μαζί παίζουν σαν να είναι μεταγλωττισμένοι. Της παλιομοδίτικης κακής σαπουνόπερας το ανάγνωσμα, ισχύει και για την «Μοιραία Σχέση» του Ερρίκου Ανδρέου, για την οποία από σεβασμό στον 72χρονο σήμερα, εργάτη του παλιού ελληνικού σινεμά, («Εφιάλτης», «Παπαφλέσας», «Κατηγορώ το Κορμί Μου», «Λεσβιακός Αύγουστος» αλλά και την ιδιαίτερα αγαπημένη μου «Αναζήτησις» με την Έλενα Ναθαναήλ : «Ο κύριος Βεργής; Τζζζένη») δεν θα πω τίποτα άλλο εκτός από το ότι παίζει η Νίνα Λοτσάρη, ο Σπύρος Σπαντιδάς, ο Αλμπέρτο Εσκενάζι, ο Γιάννης Μόρτζος, ο Ανέστης Βλάχος) και η υπόθεση αφορά σε έναν νησιώτη, που έχει στην κατοχή του κάτι μυστικά έγραφα, και μετά κατεβαίνει στο νησί μια Αθηναία, που τον θέλει πολύ, και έχει σχέση με τα έγγραφα και μετά ανεβαίνει κι αυτός στην Αθήνα αλλά η σχέση των δύο όπως λέει και ο τίτλος θα αποβεί μοιραία, και κάπου εκεί μπλέκεται μια πρέζα του «πό Τ’ Αλώνια Στα Σαλόνια» με τον παράνομο ερωτισμό στον οποίο ο κύριος Ανδρέου έχει δώσει αξιοπρεπή δείγματα και την «Εξαφάνιση του Τζον Αυλακιώτη» την οποία έχει σκηνοθετήσει, συν φυσικά τη Μάτα Χάρι χάρη της Λοτσάρη που θα την υποδυθεί οσονούπω στο θέατρο. – Τ.Θ.

( ** )ΜΙΑ  ΧΡΟΝΙΑ ΑΚΟΜΑ / ANOTHER YEAR

Του Μάικ Λι. Δράμα, 2010, Ην. Βασίλειο. 2 ώρες και 10 λεπτά

 Έχω ένα πρόβλημα  με τα προαναγγελθέντα αριστουργήματα, νομίζω πως όλοι οι κριτικοί  το έχουμε αλλά ντρεπόμαστε  να το παραδεχτούμε και  είναι πάνω κάτω ανάλογο με την αγωνία στις αντρικές τουαλέτες του σχολείου όταν τη βγάζαμε έξω να τη μετρήσουμε (αυτή που φαντάζεστε) να δούμε ποιος την έχει πιο μεγάλη. Όλοι μας φοβόμασταν μην κριθούμε μέτριοι και μικροί εκτός από τους προικισμένους πέραν πάσης υποψίας. Είναι τέτοιες οι περγαμηνές που συνοδεύουν τόσο τον Μάικ Λι σαν δημιουργό όσο και την τελευταία του ταινία, που λες, τι κάνω τώρα, ακολουθώ την πεπατημένη και φωνάζω σαν ξαναγεννημένος χριστιανός «αριστούργημα αριστούργημα» ή τη βγάζω έξω για να κάνω τη διαφορά κινδυνεύοντας να με πούνε μικροτσούτσουνο. Γιατί η προσωπική μου αλήθεια είναι πως αριστούργημα δεν είναι η ταινία. Εν μέρει (Πόπινς) συγκλονιστική σε ερμηνείες και παρατηρήσεις και αλήθειες ναι, στο σύνολο όμως δε μου βγαίνει η σούμα. Μεσήλικο μορφωμένο ήρεμο ζευγάρι του τσαγιού και της συμπάθειας, κάπου στα περίχωρα του Λονδίνου,  με το χωραφάκι του, τις ντοματούλες του και τα λοιπά, διανύει  τις τέσσερις εποχές του χρόνου, υποδεχόμενο συγγενείς και φίλους που είναι ο ένας πιο χαροκαμένος από τον άλλο. Τη Μέρι, που στα δύο κρασάκια κάνει ότι εγώ στις δέκα βότκες, και αν το έπαιζε αυτό έλληνας ηθοποιός έτσι, όχι ρεαλιστικό δε θα το λέγαμε, αλλά θα ουρλιάζαμε από την υπερβολή. Τον Κέν, που καπνίζει σαν καμινάδα και τρώει και πίνει και είναι μπαούλο. Τον Ρόνι που του πέθανε η γυναίκα και είναι σε κατατονία κι έχει κι ένα γιο που τον κόβεις για πρεζάκι. Kι όλο αυτό, δεν καταλήγει πουθενά, παρά μόνο στον στίχο της Μοσχολιού «υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι σαν το ξεχασμένο στάχυ ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος κι αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος».  Σαν μια τρυφερή και δραματική και ανθρώπινη κοινωνιολογική παρατήρηση «φέτας ζωής» αλλά συγνώμη κι όλας έτσι είναι η ζωή πρώτον, και δεύτερον, αυτό το ζευγάρι, τον μαγνήτη της δυστυχίας έχει και τους μαζεύει όλους αυτούς και κανέναν φυσιολογικό άνθρωπο; Ή μήπως σε όλο αυτό, κρύβεται κι ένας εκβιασμός, να σε μπουκώσω δυστυχία θεατή να μου φτουρήσει η ταινία; Ναι, με καταλάβατε, στο σχολείο στις τουαλέτες, τα άλλα παιδάκια γελούσαν μαζί μου και τώρα παίρνω την εκδίκηση μου, εντάξει; - Τ.Θ.


( ***) ΟΛΙΚΗ ΕΚΛΕΙΨΗ  / THE ECLIPSE

Του Κόνορ ΜακΦέρσον. Δράμα, Ιρλανδία, 2009, 1 ώρα και 28 λεπτά

Ένα πολύ ιδιαίτερο  κράμα δράματος, κομεντί και μεταφυσικού  θρίλερ, η «Ολική έκλειψη» έρχεται  ως μια ωραιότατη έκπληξη. Ο Κίαραν Χάιντς (αυτός ο εγγυημένα  στιβαρός και γοητευτικότατος ηθοποιός, θα τον θυμάστε από το «Θα χυθεί αίμα») δουλεύει σε ένα φεστιβάλ λογοτεχνίας, μεγαλώνει μόνος του τα δυο παιδιά του, μετά το θάνατο της γυναίκας του, αλλά και συναντά πού και πού το φάντασμα του ακόμα ζωντανού πεθερού του. Η γνωριμία του με μια συγγραφέα μεταφυσικών ιστοριών, που βρίσκεται στην πόλη ως καλεσμένη του φεστιβάλ, σπρώχνει με απρόσμενο τρόπο την εξέλιξη της ιστορίας, για την οποία δε θα σας πω πολλά περισσότερα, εκτός από το ότι είναι συγκινητική και χιουμοριστική, τρομαχτική και γλυκιά, ανθρώπινη και κινηματογραφική, προσγειωμένη και ρομαντική – και με αποτελεσματικό χειρισμό από το σκηνοθέτη μιας ενιαίας ατμόσφαιρας που περικλείει αρμονικά όλα τα κινηματογραφικά υπο-είδη του σεναρίου του. I like, όπως λέμε αυτές τις μέρες. Ή αλλιώς: Το πρόγραμμά σας περιήγησης μπορεί να μην υποστηρίζει την προβολή αυτής της εικόνας. –Ε.Χ.


Παρουσιάσεις

ΕΓΩ Ο ΑΠΑΙΣΙΟΤΑΤΟΣ / DESPICABLE ME

Των Πιερ Κόφιν, Κρις Ρενό. Κινούμενα σχέδια, ΗΠΑ, 2010. 1 ώρα  και 35 λεπτά

Σε μια απόπειρα της Universal να ανταγωνιστεί την Pixar, o Στιβ Καρέλ δανείζει τη φωνή του σε έναν τρισδιάστατο ήρωα, ο οποίος... είναι κακός, καταστρώνει σατανικά σχέδια και εκδικείται αντίπαλους κακούς δολοπλόκους σαν κι αυτόν, πολλές φορές χωρίς επιτυχία. Καταλυτικό στοιχείο για την αποπεράτωση του τελευταίου του σχεδίου να κλέψει το φεγγάρι είναι η υιοθεσία τριών ορφανών κοριτσιών – τα οποία σταδιακά θα μαλακώσουν την σκληρή καρδιά του πατέρα τους. Εξαιρετικές κριτικές και εισπράξεις και σχόλια θεατών στις Η.Π.Α.