67ο Φεστιβάλ Βενετίας Ημέρα 2η (2 Σεπτεμβρίου)

Αργά το βράδυ, δύο κυρίες βγάζουν έξω τα βυζιά τους και αρχίζουν να τα τρίβουν πάνω στα καπούλια ενός έρημου αλόγου, του οποίου η κάμερα ευτυχώς δεν μας δείχνει τις αντιδράσεις του κι έτσι δεν συμμεριζόμαστε τη φρίκη του.

Μετά αυτές οι κυρίες, τα τρίβουν η μια πάνω στην άλλη, και πιο μετά η μία καβαλάει το άλογο και πάει να συναντήσει έναν κύριο που κάνει μπάνιο γυμνός στη θάλασσα και εμείς βλέπουμε ότι έχει πεσμένο κώλο και μεγάλη κοιλιά.

Κάπως έτσι περνάνε τα βράδια μου με την ιταλική τηλεόραση, μέχρι να με πιάσει το xanax να ξεραθώ στον υπνο και μην ακούσω τίποτα για την ελληνική, είμαστε ταρκόφσκι μπροστά τους. Κατά τα άλλα, θυμάστε χτες που σας έλεγα πως δεν ισχύει το “Από Κάννες καλοκαίρι κι από Βενετιά Χειμώνας”; Το παίρνω πίσω. Γιατί τώρα που σας γράφω έπιασε μια βροχή που δεν έχεις ξαναδεί και φοβάσαι μη σηκωθεί η λιμνοθάλασσα της Βενετίας και γίνουμε όλοι υποβρύχιοι, ενώ πλημμύρισε το γραφείο τύπου στο Casino, βράχηκαν όλοι οι κομπιούτορες , πέσανε τα ρεύματα, διώξανε τους δημοσιογράφους και τρέχουμε αυτή τη στιγμή όλοι μέσα στη λάσπη  με τις παντόφλες να δούμε από που θα στείλουμε ανταπόκριση.
Ηθικό δίδαγμα, μπορεί οι Ιταλοί να εφηύρανε τα Prada, δε λέει όμως να φοράς μια περιουσία πατούμενο στη Βενετία να το κάνεις τσαλαβούτα.

Σε επίπεδο ταινιών, δεν τα πήγε πολύ καλά η δεύτερη μέρα με το  πολυαναμενόμενο “Μiral” του Τζούλιαν Σνάμπελ, μια πολυεθνική παραγωγή με την κούκλα Φρίντα Πίντο (του Slumdog Millionaire) η οποία ακύρωσε τελευταία στιγμή το ταξίδι της στην Ιταλία, να είναι ένα τουριστικού τύπου, βαρετό και χαμένο στο διάστημα, Ισραηλινο - Παλαιστινιακό δράμα, υπέρ της συμφιλίωσης των δύο λαών, που όπως χαρακτηριστικά είπε κι ο κολλητός μου, σε κάνει “να θες να ξεράσεις φαλάφελ”, ενώ η διασκευή του μυθιστορήματος του πολυβραβευμένου Ιάπωνα συγγραφέα Χαρούκι  Μουρακάμι “Norwegian Wood” από τον βιετναμέζο Ανχ Χουνγκ Τραν, είναι μια μια μάλλον για τους λάθος λόγους, υπνωτιστική, και τύπου αισθαντική καλλιγραφία και πάμε για άλλα.

Σε γενικές γραμμές κάτι συγκλονιστικό δε σας έχω σήμερα πέρα από τις νεροπομπές, μάλλον πεσμένα είναι τα πράγματα  στη δεύτερη μέρα, αν εξαιρέσεις την άφιξη της Κατρίν Ντενέβ που με την Κατρίν ποτέ δεν ξέρεις αν θα την πετύχεις σε πεσμένη ή ανεβασμένη φάση πρηξίματος προσώπου και απλά προσεύχεσαι.

Παρόν και ο τρομερός σκηνοθέτης του ασιατικού σινεμά δράσης Τζον Γου που μολονότι έκανε καριέρα στην Αμερική (“Face Off, Eπικίνδυνες Αποστολές 3”) εξακολουθεί να μην το κατέχει το αγγλικό και να σε κάνει να αισθάνεσαι μπροστά του εππέδου προφίσενσι με την προφορά σου. Ο Γου που αφίχθη προκειμένου να παραλάβει την Παρασκευή ειδικό τιμητικό Λέοντα για τη συνολική του προσφορά στο σινεμά, και να παρουσιάσει μια ταινία που συνσκηνοθετεί, το “Reign of Assassins”, παρουσίασε ήδη, ένα κορεάτικο ριμέικ του δικού του θρυλικού “A Better Tomorrow” που πολύ το ευχαριστήθηκα, αν και δεν κατάλαβα πολλά πράγματα γιατί όλοι οι σχιστομάτηδες μοιάζουν κι εγώ νύσταζα και δεν μπορούσα να καταλάβω ποιος είναι ποιος στην ταινία αλλά δεν έχει και πολύ σημασία γιατί στο τέλος όλοι πέθαναν.