( *** ) Η Περιφρόνηση (δείτε το trailer)

Αμερικανός παραγωγός με απέχθεια στις ταινίες τέχνης προσλαμβάνει τον σεναριογράφο Πολ για εμπορική αναθεώρηση του αρχικού σεναρίου μιας ταινίας για τον Οδυσσέα που πρόκειται να σκηνοθετήσει ο Φριτς Λανγκ ενώ ταυτόχρονα, υποθάλπει σχέση ανάμεσα στην πανέμορφη σύζυγό του και τον παραγωγό. Το αποτέλεσμα είναι, να οδηγηθεί ο ήδη κλονισμένος γάμος τους σε διάλυση, προκαλώντας την περιφρόνηση της συζύγου του.

Και κάπου εκεί ανάμεσα σε Μοράβια και Γκοντάρ και Μπριζίτ Μπαρντό στα ομορφότερα της και ποπ αισθητική της αστικής εύπορης πλήξης και δεκαετία της αμφισβήτησης, αρχίζουν για καλό ή για κακό (όπως το πάρει ο κάθε ένας) οι πειραματικοί free spririt γκονταρισμοί νέου κύματος και αμφισβήτησης της κινηματογραφικής ορθογραφίας, με ταινία μέσα στην ταινία, στοχασμό για τις σχέσεις, και τη φιλμική δημιουργία, που δεν είναι απαραίτητα για όλους και αν ανήκεις σε αυτούς που το βαριέσαι, μην ντραπείς να το πεις και να το φωνάξεις. Αισθητικά πανέμορφη και αστραφτερή, με τη μουσική του Ζορζ Ντελερί να κεντάει, και τη Μπε Μπε να ανάβει φωτιά σοφιστικέ ερωτισμού και υποκριτικής αξιώσεων στην οθόνη, η «Περιφρόνηση» αποτελεί ντεκλαρέ, μουσειακό θησαυρό παρελθοντικού μοντερνισμού, εγείροντας όμως, όπως  οι περισσότερες «μοντέρνες» ταινίες τέχνης της εποχής της, το ερώτημα, του κατά πόσο μοντέρνο εξακολουθεί είναι το μοντέρνο της, γιατί αυτό το μοντέρνο πρέπει ενίοτε να είναι βασανιστικό για τον θεατή και που οδηγεί όλο αυτό την τέχνη του σινεμά

Σκηνοθεσία / Σενάριο: Ζαν Λικ Γκοντάρ (βασισμένο στο ομότιλο βιβλίο του Αλμπέρτο Μοράβια. Με τους Μπριζίτ Μπαρντό, Μισέλ Πικολί, Τζακ Πάλανς.
Δράμα, 1963, Γαλλία / Ιταλία.

Διάρκεια: 1 ώρα και 43 λεπτά.