(****) Γυναίκες χωρίς άντρες

Μία από τις ομορφότερες  οπτικά ταινίες που έχω παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια, δημιούργημα  μιας βραβευμένης εικαστικής καλλιτέχνιδας, οι «Γυναίκες» κατορθώνουν να μετατρέψουν την συνήθως (και δικαίως εδώ που τα λέμε, όταν αναφέρεσαι στη θέση της γυναίκας στην Ιρανική κοινωνία) άκαμπτα καταγγελτική φεμινιστική οπτική και το τριτοκοσμικό, φεστιβαλικά αγαπημένο φολκλόρ, σε μια πανέμορφη, και συναισθηματικά παλλόμενη ποιητική αλληγορία.

Τρεις διαφορετικές γυναίκες,  αντιμέτωπες με τις προκαταλήψεις και τους περιορισμούς της περσικής κοινωνίας, θα βρούνε καταφύγιο το καλοκαίρι του 1953 (τότε που με την αμέριστη βοήθεια Βρετανών και Αμερικάνων καταλύθηκε η δημοκρατία και ενθρονίστηκε ο Σάχης) στον κήπο μιας έπαυλης. Η πολιτική, το δράμα και η προσωπική ιστορία, γίνονται εικόνα μεθυστική και ζωντανή μπλέκοντας τον απόηχο της αισθητικής παράδοσης του ανατολίτικου παραμυθιού, τον μαγικό ρεαλισμό, τον συμβολισμό και την σύγχρονη φωτογραφική καλλιγραφία, σε μια μοντέρνα, μινιμαλιστική αλλά διεισδυτική στη δυναμική της δημιουργία μέσα από το βλέμμα μιας καλλιτέχνιδας, που αδυνατεί να μην ανακαλύψει ομορφιά και καδράρισμα, στο οτιδήποτε. Ασημένιο Λιοντάρι σκηνοθεσίας, στο τελευταίο φεστιβάλ της Βενετίας.

Σκηνοθεσία: Νιρίν  Νεσχάτ. Σενάριο: Σόγια Αζάρι (βασισμένο  στο ομότιτλο βιβλίο του Σαρνούς  Παρσιπούρ). Με τους: Μίνα Αζαριάν, Πέγκα  Φεριντόνι, Σαμπνάμ Τολουί.

Δράμα, 2009, Ιράν / Γερμανία / Αυστρία / Γαλλία. Διάρκεια: 1 ώρα και 35 λεπτά.