Οι Villagers of Ιoannina συνδυάζουν ροκ και ηπειρώτικα δημοτικά - Ακούστε τους

Συνδυάζοντας το χαρντ ροκ με την ηπειρώτικη μουσική, με ηλεκτρικές κιθάρες, μπάσο, τύμπανα, γκάιντα, παραδοσιακό κλαρίνο, συνεχίζουν την πορεία που ξεκίνησαν εδώ και οχτώ χρονιά παίζοντας αρχικά σε ένα δικό τους μικρό κοινό για να φθάσουν στις σολντ άουτ εμφανίσεις σε μεγάλες σκηνές με αποκορύφωμα το Resistance Festival, του περασμένου Ιουνίου, που οι φίλοι τους για να τους ακούσουν γέμισαν ασφυκτικά τους χώρους της Γεωπονικής Σχολής, αλλά και την Ιερά Οδό, δημιουργώντας προβλήματα στην κυκλοφορία.

Τα παιδιά από τα Γιάννενα λοπόν, δημιουργήθηκαν το 2007, κι έχουν κυκλοφορήσει ένα promo cd το 2010, το πρώτο τους ολοκληρωμένο άλμπουμ με τίτλο "Riza" κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2014, ενώ λίγους μήνες μετά κυκλοφόρησαν σε ψηφιακή μορφή το "Zvara/Karakolia".

Τα τραγούδια τους, και δικές τους συνθέσεις, πέρα από τα «πειραγμένα» παραδοσιακά, υπάρχουν ελεύθερα στο διαδίκτυο.

Σήμερα το βράδυ, στο Γκάζι, θα ανέβουν μαζί τους στη σκηνή πολλοί καλεσμένοι φίλοι τους. Από τους θρυλικούς Vavoura Band ως το πολυφωνικό συγκρότημα Πλειάδες.

Οι VIC, που αποτελούνται από τον κιθαρίστα και τραγουδιστή Αλέξη Καραμέτη, τον μπασίστα Ακη Ζώη, τον κιμπορντίστα Αχιλλέα Ράδη, τον ντράμερ Αρη Γιαννόπουλο και τον Κωνσταντίνο Πιστιόλη στα πνευστά και τα δεύτερα φωνητικά βρήκαν τον τρόπο να «μπολιάσουν» το ροκ με την παράδοση και να «συστήσουν» στην γενιά τους και στις πιο νεαρές ακόμα ηλικίες τα «παρεξηγημένα» πολλές φορές δημοτικά τραγούδια, λόγω του συνειρμού με την Χούντα, που προκαλούν σε κάποιους, καθώς χρησιμοποιήθηκαν αφειδώς από την δικτατορία των συνταγματαρχών. Οι ίδιοι έχουν δηλώσει σε συνέντευξή τους στην εφημερίδα Αυγή: «Και ο Αδωνις και οι φασίστες κοκορεύονται και χρησιμοποιούν την αρχαία Ελλάδα και τον πολιτισμό της, εμείς τι πρέπει να κάνουμε; Να μη διαβάζουμε Πλάτωνα; Η δημοτική μουσική είναι φοβερή και πολύ παλαιότερη κι από χούντες, παλαιότερη ακόμα και από το ίδιο το ελληνικό κράτος. Τώρα που το σκέφτομαι, τραγούδια δημοτικά για τον Αρη ξέρω πολλά, για τον Παττακό π.χ. δεν ξέρω κανένα».