Άννα Φόνσου: «Με έλεγαν ψώνιο όταν μιλούσα για το "Σπίτι του Ηθοποιού"»

Πρόσφατα το «Σπίτι του Ηθοποιού» υποδέχτηκε έναν νέο «ένοικο» τον πρώτο Έλληνα showman, Γιώργο Μαρίνο που μετά από την περιπέτεια υγείας του αποφάσισε να μείνει στο κοινωφελές μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα ίδρυμα για να μην είναι μόνος του. «Εδώ αντιμετωπίζει τη μοναξιά του, είναι με τους φίλους του, με τα νέα παιδιά! Είναι πολύ απλός, τρώει από τα φαγητά μας. Δεν θέλει να διαφέρει από τους υπολοίπους» δηλώνει η Άννα Φόνσου, η «ψυχή» του ιδρύματος στην εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος.

Η μεγάλη πρωταγωνίστρια του ελληνικού κινηματογράφου θυμάται την συνάντηση εκείνη που την έκανε να οραματιστεί αυτό το σπουδαίο έργο, που προσφέρει όχι μόνο να βασικά είδη ανάγκης στους ανθρώπους που υπηρέτησαν στο θέατρο και το σινεμά, αλλά και το πιο σημαντικό: την αίσθηση ότι ανήκουν κάπου, μία μεγάλη «οικογένεια».

Η συνάντηση με τον Κώστα Σαντοριναίο εικοσιπέντε χρόνια πριν:

«Είχα μία μπουτίκ τότε στην πλατεία Κολωνακίου. Έρχεται ο Κώστας και τον πηγαίνω σπίτι του σε ένα υπόγειο στο Μεταξουργείο. Τον ρωτάω "Τι κάνεις ρε Κώστα εδώ όλη μέρα; " και μου απαντάει "Άννα, θέλω να αυτοκτονήσω, γι'αυτό δεν πάω σε μπαλκόνι. Δεν χτυπάει ποτέ το τηλέφωνο. Ούτε να μου κάνουν παρέα. Κάνε μας εσύ που έχεις λεφτά ένα καφενείο, έτσι να αισθανόμαστε σαν το σπίτι του ηθοποιού" νομίζοντας ότι είμαι πλούσια επειδή είχα μπουτίκ. Μόλις τον άφησα σκεφτόμουν αυτό το πράγμα. Η συγχωρεμένη η αδερφή μου μου λέει: "Θα το κάνεις εσύ. Θα πουλήσεις το σπίτι στο Ψυχικό, θα βάλεις τα πρώτα λεφτά για να σε πιστέψουν και θα κάνεις το Σπίτι του Ηθοποιού» είπε η Άννα Φόνσου για το πώς ξεκίνησε το όραμα της για το ίδρυμα.

«Με θεωρούσαν ψώνιο»

Όπως αναφέρει το δημοσίευμα το γεγονός ότι η Άννα Φόνσου θέλησε να βοηθήσει τους ηθοποιούς, παρεξηγήθηκε από κάποιους συναδέλφους της: «Με θεωρούσαν ένα "ψώνιο" που το έκανα για την προσωπική μου προβολή. Ότι ήθελα μετά από αυτό να παίξω στην Επίδαυρο», εκμυστηρεύτηκε η Άννα Φόνσου. Στην ίδια συνέντευξη μίλησε και για τον ηθοποιό που της λείπει περισσότερο απο το σπίτι, τον Ανδρέα Μπάρκουλη. «Η υπομονή του και το πόσο ήρεμος ήταν εδώ μου είχαν κάνει εντύπωση. Η χαρά του ήταν όταν το κατεβάζαμε κάτω να δει παραστάσεις. Ήταν ένας άνθρωπος που δεν θα έλεγες εκείνη τη στιγμή "Τι δόξες έχει γνωρίσει". Ένας φιλόσοφος. Κάθε φορά που έβλεπε μία παράσταση ανέβαινε να τη συζητήσουμε. Ήταν πολύ σεμνός. Μου έχει λείψει ο Ανδρέας από το "Σπίτι του Ηθοποιού"».