Ξεκίνησε το αφιέρωμα για τον Δημήτρη Δημητριάδη στη Στέγη

Ένας μεγάλος θεατρικός συγγραφέας, με διεθνή αναγνώριση, ο Δημήτρης Δημητριάδης παρουσιάζεται για πρώτη φορά συνολικά σε ένα αφιέρωμα πρωτοβουλία της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών. Ο Δημητριάδης που έχει μείνει στις συνειδήσεις του κοινού κυρίως με την

Για το αμείλικτο της ζωής και το εξίσου αμείλικτο του έρωτα μιλά στο –γεμάτο στροφές, αντιστροφές και επαναλήψεις– αριστουργηματικό έργο του που ανεβαίνει στη Στέγη σε πανελλήνια πρώτη.

Σαν ένα αέναο χορικό της προσμονής και της ματαίωσης το αντιμετωπίζει ο καινοτόμος 26χρονος σκηνοθέτης Δημήτρης Καραντζάς, διατηρώντας άρρηκτη τη σχέση αφήγησης, κίνησης και ήχου. Μια ερωτική εξίσωση του πόθου και της απελπισίας είναι ο Κυκλισμός, τον οποίο ο συγγραφέας αφιερώνει «σ’ αυτούς που ζουν», παρουσιάζοντας έντεκα πρόσωπα διαφορετικών φύλων, γενιών και σεξουαλικών προτιμήσεων, αλλά με μια κοινή και αδήριτη ανάγκη: να αγαπηθούν. Όπως, όμως, λέει ένα από αυτά τα πρόσωπα, ο Μωβ: «Πάντα αναζητούμε αυτό που δεν υπάρχει. Δεν μας αρκεί το υπαρκτό. Αυτό είναι το λάθος μας, αναπόφευκτο όμως, είναι στη φύση μας… Έτσι χάνουμε τις ζωές μας, αλλά και δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να τις κερδίσουμε». Έτσι εκφράζει ο Δημητριάδης το ανέφικτο της ύπαρξής μας και εξωθεί τους ήρωές του στα άκρα. Αυτοπυροβολούνται και αλληλοσκοτώνονται, για να αναστηθούν λίγο μετά με μία και μόνη ελπίδα: μήπως αυτή τη φορά αγαπηθούν.

Η παράσταση θα διαρκέσει μέχρι και τις 27 Οκτωβρίου και θα ακολουθήσουν οι εξής παραστάσεις του συγγραφέα (μέρος της παρουσίασης Αναλόγια)

Φαέθων
22 Οκτωβρίου 2013 (21:00)

Η ανατρεπτική Αργυρώ Χιώτη επιμελείται σκηνοθετικά, μαζί με την ομάδα Vasistas, τον Φαέθοντα, ένα έργο που λειτουργεί σαν παραβολική μυθοπλασία, επαναφέροντας στο σήμερα την αρχετυπική αντιπαλότητα του γιου με τον εξουσιαστή πατέρα-Ήλιο.


Το άγγιγμα του βυθού
27 Οκτωβρίου 2013 (18:00)

Η τολμηρή Έλλη Παπακωνσταντίνου επιμελείται σκηνοθετικά Το άγγιγμα του βυθού, όπου, όπως σημειώνει η ίδια, «πρωταγωνιστής είναι ο οίκος, ένα “ζωντανό” σπίτι-σκηνικό που σταδιακά αποδομείται καταδεικνύοντας έτσι την αντιπαράθεση ανάμεσα στην πραγματικότητα της επιβίωσης και στον ουτοπικό, αδιέξοδο αστικό μικρόκοσμο».