Χρήστος Παπαδόπουλος: «Θα πάρει δυο χρόνια για να επανέλθει ο Πολιτισμός στην κανονικότητα»

Τον γνωρίσαμε στις αρχές της δεκαετίας του '80 μέσα από το λαικό συγκρότημα – φαινόμενο «Τα Παιδιά από την Πάτρα». Για πολλά χρόνια συνοδεύει τις τηλεοπτικές μας εμπειρίες μέσα από τις μουσικές και τα τραγούδια που έχει γράψει για δεκάδες επιτυχημένα σίριαλ με πιο πρόσφατο το «Κόκκινο Ποτάμι» του Μανούσου Μανουσάκη. Το στοιχείο ωστόσο που χαρακτηρίζει τη μουσική δημιουργία του Χρήστου Παπαδόπουλου είναι η ικανότητά του να ισορροπεί ανάμεσα σε διαφορετικά μουσικά είδη φτιάχοντας κομμάτια με «υλικά» εκ πρώτης όψεως ασύμβατα αποδεικνύοντας πως η μουσική δεν γνωρίζει σύνορα.

Αυτόν ταξιδιάρικο μουσικό χαρακτήρα διαθέτει και η νέα του δισκογραφική δουλειά, με τίτλο «Είναι κάτι στιγμές», που κυκλοφορεί από FM Records και παραπέμπει σε ένα μουσικό ταξίδι σε Ανατολή και Δύση. Με ήχους ποικίλους, στίχους γεμάτους συναίσθημα γραμμένους από τον Βασίλη Γιαννόπουλο και ερμηνείες – έκπληξη από τους Πέγκυ Ζήνα, Θέμης Αδαμαντίδης, Ματθαίος & Κων/νος Τσαχουρίδης, Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης κ.α μάς προσκαλεί στον καινούργιο μουσικό κόσμο που «έχτισε» κατά την διάρκεια του τόσο διαφορετικού για όλους μας τελευταίου χρόνου της πανδημίας.

Πώς βιώσασατε  τους μήνες της καραντίνας; Ισχύει αυτό που λέγεται πως ο καλλιτέχνης είναι πιο δημιουργικός σε συνθήκες απομόνωσης;

Τους πρώτους μήνες της καραντίνας, ακριβώς πριν 1 χρόνο δηλαδή, μείναμε οικογενειακώς σε ένα αγρόκτημα στα Γρεβενά. Όπου τον μισό χρόνο ασχολούμουν με γεωργικές εργασίες και τον υπόλοιπο έγραφα τραγούδια. Εκεί προέκυψε ο δίσκος «Είναι κάτι στιγμές;». Θεωρώ όταν είσαι στη φύση, λειτουργούν πιο ωραία το σώμα και ο νους. Βέβαια εκεί μου έλειπε το στούντιο. Αν το στούντιό μου ήταν στον Έλατο Γρεβενών, σίγουρα θα περνούσα όλο αυτόν τον χρόνο εκεί και νομίζω ότι μετά από χρόνια θα τον θεωρούσα από τις πιο ωραίες στιγμές της ζωής μου.
Πώς θα περιγράφατε με λίγες λέξεις τη νέα σας δισκογραφική δουλειά;
Μία μείξη από μουσικές ιδέες και κάποιους ήχους που δεν έχουν ξανακουστεί, όπως το ούτι με σκωτσέζικη γκάιντα. Επίσης, σε αυτό το δίσκο ακούμε απενοχοποιημένα τραγούδια, απαλλαγμένα από το άγχος για σουξέ.

Εδώ και χρόνια έχετε αναπτύξει μια ιδιαίτερα στενή σχέση με την μουσική για την τηλεόραση. Τί είναι αυτό που σάς προσελκύει σε αυτό το είδος;

Μου αρέσει να γράψω τραγούδια, ειδικά όταν έχω μπροστά μου ένα δυνατό στίχο, αλλά αυτό που με εξιτάρει είναι να γράφω πάνω σε εικόνα ή σε σενάριο. Όπως αυτές τις μέρες, που δουλεύω ώρες για ένα ντοκιμαντέρ σε σκηνοθεσία Μανούσου Μανουσάκη για το 1821 και περνούν από μπροστά μου αυτές οι μορφές των ηρώων και των προδοτών που πρωταγωνίστησαν. Επίσης μου αρέσουν οι προκλήσεις στη μουσική. Πρόσφατα μελοποίησα ένα ορατόριο πάνω σε ποίηση χωρίς ομοιοκαταληξία. Είναι η “Όγδοη Μέρα” σε ποίηση της Ελένης Αντωνιάδου που αναφέρεται σε αυτούς που πάσχουν από τη νόσο του Alzheimer.

Οι συνθέσεις σας «κουβαλούν» σχεδόν πάντα στοιχεία από διαφορετικές μουσικές κουλτούρες. Αλήθεια, ποιες είναι οι μουσικές σας επιρροές;

Επειδή μεγάλωσα μέχρι τα 18 μου στα Γρεβενά, έχω ακούσει πολύ λαϊκό και δημοτικό τραγούδι. Όμως από μικρός ασχολήθηκα με τη Rock μουσική, οπότε έχω επηρεαστεί πολύ από τους κιθαρίστες της γενιάς του Woodstock. Όταν ξεκίνησα με Τα Παιδιά από την Πάτρα, ασχολήθηκα με το ρεμπέτικο στην αρχή και παίζοντας με τον Μπάμπη Γκολέ, έμαθα πολλά απ’ αυτόν. Παράλληλα μελέτησα τους μεγάλους του μπουζουκιού Τσιτσάνη, Χιώτη, Λεμονόπουλο, Σταματίου κ.ά.
Υπάρχουν μουσικοί σταθμοί στη διαδρομή σας, από «Τα Παιδιά από την Πάτρα» μέχρι σήμερα, που θεωρείται πως έχουν καθορίσει τόσο εσάς ως δημιουργό όσο και τη σχέση σας με το κοινό;

Δύο τραγούδια θεωρώ σταθμούς στην καριέρα μου. Το 1984 «Δε θέλω τη συμπόνοια κανενός», που μας καθιέρωσε σαν συγκρότημα, και το 2005 το «Αρχιπέλαγος» με τον Πασχάλη Τερζή, που με καθιέρωσε ως συνθέτη. Σταθμός στις ζωντανές μου εμφανίσεις ήταν οι δύο γεμάτοι Λυκαβηττοί τον Σεπτέμβριο του ’84, το Ολυμπιακό Στάδιο το 1986 και οι προσωπικές μου εμφανίσεις το 2013 στο Μέγαρο Μουσικής στην Παταγονία και το 2014 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και Θεσσαλονίκης.

Ο πολιτισμός και η ψυχαγωγία ήταν από τους χώρος που επλήγησαν πολύ βαθιά από την πανδημία. Πώς βλέπετε να διαμορφώνεται η επόμενη μέρα; Θα χρειαστεί καιρός για την επαναφορά στην κανονικότητα;

Νομίζω ότι θα πάρει δύο χρόνια περίπου για να ξαναλειτουργήσει στους κανονικούς ρυθμούς του ο πολιτισμός. Δεν συμφωνώ με κάποιους που πιστεύουν ότι το καλοκαίρι θα γίνει χαμός με γλέντια και συναυλίες, όπου θα είναι ο ένας πάνω στον άλλον. Ο κόσμος θα είναι νομίζω αρκετά μαζεμένος και φοβισμένος με τον ιό αυτό και σίγουρα δεν θα έχει λεφτά.

Τούς προηγούμενες μήνες παρακολουθήσαμε το ξέσπασμα του ελληνικού κινήματος #MeToo, με σοβαρότατες καταγγελίες για απαράδεκτες συμπεριφορές σε καλλιτεχνικούς χώρους εργασίας. Πώς το είδατε όλο αυτό;

Θεωρώ ότι ήταν καιρός να ανοίξουν όλα τα στόματα αυτών που κακοποιήθηκαν, καθώς και ότι έπρεπε να πληρώσουν όλοι αυτοί που εκμεταλλεύτηκαν τη θέση εξουσίας που είχαν και πολύ περισσότερο αυτοί που κακοποίησαν ανήλικους και κατέστρεψαν ζωές. Το meetoo είναι κάτι που ξεκίνησε στην Αμερική πριν 15 χρόνια, καιρός ήταν όλοι αυτοί οι ένοχοι να ξεσκεπαστούν και στην Ελλάδα