Οι ταινίες της εβδομάδας

( ** ) The Fighter
Toυ Ντέιβιντ. Ο Ράσελ. Αθλητικό βιογραφικό δράμα, 2010, Η.Π.Α. 1 ώρα και 55 λεπτά.

Σκεφτείτε τι θα προέκυπτε αν ο Σταύρος Θεοδωράκης, ειδικευμένος  τηλεοπτικά στην επιδερμική παρατήρηση ανανηψάντων  ναυάγιων της ζωής, αποφάσιζε να ασχοληθεί με μια αληθινή ιστορία από τα αμερικάνικα ρινγκ σε μορφή μυθοπλασίας και πάνω κάτω έχετε το τελικό αποτέλεσμα, χωρίς φυσικά να ξέρω αν ο Θεοδωράκης είναι τόσο ικανός με τους κινηματογραφικούς ρυθμούς και την κάμερα όπως ο Ράσελ, γνωρίζοντας όμως ότι στην καταγραφή της μιζέριας των ανθρώπινων  «αστικών σκουπιδιών», πρέπει να είσαι πολύ προσεχτικός για να μη σου βγει έστω και αθέλητα η υπεροψία.  Από κει και πέρα, ποιο είναι ακριβώς το ενδιαφέρον της αληθινής ιστορίας του μποξέρ της δεκαετίας του 80 Μίκι Γουόρντ, του εθισμένου στο κρακ προπονητή αδελφού του, και της τερατοοικογένειας που τους ανέθρεψε, μη με ρωτάτε, γιατί μέσα από την ταινία δεν το βρήκα.



Με εξαίρεση το freak show των αδελφάδων του Μίκι, που σχολιάζουν σαν χωρικό μεταλλαγμένης trash αρχαίας τραγωδίας, ερεθίζοντας τον σκηνοθέτη, να τις αποτυπώσει με διάθεση Τζέρι Σπρίνγκερ όσο πιο διασκεδαστικά αποκρουστικές γίνεται αλλά χωρίς κανένα χαρακτήρα. Όπως δίχως χαρακτήρα προκύπτει και ο πρωταγωνιστικός του ήρωας.   Μονοδιάστατος ως εκεί που δεν πάει άλλο, και απόλυτα βαρετός, δεν σε παρασύρει ούτε στιγμή να ενδιαφερθείς για την εξέλιξη του (κι αυτό είναι πρόβλημα σεναρίου κι όχι του Γουόλμπεργκ που τον υποδύεται) μεταφέροντας το κέντρο βάρους στους εξαιρετικούς Κρίστιαν Μπέιλ στο ρόλο του αδελφού και Μελίσα Λίο στο ρόλο της μητέρας των τεράτων, οι οποίοι και βραβεύτηκαν άξια με την Χρυσή Σφαίρα για τις ερμηνείες τους κι από ότι φαίνεται πάνε και για το ανάλογο Όσκαρ. Υπάρχουν αρετές στο πακέτο, και μπόλικο ταλέντο ώστε να το παρακολουθήσεις με ενδιαφέρον, όταν όμως τα βάλεις τα πράγματα στη θέση τους λίγο μετά, αφ’ ενός δε θυμάσαι κάτι ιδιαίτερο, αφ’ ετέρου νοιώθεις ξεγελασμένος και ατυχώς ευρισκόμενος  ως θεατής στο συναπάντημα, της πρόχειρης κοινωνιολογικής περιθωριακής ιχνογραφίας, με την  σαρκαστική τοιχογραφία εποχής και την ηρωική εποποιία του Κλούβιου και της Σουβλίτσας πάνω στο ρινγκ. – Τ.Θ.

( ***) Σιωπηλές ψυχές / Silent Souls
Του Αλεξέι Φεντορτσένκο. Δραματική, Ρωσία, 2010. 1 ώρα και 15 λεπτά

«Ο θάνατος από πνιγμό σημαίνει ασφυξία από χαρά, τρυφερότητα και λαχτάρα. Αν βρούμε κάποιον πνιγμένο, δεν τον καίμε. Τον επιστρέφουμε στο νερό. Θάνατος από νερό σημαίνει αθανασία για έναν Μέρζαν. [...] Το σώμα μιας ζωντανής γυναίκας είναι κι αυτό ένα ποτάμι που διώχνει μακριά τη θλίψη. Τι κρίμα που δεν μπορείς να πνιγείς μέσα σ’ αυτό». Τι ωραίο, τι γνήσια κινηματογραφικό που είναι το ρωσικό σινεμά... Ένας άντρας χάνει τη γυναίκα του και ξεκινά με ένα φίλο του, μέσα από μια σειρά ιεροτελεστιών και παραδόσεων, να μεταφέρουν το πτώμα σε ένα ποτάμι για να κάνουν την αποτέφρωση.



Ο φίλος διηγείται την ιστορία, και μας ενημερώνει ταυτόχρονα για τον πολιτισμό της φυλής τους, των Ουγγρο-φιλανδών Μέρζαν, αλλά και για το δικό του παρελθόν και τη σχέση με τον πατέρα του, καθώς και με τη νεκρή γυναίκα. Ο χήρος «καπνίζει», μοιράζεται δηλαδή λεπτομέρειες της συζυγικής του ζωής, προτού η γυναίκα του εξαϋλωθεί, τα πουλάκια που έχει κουβαλήσει μαζί ο φίλος του τους κάνουν παρέα με το τιτίβισμά τους, και το γυμνό, πανέμορφο ρωσικό τοπίο τους σπρώχνει μαλακά στον προορισμό τους. Εξαιρετικά τρυφερό, ένα σπάνιο δείγμα ευαισθησίας που δεν ντρέπεται να συμπεριλάβει τον άντρα σε συναισθήματα θλίψης, αγάπης, στοργής και θρήνου. –Ε.Χ.
 

( * ) Το δίλημμα / The dilemma
Του Ρον Χάουαρντ. Κωμωδία, 2010, ΗΠΑ. 1 ώρα και 52 λεπτά

Περίεργο φρούτο ο Ρον Χάουαρντ. Από το γλυκύτατο «Parenthood» πέρασε στο γλυκερό, σιχαμένο μελόδραμα («Ένα υπέροχο μυαλό») και την υπερ-δημοφιλή φούσκα («Ο κώδικας Ντα Βίντσι»), για να επιστρέψει με το στιβαρό, αγωνιώδες «Frost/Nixon». Τώρα που το σκέφτομαι, το σταθερό, μη-απρόβλεπτο στοιχείο του ήταν ανέκαθεν ο συντηρητισμός του, τον οποίο και ποτέ δεν έκρυψε. Υποκύπτοντας λοιπόν πάλι σε οικείους εθισμούς σε στερεότυπα και εύκολους συναισθηματισμούς, ο Χάουαρντ δημιουργεί μια κωμωδία για μια αντρική φιλία, η οποία δοκιμάζεται όταν ο ένας (Βινς Βον) ανακαλύπτει πως η γυναίκα (Γουαϊνόνα Ράιντερ) του κολλητού του (Κέβιν Τζέιμς) τον κερατώνει, αλλά δεν μπορεί να αποφασίσει αν θα του το πει, γιατί φοβάται ότι θα επηρεάσει την απόδοση του φίλου του σε μια κρίσιμη και για τους δυο επαγγελματική περίοδο.



Είναι λεπτή η γραμμή μεταξύ γελοίου και αστείου, στην οποία συνήθως ακροβατεί (συνειδητά πολλές φορές) η αμερικανική κωμωδία. Εδώ όμως, ο Βινς Βον παραπαίει (δεν έχει και πολλή υποστήριξη από το παιδαριώδες σενάριο), στερώντας μας ταυτόχρονα και την ευκαιρία να απολαύσουμε τον σαφώς πιο άνετο κωμικό Κέβιν Τζέιμς. Τα γέλια είναι αραιά, οι κοινωνικές και σεξουαλικές προκαταλήψεις πυκνές, και η διαρκώς αυξανόμενη γοητεία της Κουίν Λατίφα (σε μικρό, κακό κατά τ’ άλλα, ρόλο) ευπρόσδεκτη. –Ε.Χ.


( ** ) 45m2
Του Στράτου Τζίτζη. Δραματική, Ελλάδα, 2010. 1 ώρα και 20 λεπτά

Η πρόσφατη ταινία του Στράτου Τζίτζη («Σώσε με») είναι αν μη τι άλλο επίκαιρη. Εστιάζοντας σε μια νεαρή κοπέλα, η οποία έχει απηυδήσει από τη συγκατοίκηση με τη μάνα της κι αποφασίζει να νοικιάσει ένα μικρό διαμέρισμα παρότι δεν βγαίνει οικονομικά, ο Τζίτζης τρίβει την πληγή των τόσων νέων που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα σήμερα. Η ηρωίδα του είναι γενικότερα ανήσυχη – η μόνη απ’ ότι φαίνεται στο περιβάλλον της που δεν βολεύεται στο τώρα της – και η μετακόμιση συμβολίζει τη συνολικότερη αλλαγή που προσπαθεί να πετύχει για τον εαυτό της.



Είναι τυχερή που τον ρόλο της έχει αναλάβει η Έφη Λογγίνου, η οποία με τσαγανό και ειλικρίνεια, δουλεύει κόντρα σε πολλά πράγματα. Διότι όσο επίκαιρο κι αν είναι το θέμα της, η ταινία για κάποιο λόγο φαίνεται σα να έχει βγει από άλλη εποχή, σα να μη μιλά τη γλώσσα του σήμερα, σα να προσπαθεί να είναι λαϊκή, ενώ θα προτιμούσε να μιλήσει με θεωρητικούς όρους και να κάνει κήρυγμα/καταγγελία για την κοινωνία, τον καπιταλισμό, το βόλεμα, τη μετανάστευση, τη σύγχρονη Αθήνα. Η τελευταία σκηνή μόνο, συλλαμβάνει με όμορφο και αποτελεσματικό τρόπο μια αλήθεια, που περιέχει και την αλλαγή, μια σύγχρονη μυρωδιά, μια υπόνοια συμφιλίωσης, αλλά και ελπίδας. –Ε.Χ.


( * ) Νύχτες στου Πασκάλ / Bibliotheque Pascal
Του Σκάμπολτς Χαϊντού. Δράμα, Γερμανία/Ουγγαρία/Μ.Βρετανία/Ρουμανία, 2010. 1 ώρα και 45 λεπτά

Μια νεαρή γυναίκα αφηγείται την ιστορία της, ξεκινώντας με την προσπάθειά της να διεκδικήσει την κόρη της και καταλήγοντας με την ίδια να μπλέκει σε δίκτυο διακίνησης γυναικών και να εργάζεται σε έναν μυστικό οίκο ανοχής, όπου οι φαντασιώσεις έχουν ως έμπνευση λογοτεχνικές ηρωίδες όπως η Λολίτα και η Δεισδαιμόνα.



Ενώ κατανοώ από τη μία το πώς ο σκηνοθέτης αποφασίζει να διηγηθεί μια επώδυνη ιστορία με φανταστικές, σουρεαλιστικές πινελιές, αντικατοπτρίζοντας ενδεχομένως τις τακτικές άμυνας που επιστρατεύει η πρωταγωνίστρια προκειμένου να επιβιώσει, από την άλλη όλο αυτό το στιλιζάρισμα που περνά από το τσιγγανικο-trendy στο δήθεν erotica, είναι τόσο επώδυνα φορτωμένο που αγνοεί οποιοδήποτε περιεχόμενο ή στόχο και κουράζει, κουράζει, κουράζει. –Ε.Χ.


ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

Η άλλη όχθη / Gagma Napiri
Του Γκέοργκε Οβασβίλι. Δραματική, Γεωργία/Καζακστάν, 2009. 1 ώρα και 30 λεπτά



Η ιστορία ενός μικρού μετανάστη, ο οποίος αποφασίζει να φύγει από τη Γεωργία και να επιστρέψει στην πατρίδα του την Αμπχαζία για να βρει τον πατέρα του. Το Variety συγκρίνει την «Άλλη όχθη» με το αντι-πολεμικό αριστούργημα «Come and see» - δεν είναι και λίγο.


Το πέταγμα του κύκνου
Του Νίκου Τζίμα. Δραματικο θρίλερ, 2010, Ελλάδα / Η.Π.Α.

Αναφαίρετο δικαίωμα για μια εταιρεία διανομής να μην προγραμματίσει έγκαιρη δημοσιογραφική προβολή μιας ταινίας της, αναφαίρετο και το δικαίωμα του δημοσιογράφου όμως να μυρίζεται μεγάλη μούφα, όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, ειδικά όταν η εν λόγω ταινία, τελευταία στιγμή αποσύρθηκε μυστηριωδώς, λόγω «τεχνικού προβλήματος» και από το πρόγραμμα του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.



Η ταινία που σηματοδοτεί την επιστροφή του Νίκου Τζίμα (Ο Άνθρωπος Με το Γαρύφαλλο) στον κινηματογράφο, είναι ένα δραματικό θρίλερ, με πρωταγωνιστή τον Τζέιμς Ντ’ Άρσι, ομιλούσα γλώσσα την αγγλική και ένα ετερόκλητο καστ που πιάνει από Ρένο Χαραμπίδη και Θανάση Βέγγο, μέχρι τον Τζέι Αρ του «Ντάλας» Λάρι Χάγκμαν και την τηλεοπτική του συμβία Σου Έλεν, Λίντα Γκρέι.  Βοήθειά σας.