Θανάσης Τσεκούρας

Πρώτον, ότι ο Κ. Μητσοτάκης παραμένει κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού. Δεύτερον, ότι η κυριαρχία του δεν κινδυνεύει μέχρι στιγμής από την αντιπολίτευση, αλλά από τον εσωτερικό εχθρό: την αδράνεια.

Η εντύπωση είναι ότι μετά το ξεκίνημα, όταν η κυβέρνηση έδειξε ότι διαθέτει νεύρο και φρεσκάδα, ο ρυθμός ξαφνικά έπεσε στο ρελαντί. Για τους περισσότερους υπουργούς η κατάσταση μοιάζει να είναι business as usual. Και όλα αυτά πολύ πρόωρα, μόλις μετά από ένα επτάμηνο κυβερνητικής θητείας.

Αυτή η κατάσταση θα μπορούσε να είναι αποδεκτή αν επρόκειτο για μια άλλη χώρα και μια διαφορετική στιγμή. Με συμβατικά προβλήματα και απαιτήσεις για λύσεις απλώς διαχειριστικές. Τότε ακόμη και η αδράνεια ως μέθοδος διαχείρισης της εξουσίας θα ήταν μια επιλογή.
Για την Ελλάδα, μετά από δέκα χρόνια χρεοκοπίας, κοινωνικής διάλυσης και απορρύθμισης του πολιτικού συστήματος, όλες οι προηγούμενες συμβατικότητες απλώς δεν υπάρχουν. Αλλωστε και ο ίδιος ο πρωθυπουργός έχει διαπιστώσει πολλές φορές, με τον δικό του τρόπο, ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει αίτημα διακυβέρνησης, αλλά ανάγκη επανίδρυσης.

Διακρίνει λοιπόν κανείς στην ατμόσφαιρα, στις πράξεις των υπουργών, στα νομοσχέδια και στις επιμέρους παρεμβάσεις μια ριζοσπαστική μεταρρυθμιστική ατζέντα, ένα κύμα αλλαγών που να επιχειρούν να οδηγήσουν τη χώρα σε μια νέα τροχιά; Μια διάθεση να σπάσουν αυγά, για σύγκρουση με τις παθογένειες, για ρήξεις και ανατροπές;

Δυο πρόσφατα παραδείγματα, το ένα σοβαρό και το άλλο κωμικό, θα έπρεπε κανονικά να έχουν χτυπήσει καμπάνες στο «Οβάλ Γραφείο» του Μαξίμου.
Πρώτον, το ασφαλιστικό νομοσχέδιο. Πρόκειται για ένα συνονθύλευμα μικροπαροχών και επιδομάτων με βασικό σκοπό να ικανοποιήσει πελατειακά το κόμμα των συνταξιούχων. Αν αυτό το πράγμα είναι μεταρρύθμιση, τότε και ο Μαυρογιαλούρος είναι ο δίδυμος αδερφός του Ροβεσπιέρου.

Δεύτερον, η ιστορία με τις βασιλόπιτες. Μπορεί να πρόκειται για μια γραφικότητα, αλλά δείχνει ότι κάποιοι υπουργοί βιάζονται να επιστρέψουν στα κιμπαριλίκια του παρελθόντος. Ας επιστρέψουν όπου θέλουν, αλλά γιατί όλοι οι άλλοι πρέπει να τους πληρώσουμε το εισιτήριο;

Μια εύκολη και μάλλον ρηχή δικαιολογία για όσα μεταρρυθμιστικά δεν συμβαίνουν και για όσα παλαιοκομματικά συμβαίνουν υποστηρίζει ότι «ακόμη είναι νωρίς». Πολύ φοβάμαι ότι όσοι το πιστεύουν θα έχουν στο μέλλον ανυπέρβλητες δυσκολίες να καταλάβουν και πότε θα είναι αργά. Ομως αυτό είναι δικό τους πρόβλημα.

Το πρόβλημα είναι τι πιστεύει ο Κ. Μητσοτάκης. Είναι βέβαιο ότι δεν τον γοητεύει η πολιτική της αδράνειας. Ούτε μπερδεύει τις μεταρρυθμίσεις με τις βασιλόπιτες του Βορίδη και τις πελατειακές παροχές του Βρούτση.

Οπως επίσης ότι γνωρίζει καλά έναν σταθερό νόμο της πολιτικής: ότι το πρώτο διάστημα της διακυβέρνησης αποτελεί την ιδανική περίοδο για την προώθηση διαρθρωτικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων. Γιατί αργότερα συνήθως έρχονται οι μέλισσες. Αρα;