Θανάσης Τσεκούρας

Γιατί η Ιστορία επαναλαμβάνεται και δύο και τρεις και περισσότερες φορές σαν τραγωδία - χωρίς κανένα από τα χαριτωμένα χαρακτηριστικά της φάρσας.

Παράδειγμα στα καθ’ ημάς. Στο μακρινό 2015 ζήσαμε τα χρόνια της «συριζαϊκής» τρέλας. Τώρα έφτασε η ώρα για το αντίστροφο: μια «αντισύριζα» υστερία με έντονα στοιχεία ψυχικής και πολιτικής παράκρουσης.
Ποια χαρακτηριστικά είχε η «συριζαϊκή» τρέλα του 2015; Μίσος, πάθος και φανατισμό για τους αντιπάλους: «Οποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας». Η πολιτική με όρους εμφύλιας σύγκρουσης. Ολα για τον μεγάλο σκοπό: «Να φύγουν αυτοί, να έρθουμε εμείς».

Η φωτογραφία της σημερινής «αντισύριζα» υστερίας με copy paste. Ιδια και απαράλλακτη. Η επιτομή της μονοτονίας - απλώς άλλαξαν θέσεις οι «αυτοί» και οι «εμείς».

Αν έχει νόημα η υπόμνηση είναι μόνο για τις πολιτικές συνέπειές της. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα πληρώνει με τόκο την επιλογή της διχαστικής σύγκρουσης. Τροφοδότησε τη δημιουργία ενός διευρυμένου «αντισύριζα» μετώπου, με πολιτική και κοινωνική πλειοψηφία, το οποίο «καβάλησε» ο Μητσοτάκης. Απομάκρυνε δυνάμεις, εξαφάνισε συμμαχίες και εγκλώβισε τον ΣΥΡΙΖΑ σε μια ιδιότυπη καραντίνα.

Οι συνέπειες; Η «αντισύριζα» πλειοψηφία οδηγεί τη Ν.Δ. στην εξουσία. Και τον ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση.

Θα μπορούσε αυτή η προοπτική να αποτελεί την αρχή για μια αναγκαία επιστροφή στην κανονικότητα. Με τον ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση, για τη μετεξέλιξή του σε ένα κόμμα της κεντροαριστεράς χωρίς εμμονές και αυταπάτες. Τη Ν.Δ. στην κυβέρνηση, απαλλαγμένη από τα βαρίδια, τα «φέουδα» και τη σκουριά της αρχαιολογικής δεξιάς. Και βλέπουμε για τον επόμενο γύρο…

Τι εμποδίζει την πορεία προς την κανονικότητα; Η «αντισύριζα» υστερία που δηλητηριάζει την ατμόσφαιρα.

Tα πρόσωπα, ο αντιπολιτευτικός λόγος και οι ιδεοληψίες στο ρεύμα υπέρ της Ν.Δ. κυριαρχούνται από πειραγμένα μυαλά που φαντασιώνονται την «παλινόρθωση των Βουρβόνων». Θέλουν να τιμωρήσουν, να εκδικηθούν τους «σφετεριστές» της εξουσίας.

Στη χύδην εκδοχή, μοιάζουν να ξεσκονίζουν κάθε μέρα τα «Απαντα» του Γεωργαλά, ανασύροντας από τη ναφθαλίνη επιχειρήματα από τον πιο αδαή αντικομμουνισμό του Ψυχρού Πολέμου.

Στην πιο σοφιστικέ, ονειρεύονται τη «στρατηγική ήττα» του ΣΥΡΙΖΑ. Για να συνεννοούμαστε: στην κοινοβουλευτική δημοκρατία οι εκλογές κρίνουν μόνο τη νίκη ή η την ήττα ενός κόμματος. Στρατηγικές νίκες και στρατηγικές ήττες συνάδουν μόνο σε εποχές «ολοκληρωτικών πολέμων».

Η τρελή παρέα της «νεο-δεξιάς» που κυριαρχεί στο «αντισύριζα» μέτωπο δεν αποτελεί πρόβλημα για τον Τσίπρα. Τουναντίον, μπορεί να αποτελεί και τον πιο χρήσιμο αντίπαλο, τον εχθρό που όλοι θα ήθελαν να έχουν.
Πρόβλημα και μάλιστα στρατηγικό συνιστά για τον Μητσοτάκη. Γιατί τον εγκλωβίζει ως επόμενη κυβέρνηση σε έναν άγονο ρεβανσισμό. Και ως αντιπολίτευση σε ανούσιες εχθροπραξίες. Ακόμη και τη λογική απόφαση να διακόψει το εμπάργκο στην ΕΡΤ, οι «νεο-δεξιοί» την επέκριναν. Γιατί ο αρχηγός πρέπει μόνο να «τους τρίζει τα δόντια». Ευτυχώς ο Κυριάκος δεν τους άκουσε. Ισως γιατί σύντομα θα έψαχνε για καινούρια οδοντοστοιχία…
Οσο πιο γρήγορα κατανοήσει το πρόβλημα τόσο καλύτερα για τον ίδιο. Αλλιώς πολύ σύντομα θα διαπιστώσει ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Την πρώτη φορά σαν τραγωδία. Και τη δεύτερη, επίσης σαν τραγωδία.