Τάσος Καραμήτσος

Ενας φίλος μου δημοσιογράφος -του οποίου τη γνώμη και πολιτική εκτίμηση θεωρούσα ανέκαθεν νηφάλια και αρκετές φορές ορθή- μου έλεγε, εκεί περί το τέλος του καλοκαιριού, ότι η κυβέρνηση και προσωπικά ο ίδιος ο πρωθυπουργός πρόκειται από το φθινόπωρο να επιχειρήσει τη μεγάλη στροφή προς τα κεντροαριστερά. Και ότι έτσι θα πάει και στις εκλογές - όποτε κι αν γίνουν. 

«Θα δεις, έχουν ωριμάσει, έχουν αλλάξει γιατί αντιλαμβάνονται ότι με την ακροαριστερή ρητορική, τις αριστερίστικες πομφόλυγες, τις διώξεις και τις προσωπικές επιθέσεις δεν κατάφεραν να μειώσουν τη διαφορά από τη Ν.Δ. Ενώ με βάση την πολύ καλή τουριστική χρονιά, από την οποία ο κόσμος έφαγε όλο το καλοκαίρι γλυκό ψωμί, αρχίζει η στροφή στην κανονικότητα. Ο Αλέξης θα είναι ο νέος ηγέτης της Κεντροαριστεράς, μιας μοντέρνας εκδοχής του ΠΑΣΟΚ», μου τόνισε. Περιττό να πω ότι για να γίνει πιο πειστικός στα όντως αξιοπρόσεκτα επιχειρήματά του προσέθετε κάθε λίγο και λιγάκι την -αναμφισβήτητη- ικανότητα του Τσίπρα στο λέγειν και στο φαίνεσθαι.

Εχουν περάσει τρεις μήνες τώρα και αυτή τη... στροφή στην κανονικότητα όσο και να την προσπάθησε φιλότιμα ο Τσίπρας ή δεν του βγαίνει ή δεν τον αφήνουν να του βγει. Ειλικρινά, ομολογώ, δεν ξέρω ποιο από τα δύο ισχύει.

Σήμερα η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική. Οι δύο μεγαλύτερες επενδύσεις στη χώρα που θα μπορούσαν να σηματοδοτήσουν αυτή τη στροφή της κυβέρνησης βρίσκονται στον αέρα, άσε που μπορεί και να μας τέλειωσαν ήδη. Από τη μία στο Ελληνικό ο επενδυτής είναι στο παρά πέντε να τα παρατήσει, αφού μόλις δημοσιεύτηκε επισήμως τι αποφάσισε τελικά το ΚΑΣ και τι υπέγραψε η Κονιόρδου, κάνοντας αντιληπτό σε όλους ότι ανατρέπεται το σχέδιο για τη μεγάλη επένδυση. Από την άλλη οι Καναδοί επενδυτές της Ελληνικός Χρυσός Α.Ε. ανακοίνωσαν το κλείσιμο του ενός από τα δύο εργοστάσια στις Σκουριές, μια που για πολλοστή φορά δεν βρήκαν τρόπο συνεννόησης με τον Σταθάκη. Αυτές οι δύο επενδύσεις, λοιπόν, θα μπορούσαν να ωφελήσουν την Ελλάδα με πάνω από 10 δισ. ευρώ και 10.000 θέσεις εργασίας την επόμενη πενταετία.

Στην ειδησεογραφία που κυριαρχεί αυτές τις ημέρες μόνο... κανονικότητα δεν βλέπει κανείς. Μια γνωστή ιστορία για την έδρα σε φορολογικό παράδεισο ενός fund της εν διαστάσει τότε συζύγου του Μητσοτάκη (επαγγελματία τραπεζικού στελέχους για δύο δεκαετίες), η οποία λειτουργούσε από το 2010 έως το 2012 χωρίς φορολογικό αντικείμενο που να απασχολεί την Ελλάδα. Μια ιστορία με πολλά ερωτηματικά για έναν μυστήριο έμπορο όπλων που κανείς δεν γνωρίζει ποιον πραγματικά εκπροσωπεί. Και φυσικά η θλιβερή ιστορία του νόμου Παρασκευόπουλου που έβγαλε έξω χιλιάδες επικίνδυνους εγκληματίες, εν μέρει μηδέ εξαιρουμένου του αδίστακτου δολοφόνου της 17Ν.

Κατά τα άλλα, υπάρχει και μια… κανονικότητα, η άοκνη προσπάθεια της θλιβερής τρόικας να ελέγχει σε αγαστή συνεργασία με την κυβέρνηση την επιβολή βαρύτατων και άδικων φόρων. Εδώ το πράγμα πάει ρολόι που λένε, μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει, ό,τι μέτρο αφαιμάσσει τη μεσαία, ή μάλλον τη φτωχοποιημένη πλέον πρώην μεσαία τάξη, εφαρμόζεται πλήρως από τους εισπρακτικούς μηχανισμούς. Δεν προλαβαίνεις να χρωστάς μια δόση π.χ. των 250 ευρώ για το αυτοκίνητό σου και αμέσως μπαίνεις στον «Τειρεσία». Α, και να μην ξεχάσω την... κανονικότητα στις νυχτερινές μπίζνες μέσω Βουλής. Εδώ κι αν δίνουν και παίρνουν οι τροπολογίες-δώρα.

Μάλλον η... κανονική κανονικότητα (καλέ μου φίλε, δημοσιογράφε) χάθηκε στα νερά του Ρουβίκωνα.