Τάσος Καραμήτσος

Αυτή την περίοδο όλοι οι δημοσκόποι, μαζί με τις κλασικές ερωτήσεις για τα πολιτικά, την πρόθεση ψήφου, τις δημοτικότητες κ.λπ., θέτουν και δυο-τρεις ερωτήσεις για τα τρέχοντα θέματα της επικαιρότητας, όπως είναι η άποψη της κοινής γνώμης για το νέο φορολογικό νομοσχέδιο που θεσπίζει μια ελάχιστη φορολόγηση στους ελεύθερους επαγγελματίες - ουσιαστικά τους ζητείται να πληρώνουν 1.200-1.300 ευρώ ετησίως ως φυσικά πρόσωπα, αλλά και ένα ελάχιστο ποσό στις επιχειρήσεις τους, ειδικά όταν εκείνες είναι ξεκάθαρο ότι φοροδιαφεύγουν. Γιατί όταν λειτουργεί μια μικρομεσαία επιχείρηση πέντε και δέκα χρόνια με ζημιές, μάλλον... κάτι πάει λάθος, τουλάχιστον στα δηλωθέντα.

Μια πρόχειρη ματιά στα στατιστικά του υπουργείου Οικονομικών δεν αφήνει καμία αμφιβολία ότι στον κλάδο αυτό η φοροδιαφυγή πάει σύννεφο σε βαθμό ακραίας κοροϊδίας, το έχω ξαναγράψει πριν από τρεις εβδομάδες, αλλά το επαναλαμβάνω για του λόγου το αληθές. Σήμερα το 70% των ελεύθερων επαγγελματιών εμφανίζει στην Εφορία εισόδημα πιο χαμηλό από το ποσό αυτό που είναι ο κατώτατος μισθός ενός απλού εργαζομένου στην Ελλάδα (780 ευρώ μεικτά), περίπου οι μισοί, δηλαδή το 47%, πληρώνουν φόρο μέχρι ένα χιλιάρικο τον χρόνο, ενώ το 27% πληρώνει από 1.000 έως 3.000 ευρώ.

Ολοι λοιπόν ή σχεδόν όλοι οι λογικοί άνθρωποι αντιλαμβάνονται ότι εδώ υπάρχει μια εξόφθαλμη αδικία κατά των υπόλοιπων πολιτών που φορολογούνται κανονικά ή σχεδόν κανονικά, εκτός βεβαίως κάποιων οι οποίοι εργάζονται τελείως «μαύρα», δηλαδή χωρίς να έχουν βιβλία, απλά κυκλοφορούν και κάνουν κάποιες δουλειές (που δεν απαιτείται να έχουν κάποια εταιρική υπόσταση), υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι, γυμναστές, μανικιουρίστ, φυσιοθεραπευτές κ.ά., και πληρώνονται με μετρητά.

Αν και σε αυτές τις δουλειές υπάρχει φοροδιαφυγή, πρόκειται για περιορισμένα μεγέθη που δεν πλησιάζουν καθόλου -σε αποφυγή φόρων- τα οργανωμένα γραφεία γιατρών, δικηγόρων, τα κομμωτήρια και εν γένει μια μεγάλη κατηγορία εκατοντάδων χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων.

Οπως προκύπτει, λοιπόν, από τις έρευνες της κοινής γνώμης, περίπου το 65% των πολιτών συμφωνεί με τον νέο νόμο ελάχιστης φορολόγησης των ελεύθερων επαγγελματιών (αρκεί να γίνουν κάποιες αλλαγές, αλλά όχι να ματαιωθεί ο νόμος), ενώ ακόμα και στην πιο εξειδικευμένη ερώτηση, μεταξύ των ίδιων των ενδιαφερομένων (αυτοαπασχολούμενοι) σχεδόν οι μισοί δηλώνουν θετικοί στις νέες ρυθμίσεις.

Και αυτό έχει λογική εξήγηση γιατί ο ευφυής ή έστω λογικός φορολογούμενος θεωρεί ότι είναι προτιμότερο να «πληρώνει κάτι» στην Εφορία από το να είναι έρμαιο ενός φορολογικού ελέγχου που πολλές φορές στραβώνει άσχημα και καταλήγει σε μια σοβαρή οικονομική περιπέτεια για τον ελεγχόμενο. Ρωτήστε και τους παθόντες...

Αν συνδέσουμε όμως το θέμα αυτό με το ευρύτερο πολιτικό σκηνικό που εξελίσσεται αυτή την περίοδο στη χώρα με τη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ και την αναδιανομή της «κεντροαριστερής πίτας», δυστυχώς θα διακρίνουμε ένα, ας μου επιτραπεί, εξαιρετικά δυσοίωνο και απογοητευτικό συμπέρασμα, με το ΠΑΣΟΚ να πρωταγωνιστεί στην κριτική και την αποδόμηση αυτής της προσπάθειας πιο δίκαιης κατανομής των φορολογικών βαρών. Γιατί δεν ανέμενε κανείς σοβαρή αντιμετώπιση και συμπεριφορά από τον ΣΥΡΙΖΑ και ειδικά τώρα που ο νέος αρχηγός του απλώς υπάρχει για να κυκλοφορεί και να αερολογεί στις πλατείες βγάζοντας selfies.

Προφανώς η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ έχει μείνει σε άλλες εποχές, μη αντιλαμβανόμενη ότι ο κόσμος πια -ειδικά μετά τη δεκαετή μνημονιακή περιπέτεια- έχει ξυπνήσει και βλέπει γύρω του ξεκάθαρα τι συμβαίνει, ποιος πληρώνει και πρέπει να πληρώνει και ποιος τη βγάζει... λάθρα καθαρή στις πλάτες του διπλανού του.

Προφανώς επίσης είναι δύσκολο να αντιληφθεί η ηγεσία του ότι δεν είναι θέση κόμματος που θέλει να κερδίσει πόντους η στρατηγική «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ», αλλά χρειάζεται επεξεργασμένες θέσεις και πάνω απ’ όλα φρέσκες ιδέες και προτάσεις. Τι πιο σωστό από το να πάει λοιπόν στη Βουλή το ΠΑΣΟΚ να προτείνει μερικές αλλαγές στον φορολογικό νόμο, να τις αιτιολογήσει και να καλέσει την κυβέρνηση να υιοθετήσει τις αλλαγές του;

Σε κάθε περίπτωση, αυτό που προκύπτει πλέον ως τάση και από τις έρευνες της κοινής γνώμης και από την αίσθηση που λαμβάνει κανείς από την κοινωνία σήμερα είναι ότι ο κόσμος επιθυμεί τις μεταρρυθμίσεις όπου είναι εφικτές.

Και υπάρχει παντού χώρος για μεταρρυθμίσεις: και στη φορολογία, και στη δημόσια διοίκηση, και στην παιδεία, και στην υγεία, και στο περιβάλλον, και στη δόμηση, και φυσικά σε δεκάδες μικρά και μεγάλα θέματα της καθημερινότητας του πολίτη. Ακόμα και σε αυτά που θα χρειαστούν συγκρούσεις και αποφάσεις με πολιτικό κόστος. Εκεί, σε αυτά κυρίως, θα κριθεί η κυβέρνηση.