Τάσος Καραμήτσος

Πρώτον, το κακό αποτέλεσμα μιας φυσικής καταστροφής πάντοτε χρεώνεται στην εκάστοτε κυβέρνηση, ενώ το καλό αποτέλεσμα ξεχνιέται σε 24 ώρες. Αν όλα λειτουργούσαν τέλεια, δεν θα συζητάγαμε ούτε μια μέρα, τώρα πρέπει να ξεθυμάνει η οργή της κοινής γνώμης από την ταλαιπωρία. Πάντα στη ζωή τα κακά νέα «κάνουν καριέρα», από τα μεγάλα media του κόσμου μέχρι... το καφενείο της γειτονιάς, τι να κάνουμε, τώρα θα τα μάθουν αυτά οι ενδιαφερόμενοι;

Δεύτερον, το μέγεθος της ζημιάς στην κυβέρνηση και ο χρόνος που διαρκεί η οργή στα media (και τα social media, γιατί έχουμε κι αυτά τώρα) ορίζονται από την απώλεια ή μη σε ανθρώπινες ζωές.

Είναι άλλο να εγκλωβιστείς επτά ώρες στην Κατεχάκη και στην Αττική Οδό, και άλλο να πνιγείς στη Μάνδρα (23 νεκροί). Είναι άλλο να καούν η Εύβοια και η Πάρνηθα, και άλλο να έχεις 102 νεκρούς στο Μάτι. Ολα είναι πρόβλημα και όλα μπορεί να συμβούν σε μια θητεία κυβέρνησης, όμως δεν υπάρχει σύγκριση από το τι δεν κατάλαβε ο μάλλον άσχετος Στυλιανίδης μέχρι τι παραμύθι έπαιξε ο Τσίπρας με τους νεκρούς στην περίφημη συνέντευξη Τύπου τη νύχτα του Ματιού.

Τρίτον, τα θέματα που πήγαν λάθος στη χιονοθύελλα της εβδομάδας που πέρασε είναι δύο. Θέμα 1: Οι ενέργειες της διοίκησης της Αττικής Οδού από τις οποίες προκύπτει ότι -άγνωστο γιατί- άνθρωποι με μεγάλη εμπειρία όπως αυτοί της ιδιωτικής εταιρείας ολιγώρησαν δραματικά. Θέμα 2: Οι αρμόδιοι υπουργοί δεν κατάλαβαν ότι την ολιγωρία τρίτων φορέων ή προσώπων σε φυσικές καταστροφές την πληρώνει πάντα η κυβέρνηση. Αν με ρωτάτε (και όσο αξία έχει μια γνώμη, άλλωστε αυτό διαβάζετε εδώ) τι να κάνουμε τώρα, ο Χρυσοχοΐδης και ο Χαρδαλιάς είναι πιθανότερο να είχαν μυριστεί το λάθος του κ. Χαλκιά, υπευθύνου της Αττικής Οδού που δεν έκλεισε τον δρόμο στις 9 το πρωί, όπως έκαναν οι συνάδελφοί του επικεφαλής στην Εθνική Οδό και τη Νέα Οδό. Τι να λέμε;

Τέταρτον, ναι μεν το χιόνι ταλαιπωρεί, αλλά σπανίως σκοτώνει κόσμο (αν και οι υπηρεσίες της Αστυνομίας και του Στρατού έσωσαν ζωές το βράδυ της Δευτέρας στην Αττική Οδό), οι θερινές φωτιές μπορεί να κάψουν μαζί με ανθρώπους -μια κι έξω- για πάντα μια κυβέρνηση. Λοιπόν, όσο υπάρχει χρόνος, ας οργανωθούν καλύτερα, είτε με συντονιστικά όργανα είτε, όπως διαβάζουμε, με ό,τι νομίζουν. Να ξέρουν όμως ότι πάντα έχει σημασία το κεντρικό πρόσωπο που θα τα αναλάβει και θα τα συντονίσει όλα αυτά. Ο συντονιστής «το έχει»;

Ποτέ κανείς δεν κατηγόρησε κανέναν γιατί διόρθωσε ένα λάθος επανατοποθετώντας ένα ικανό πρόσωπο στην ίδια ή παρόμοια θέση, αντιθέτως δεν συγχωρείται εύκολα παρόμοιος κακός χειρισμός. Το αλάθητο το διεκδικεί σε αυτή τη ζωή μόνο ο Πάπας.

Πέμπτον, να ρίξουμε το ανάθεμα στην κυβέρνηση, εντάξει, κι άλλο τόσο ή περισσότερο στην ιδιωτική εταιρεία που ολιγώρησε στο κλείσιμο του δρόμου, αλλά αλήθεια πόσο ανίκανοι είναι πια και οι δήμαρχοι αυτής της πρωτεύουσας; Πώς γίνεται, ας πούμε, στα πανάκριβα βόρεια προάστια που κάθε σπίτι πληρώνει μια μικρή περιουσία κάθε χρόνο σε δημοτικά τέλη να μην έχουν φροντίσει να έχουν αγοράσει μερικά εκχιονιστικά και άλλες τόσες «αλατιέρες» προκειμένου να τα χρησιμοποιούν άπαξ του έτους που χιονίζει;

Πόσο κάνουν πέντε-δέκα μηχανήματα μπροστά στα εκατομμύρια που εισπράττουν κάθε χρόνο; Τι γίνεται αλήθεια με τον Πατούλη που μόνο στο... reality είναι πρώτος;

Εκτον, η ζωή είναι γεμάτη υπερβολές και η Ελλάδα ακόμη περισσότερο, ένας λάθος χειρισμός μιας «αναίμακτης» κακοκαιρίας δεν είναι λόγος για πρόταση μομφής, να ζητάς να πέσει η κυβέρνηση εν μέσω πανδημίας ή και γιατί ακρίβυναν το ρεύμα και το φυσικό αέριο παγκοσμίως (ούτε και την ψηφίζεις επειδή ξέρεις ότι δεν θα περάσει, όπως είπε ο Ανδρουλάκης).

Ο Τσίπρας είναι κατανοητό και σαφές ότι έχει τους λόγους του που έκανε την πρόταση μομφής, ως συνήθως του φταίνε τα media -αυτή τη φορά τα έβαλε με ένα κανάλι που είχε μια δημοσκόπηση που δεν του άρεσε-, αλλά, συγγνώμη, δεν νομίζω ότι κερδίζει πόντους εντός και εκτός του κόμματός του όταν ζητάει να ρίξει την κυβέρνηση με αφορμή μια κακοκαιρία.