Στέφανος Τζανάκης

Όποιος παρακολουθεί σε καθημερινή βάση τον δείκτη της ευρωπαϊκής αγοράς του φυσικού αερίου, το αντιλαμβάνεται: τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα πριν να γίνουν καλύτερα. Αν γίνουν ποτέ καλύτερα…

Ο κύκλος της ιστορίας θέλει τις γενιές να περνούν τα πάντα: τις καλές ημέρες διαδέχονται οι δύσκολες και μετά ξανάρχονται οι καλές ημέρες και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Τώρα πια, αυτό μπορεί και να μην ισχύει – αν σκάσει μία πυρηνική βόμβα σε ελληνικό έδαφος, τότε δεν θα υπάρξουν ιστορικοί να διηγηθούν το τι συνέβη, ούτε ποιος έφταιξε.

Οι άνθρωποι στο Ναγκασάκι και στην Χιροσίμα, πάντως, δεν είχαν την παραμικρή ευκαιρία. Είτε έφταιγαν, είτε δεν έφταιγαν, εξαϋλώθηκαν εκείνες τις ημέρες του Αυγούστου του ’45. Και μετά ήλθε η «ειρήνη», με την συνθηκολόγηση της Ιαπωνίας.

Η ειρήνη εκείνη τελειώνει – και αυτό δεν είναι καλό νέο για την ανθρωπότητα. Οι ΗΠΑ – με Διοίκηση των Δημοκρατικών – είναι έτοιμες για έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, που ενδέχεται να έχει ως πρώτο θύμα την Ευρώπη και όλους εμάς, τους Ευρωπαίους.

Πρέπει η Ουκρανία να γίνει η Ιφιγένεια, ώστε να πνεύσει ο άνεμος της ειρήνης; Κανείς δεν το θέλει αυτό – η εισβολή του Πούτιν είναι τόσο εκτός των ορίων, που κανείς δεν μπορεί να ευχηθεί την παράδοση των Ουκρανών, ώστε να πνεύσει ο άνεμος της ειρήνης και να αναπνεύσει η ανθρωπότητα.
Οπότε, ποια είναι η απάντηση; Δεν μπορεί να είναι άλλη, από μία διέξοδο στη Ρωσία του Πούτιν να μπορέσει να κάνει ένα άλμα προς τα εμπρός σε μία λύση τύπου win win, όσο κι αν αυτό ακούγεται ανήθικο με τόσες χιλιάδες νεκρών στα πολεμικά μέτωπα.

Η Ρωσία διαθέτει τις περισσότερες πυρηνικές κεφαλές στον πλανήτη. Ακόμα και οι ΗΠΑ διαθέτουν λιγότερες. Ουδείς γνωρίζει πόσες από αυτές είναι λειτουργικές – αλλά το στοίχημα να μάθουμε πόσες από αυτές είναι λειτουργικές είναι αδιανόητα θανατηφόρο. Δεν αξίζει το ρίσκο, ώστε να το αναλάβει ο πλανήτης.

Σημαίνει αυτό ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε την Ουκρανία και να σκύψουμε το κεφάλι στις απαιτήσεις του Πούτιν που μπορεί να φτάνουν μέχρι την κεντρική Ευρώπη; Προφανώς, όχι – θα ήταν σαν η Ελλάδα να αντιστεκόταν στους Ιταλούς, αλλά να καλωσόριζε τους Γερμανούς, το ’40-’41.

Όμως, η σημερινή Δύση δεν έχει καμία σχέση με εκείνη των αρχών της δεκαετίας του ’40: οι ΗΠΑ έχουν πυρηνικά, η Βρετανία έχει πυρηνικά, η Γαλλία έχει πυρηνικά, αλλά και η Ρωσία διαθέτει πυρηνικά. Και σε μία τέτοια αναμέτρηση, ο νικητής δεν θα έχει και πολλά να διαχειριστεί.

Αυτή την στιγμή, ο Πούτιν έχει κατακτήσει με την εισβολή του το μηδέν: πήρε εκείνα που ούτως ή άλλως κατείχε εδαφικά από το 2014 – με την προσθήκη κάποιων χωριών και την απώλεια κάποιων χιλιάδων ζωών.

Η απώλεια ανθρώπων , ο χαμός οικογενειών, ο ξεριζωμός εκατομμυρίων ψυχών, είναι η μεγαλύτερη απώλεια αυτής της εισβολής. Είναι άλλη μία ντροπή της ανθρωπότητας. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει ανεκτό. Ωστόσο, η πυρηνική απειλή είναι τόσο τερατώδης, που δεν πρέπει να αφεθεί να μπει στο τραπέζι, ούτε ως μία από τις επιλογές που έχει ο εισβολέας.

Σε έναν πολυπολικό κόσμο, η Δύση δεν μπορεί να αφήνει τύπους σαν τον Πούτιν χωρίς επιλογές. Δεν διαθέτουν όλες οι χώρες το αντιπυραυλικό σύστημα του Ισραήλ – που ούτως ή άλλως δεν έχει δοκιμαστεί απέναντι σε μία μαζική πυρηνική επίθεση. Και σε κάθε περίπτωση, οι νεκροί της Ουκρανίας δεν ζητούν εκδίκηση μέσα από ποτάμια αίματος σε παγκόσμιο επίπεδο. Όσο πιο δύσκολη γίνεται η ειρήνευση για την Ρωσία, τόσο μεγαλύτερα θα είναι τα μελλοντικά βάσανα του πλανήτη.