Στέφανος Τζανάκης

Οι προοπτικές δε, ήταν ακόμα πιο δυσοίωνες - εκείνη την εποχή υπήρχαν δημοσκοπήσεις που έδειχναν το κόμμα ακόμα και εκτός Βουλής, σε μία πορεία αντίστροφη από εκείνη του ΣΥΡΙΖΑ, που «εκτοξεύθηκε» εκλογικά με την απατηλή υπόσχεση για ένα μέλλον χωρίς Μνημόνια και δανειστές.

Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, το ανέβασε δύο μονάδες – και το 2019, άλλες δύο. Αργά και βασανιστικά. Η Φώφη ανέβαινε από τη σκάλα , ενώ ο Αλέξης Τσίπρας πάλευε να μην ανοίξει η πόρτα της καθόδου.

Είχε προηγηθεί η εκλογή της το 2017, όταν 220.000 άνθρωποι έσπευσαν να ψηφίσουν για την δημιουργία του Κινήματος Αλλαγής, σε μία προσπάθεια επανασύστασης του χώρου της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα.

Ήταν η Φώφη Γεννηματά που προσπάθησε με κάθε τρόπο να γίνει πράξη η ενοποίηση αυτού του χώρου – και γι’ αυτό δεν δίστασε να βάλει στο ζύγι την δική της ηγεσία. Δεν ήταν μία εύκολη εκλογή, εκείνη του 2017 – στο δεύτερο γύρο, όλοι οι υπόλοιποι υποψήφιοι βρέθηκαν απέναντί της. Αλλά εκείνη αναδείχθηκε νικήτρια.

Ο δεύτερος – και μοιραίος, όπως αποδείχθηκε χθες – γύρος των προβλημάτων με την υγεία της είχε ήδη ξεκινήσει. Τα πράγματα ήταν υπό σχετικό έλεγχο για καιρό – αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις, ο καρκίνος επιμένει ώσπου να επικρατήσει.

Η Φώφη Γεννηματά πάλεψε με τον καρκίνο 13 ολόκληρα χρόνια, έχοντας εναντίον της και το οικογενειακό γονίδιο, που της στέρησε πρόωρα την μητέρα και τον πατέρα της. Και προφανώς, ήταν μια μαχήτρια της ζωής, όπως επαναλαμβάνουν οι πάντες στα συλλυπητήρια μηνύματά τους. Αλλά δεν ήταν μόνον αυτό.

Ήταν ταυτόχρονα μια γυναίκα που αγαπούσε τη ζωή – και την αγαπούσε όλο και περισσότερο, όσο η μάχη της δυσκόλευε. Ήταν μία γυναίκα που μπορούσε να ασχολείται με τις ώρες με τον άντρα της και τα παιδιά της, να διευθύνει ένα κόμμα, να ξενυχτά χορεύοντας με δεκάδες ανθρώπους να της χτυπούν παλαμάκια και την άλλη μέρα , πρωί – πρωί, να είναι έτοιμη για άλλον έναν γύρο.

Έλεγε ότι η μάχη της οικογένειάς της , όπως και της ίδιας, με τον καρκίνο της είχε διαμορφώσει αυτόν τον χαρακτήρα – να μην θέλει να χάσει ούτε ένα δευτερόλεπτο ζωής. Δεν ήταν όμως ούτε μόνον μία μαχήτρια της ζωής, ούτε μόνο μία γυναίκα διψασμένη για ζωή. Ήταν και μία πολύ στιβαρή πολιτικός, που έσπασε μία για πάντα το ταμπού για τις γυναίκες σε θέσεις ευθύνης στην πολιτική.

Ανέλαβε το κόμμα της στην πιο δύσκολη στιγμή, όταν ο «νέος δικομματισμός» επεδίωκε να διαμοιράσει και τα τελευταία ιμάτια του ΠΑΣΟΚ: η πολιτική είναι σκληρή – και ο τρίτος καλείται πάντοτε να πει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει. Όμως, σε μία αξιοθαύμαστη άσκηση ισορροπίας, η Φώφη Γεννηματά κατάφερε να μην ταυτιστεί με κανένα, να μην κλείσει το μάτι σε κανένα, αλλά ούτε και την πόρτα της συνεννόησης, όταν χρειαζόταν.

Όμως, δεν έμεινε σε αυτό: μόνον όποιος δεν ασχολήθηκε καθόλου με το θέμα, μπορεί και να πιστέψει ότι η Φώφη Γεννηματά κινήθηκε αντιπολιτευτικά στην πανδημία. Διότι συνέβη το αντίθετο – έχοντας από την μία πλευρά την οικογενειακή παράδοση και από την άλλη την προσωπική της εμπειρία, έδωσε ένα πολύμηνο ρεσιτάλ εποικοδομητικής κριτικής, καταθέτοντας δεκάδες εμπεριστατωμένες προτάσεις για την αντιμετώπισή της.

Η πανελλήνια συγκίνηση για την ήττα της από τον καρκίνο δείχνει ότι είναι πάρα πολλοί εκείνοι που τα αντιλαμβάνονται όλα αυτά. Και αυτό είναι παρήγορο – η Φώφη και με τη ζωή της, αλλά και με τον θάνατό της, μας έκανε όλους λίγο καλύτερους.