Σπύρος Γκουτζάνης

Στο μεν μείζον θέμα της διαπραγμάτευσης ο χρόνος κυλά σε βάρος της. Η κυβέρνηση εκκινεί από το δόγμα ότι οι εταίροι δεν επιθυμούν έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ, ότι ενδεχόμενη ρήξη θα έχει κόστος οικονομικό και πολιτικό και για εκείνους και γι αυτό όταν τα πράγματα γίνουν οριακά θα βρεθεί λύση. Εν τω μεταξύ έχει εξαντλήσει τα ταμειακά διαθέσιμα των φορέων και οργανισμών του δημοσίου, έχει κάνει στάση πληρωμών στο εσωτερικό, οι τράπεζες δεν διαθέτουν ρευστό και η πραγματική οικονομία ασφυκτιά.

Στο μεταναστευτικό που είναι το επόμενο μεγάλο ζήτημα κινείται από την αρχή ότι “όσοι ξεβράζονται στα ελληνικά νησιά δεν είναι μετανάστες είναι πρόσφυγες που δικαιούνται προστασίας σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο”. Μόνο που σύμφωνα με πληροφορίες -ίσως υπερβολικές- στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου υπάρχουν περί τα 2,5 εκατομμύρια πρόσφυγες από τις εμπόλεμες περιοχές που περιμένουν να περάσουν σε κάποιο ελληνικό νησί για να τύχουν της διεθνούς προστασίας. Εν τω μεταξύ έχει τριπλασιαστεί η εισροή προσφύγων-μεταναστών αφού όπως λένε οι λαθρομετανάστες άκουσαν ότι η νέα ελληνική κυβέρνηση άνοιξε τα σύνορα και θα μπορέσουν να συνεχίσουν το ταξείδι τους στην Ευρώπη.

Στο τρίτο μεγάλο ζήτημα το συνταξιοδοτικό ασφαλιστικό που δεν είναι πλέον βραδυφλεγής βόμβα γιατί το φυτίλι κάηκε και είναι έτοιμο να εκκραγεί η κυβέρνηση δηλώνει ότι δεν θα υπάρξει καμία περικοπή στις κύριες ή επικουρικές συντάξεις ούτε αύξηση των ορίων ηλικίας, ούτε θα αλλάξει ο βασικός χαρακτήρας του συστήματος. Μόνο που ακόμη και δικοί της επιστήμονες αναφέρουν ότι εφέτος η τρύπα θα είναι 2 δις, το 2016 θα είναι 2,5 δις και το 2017 θα φθάσει στα 3 δις, ποσά που το κράτος πολύ απλά δεν μπορεί να καλύψει.

Θα μπορούσε να προσθέσει κανείς κι άλλα ζητήματα μικρότερης αλλά όχι μικρής σημασίας από την Παιδεία -που το ζήτημα δεν εξαντλείται με την κατάργηση των Προτύπων- μέχρι τον Πολιτισμό, το θέμα της δημόσιας τάξης και ασφάλειας όπου οι αλληλέγγυοι πάσης φύσεως δεν δείχνουν να φιλοτιμούνται από την καταλαγή που επιδεικνύουν οι αρμόδιες αρχές, ή τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης όπου το πρόβλημα δεν λύνεται με την νεκρανάσταση της ΕΡΤ.

Η κυβέρνηση μέχρι στιγμής βάζει κόκκινες γραμμές προσδιορίζει τα όρια που δεν θέλει ή δεν μπορεί λόγω των εσωτερικών συσχετισμών να παραβιάσει, στην διαπραγμάτευση με τους εταίρους, στο μεταναστευτικό, στην δημόσια ασφάλεια κλπ. Μόνο που τα προβλήματα απαιτούν και θετική διαχείριση και μάλιστα άμεση, είτε στο συστημικό πλαίσιο που κληρονόμησε είτε στο δικό της που μένει να διαμορφώσει. Εν τω μεταξύ η υπομονή της κοινωνίας αρχίζει και εξαντλείται, οι πολίτες κάνουν δεύτερες σκέψεις και η ανικανότητα της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε λίγο καιρό δεν θα είναι αρκετή για την ανάσχεση της δυσαρέσκειας.