Πέτρος Τρουπιώτης

Στο κείμενο που υπέγραψαν οι ηγέτες των χωρών-μελών του ΝΑΤΟ μετά τη λήξη της Συνόδου, αποτύπωσαν ως κυριότερες απειλές για τη Συμμαχία τη Ρωσία και τη Κίνα, όμως εκτός από αυτές υπήρχε ένας όρος με πολύ ιδιαίτερη σημασία που αναφέρθηκε περισσότερες από δέκα φορές, η λέξη συνοχή. Η Συμμαχία γνωρίζει πόσο σημαντική είναι αυτή η συνθήκη για την λήψη συλλογικών αποφάσεων με σκοπό την αντιμετώπιση των εξωτερικών απειλών. Η «φίλη» και «σύμμαχος» Τουρκία γνωρίζει πολύ καλά πως να υπονομεύει αυτό τον όρο αφού τα τελευταία χρόνια οι πράξεις της έχουν υποσκάψει ουκ’ ολίγες φορές την ενότητα του ΝΑΤΟ. 


Τα παραδείγματα πολλά. Το περασμένο έτος ένα σοβαρό περιστατικό που απασχόλησε τις χώρες του ΝΑΤΟ ήταν η ανοιχτή εμπλοκή της Τουρκίας στην πολεμική αναμέτρηση στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ, που έληξε στις αρχές Νοεμβρίου. Το ΝΑΤΟ με ανακοίνωση του υποστήριξε την ειρηνική επίλυση της σύγκρουσης και κάλεσε τα αντιμαχόμενα μέρη να προσέλθουν σε διαπραγματεύσεις. Παρόλα αυτά οι αναφορές για αποστολή από την Τουρκία στρατιωτικής βοήθειας καθώς και μισθοφόρων ήταν συνεχείς. Με άλλα λόγια, χωρίς να δίνει δεκάρα για αυτές τις προτροπές ενεπλάκη ενεργά στην ένοπλη σύγκρουση, εξυπηρετώντας αποκλειστικά και μόνο τα δικά της συμφέροντα.


Μια ακόμη αντιπαράθεση συνέβη πέρυσι το καλοκαίρι όταν η γαλλική φρεγάτα Courbet με εντολή που πήρε από τη Συμμαχική Ναυτική Διοίκηση του ΝΑΤΟ, προσπάθησε να επιθεωρήσει ένα τουρκικό πλοίο που είχε παραβιάσει το εμπάργκο όπλων που είχε αποφασίσει ο ΟΗΕ για τη Λιβύη. Ποια ήταν η αντίδραση της «συμμάχου» Τουρκίας; Αντί να δεχθεί τον έλεγχο, έδωσε εντολή σε ένα τουρκικό πολεμικό πλοίο που συνόδευε το ύποπτο φορτίο να βάλει στο στόχαστρο τη γαλλική φρεγάτα αναγκάζοντας την να αποχωρήσει. Στο σοβαρό αυτό περιστατικό πήρε θέση και ο Λευκός Οίκος υποστηρίζοντας τη Γαλλία και λέγοντας ότι «Οι σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ δεν θα έπρεπε να στρέφουν τα ραντάρ ελέγχου πυρών ο ένας στον άλλον».


Και σε επίπεδο διαβουλεύσεων όμως στο ΝΑΤΟ με σκοπό τη λήψη μίας κοινής απόφασης για το μέλλον της Συμμαχίας, η Τουρκία δείχνει με τον πιο προκλητικό τρόπο ότι το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να προωθήσει τη δική της ατζέντα. Έχει φτάσει μάλιστα μέχρι το σημείο, στα τέλη του 2019, να απειλήσει το μπλοκάρισμα ενός αμυντικού σχεδίου για την προστασία των κρατών της Βαλτικής και της Πολωνίας από τη ρωσική επιθετικότητα. Ο εκβιασμός αυτός είχε σκοπό να εξαναγκάσει το ΝΑΤΟ να αναγνωρίσει τους Κούρδους ως τρομοκράτες.  


Η «αναθεωρητική» πολιτική της Τουρκίας εναντίον της χώρας μας είναι ένα ακόμη σοβαρό σημείο τριβής. 

Αμφισβήτηση των συνθηκών, «Γαλάζιες Πατρίδες» και ένας ακόμη μακρύς κατάλογος από απαράδεκτες και παράλογες απαιτήσεις, έχουν διαμορφώσει ένα κλίμα που κάθε άλλο παρά παραπέμπει σε δύο χώρες που είναι σύμμαχοι στο πλαίσιο ενός Διεθνούς Οργανισμού. Το προηγούμενο καλοκαίρι όταν το θερμόμετρο της αντιπαράθεσης έφτασε πολύ ψηλά, όλοι κατάλαβαν ότι η πολεμική αντιπαράθεση είναι μία επιλογή που δεν μπορεί ποτέ να αποκλειστεί. Το οξύμωρο βέβαια είναι ότι η Ελλάδα δεν διεκδικεί αλλά και δεν παραχωρεί τίποτε, καθιστώντας με αυτόν τον τρόπο τη γείτονα αποκλειστικά υπεύθυνη για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί. Και φυσικά στέλνοντας το αντίστοιχο μήνυμα με την τάχιστη και διαρκή ανάπτυξη των Ενόπλων Δυνάμεων σε  όποιο σημείο και αν απαιτήθηκε για την προάσπιση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων.


Ίσως όμως το πιο σημαντικό πρόβλημα για τη Συμμαχία είναι η αγορά από την Τουρκία των ρωσικών πυραύλων S-400, μία κίνηση που την έχει φέρει σε ευθεία αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ. Μπορεί στο κείμενο της συμφωνίας της 14ης Ιουνίου να μην αναφέρονται οι επιπτώσεις όταν μία χώρα προβαίνει σε τέτοιου τύπου ενέργειες, όμως η δήλωση ότι «η Συμμαχία εργάζεται συνεχώς για να εξαλείψει τις υπάρχουσες εξαρτήσεις των χωρών-μελών από παλαιό ρωσικό στρατιωτικό εξοπλισμό», δείχνει με εύσχημο τρόπο τον στόχο που έχει θέσει η Συμμαχία. Η Τουρκία από την άλλη με την αγορά ολοκαίνουργιου ρωσικού εξοπλισμού «το τερμάτισε»! 


    Η πιο σημαντική πρόκληση για το ΝΑΤΟ σήμερα μπορεί να προέρχεται από τη Ρωσία και την Κίνα, όμως δεν πρέπει να παραβλέπετε και η εσωτερική απειλή που ακούει στο όνομα Τουρκία. Η νέο-οθωμανική πολιτική της έχει δημιουργήσει και συνεχίζει να δημιουργεί πολλά προβλήματα εντός των κόλπων του ΝΑΤΟ, με τον αριθμό των διαφορών μεταξύ της Τουρκίας και των συμμάχων να αυξάνονται, υπονομεύοντας τη συνοχή και την ικανότητα της Συμμαχίας να λαμβάνει έγκαιρες και συλλογικές αποφάσεις. 

Μπορεί τα διάφορα  infographics που συχνά παρουσιάζει η Τουρκία για την υποτιθέμενη συνεισφορά της στη Συμμαχία να προσπαθούν να κρύψουν την αλήθεια, όμως οι πράξεις είναι αυτές που τελικά δείχνουν τις προθέσεις και αυτό είναι κάτι που δεν αλλάζει.


    Και δεν αλλάζει γιατί  :

--όταν οι ενέργειές σου υπονομεύουν τη διεθνή τάξη που βασίζεται σε κοινά αποδεκτούς κανόνες, 

--όταν γράφεις στα παλαιότερα των υποδημάτων σου τις αρχές του Χάρτη Ηνωμένων Εθνών και δεν σέβεσαι τις γειτονικές σου χώρες, 

--όταν η συμπεριφορά σου δεν ευθυγραμμίζεται με τις «διατλαντικές» αρχές και αξίες τις οποίες συχνότατα και θρασύτατα αμφισβητείς ως προς τη χρησιμότητά τους και τις χρησιμοποιείς a la carte,

-- όταν οι κανόνες συμπεριφοράς και καλής γειτονίας σου είναι αδιάφοροι,

-- όταν εργαλειοποιείς μετανάστες και πρόσφυγες για να προκαλέσεις χάος και να εκβιάσεις για ανταλλάγματα, 

--όταν καταχράσαι προς όφελός σου κάθε μορφή διαβούλευσης διαστρέφοντας το σκοπό και το υπόβαθρό της

   Τότε ναι και αναξιόπιστος είσαι, και ως αποσταθεροποιητικός παράγοντας γίνεσαι αντιληπτός και όλοι είναι επιφυλακτικοί απέναντί σου. Και βεβαίως σε ουδεμία περίπτωση θα έπρεπε να αναρωτιέσαι γιατί σου συμβαίνει αυτό, γιατί πολύ απλά εσύ είσαι ο υπαίτιος αυτής της κατάστασης και πολύ απλά, ΟΛΟΙ ΣΕ ΠΗΡΑΝΕ ΧΑΜΠΑΡΙ. 

Αυτή είναι η ωμή και πικρή αλήθεια…..


Ο Πέτρος Τρουπιώτης είναι δημοσιογράφος