Παναγιώτης Βλάχος

Από το 2011 μέχρι σήμερα είδαμε δραχμιστές να γίνονται υπουργοί σε παραγωγικά υπουργεία. Συστημικούς συνταγματολόγους και οικονομολόγους να γίνονται αγανακτισμένοι εν μια νυκτί: να προτρέπουν τους πολίτες ακόμη και σε βίαιη αντίσταση ή να γράφουν λαϊκά συντάγματα στις πλατείες, δίπλα σε κρεμάλες. Βουλευτές να αλλάζουν τρία και τέσσερα κόμματα, πριν κάνουν απεργία πείνας μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες. Άλλοι καθυστερούσαν την εκταμίευση μιας δόσης για να περάσει νυχτερινή τροπολογία που θα εξαιρούσε τον επαγγελματικό τους κλάδο, τον χρηματοδότη τους ή την περιοχή τους. Άλλοι ανέβαζαν τις μπάρες των διοδίων και δήλωναν αναρχικοί μέσα στη Βουλή.
Από το 2011 μέχρι σήμερα η αντικοινοβουλευτική και αντιδημοκρατική συμπεριφορά επιβράβευσε πολλούς. Τα έδρανα της ντροπής, στα οποία κάθεται ακόμη η Χρυσή Αυγή, είναι η εμφανής όψη. Την άλλη όψη μας τη θύμισε ο βουλευτής της Ένωσης Κεντρώων που φώναξε πάνω στο οπαδικό του ξέσπασμα να ‘καεί η Βουλή’. Όμως, αντί να ξεκινήσει η διαδικασία μομφής εναντίον του, που θα μπορούσε να του στερήσει ακόμη και την βουλευτική αποζημίωση, η Επιτροπή Δεοντολογίας της Βουλής αρκέστηκε σε μια ομόφωνη καταδίκη και επίπληξη. Ο βουλευτής βέβαια, άλλα είπε στην έγγραφη απόλογία του και άλλα στα διάφορα μέσα ενημέρωσης. Από τη μία, πλήρης μετάνοια. Τον παρέσυρε η αμηχανία. Από την άλλη, μας είπε ότι έτσι υπαγορεύει το συμφέρον της εκλογικής του περιφέρειας. Να υπερασπίζεται τα συμφέροντα της ομάδας του. Με άλλα λόγια, είμαστε δημοκράτες στην Αθήνα και αντιδημοκράτες στην Θεσσαλονίκη.

Κάποιοι συμπολίτες μας πίστεψαν ότι αν στείλουν με την ψήφο τους στα έδρανα διάφορους γραφικούς να τα “χώνουν” στο σύστημα, ότι έτσι θα καλυτερέψει η ζωή τους. Ο σπουδαίος Μαξ Βέμπερ έγραφε ότι οι βουλευτές δεν εκλέγονται για να είναι μόνο υπηρέτες των συμφερόντων των ψηφοφόρων τους. Χρειάζεται να βλέπουν πέρα από τη μύτη της συντεχνίας ή του χωριού τους. Όταν στέλνουμε στη Βουλή ανθρώπους που δεν σέβονται ούτε τον όρκο που δίνουν στο Σύνταγμα, που το παίζουν "φιλολαϊκοί" αλλά ψηφίζουν αμάσητα τα μνημόνια, που τραμπουκίζουν και οπλοφορούν, τελικά σε ποιον κάνουμε κακό; Σε αυτόν που θα συνεχίσει να λαμβάνει τα 7.000 ευρώ το μήνα ή σε εμάς που θα χειροτερέψει η ζωή μας από τους κακούς νόμους, τις τροπολογίες της νύχτας και τους φασίστες που βλέπουν ως εχθρό κάθε αδύναμο και αβοήθητο συνάνθρωπο;
Έχει και η Βουλή, αλλά και τα κόμματα σημαντικό μερίδιο ευθύνης. Υπάρχουν καταστατικά, θεσμοί και όργανα για να περιορίσουν αυτά τα φαινόμενα. Εξάλλου, ο Πρόεδρος της Βουλής δεν δεσμεύεται από την απόφαση της Επιτροπής Δεοντολογίας και μπορεί να επιβάλει κυρώσεις στον βουλευτή Φωκά. Μιας και η αναθεώρηση του Κώδικα Δεοντολογίας Βουλευτών είναι και μνημονιακό προαπαιτούμενο, είναι ευκαιρία να προβλέπονται αυστηρές ποινές για τέτοιες συμπεριφορές, που δεν θα σταματούν μόνο στη στέρηση της βουλευτικής αποζημίωσης, αλλά και θα αναγκάζουν τον βουλευτή να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες έμπρακτης μεταμέλειας.