Μπάμπης Κούτρας

Μόνο που και οι αρχηγοί κρίνονται, ειδικά μάλιστα όταν τους συνοδεύει η φήμη «ότι πιάνουν πουλιά στον αέρα», όπως συμβαίνει με τον τέως πρωθυπουργό. Η πρόταση δυσπιστίας, η συζήτηση της οποίας ολοκληρώνεται σήμερα στη Βουλή, πιστεύω ότι δεν θα καταγραφεί στα θετικά του Αλέξη. Και αυτό όχι γιατί το θέμα του νέου πτωχευτικού κώδικα δεν έχει τεράστιες επιπτώσεις στην κοινωνία και την οικονομία. Το αντίθετο μάλιστα, το θέμα των κόκκινων δανείων παραμένει μια ανοιχτή πληγή για χιλιάδες νοικοκυριά και επιχειρήσεις. Εύκολη λύση δεν υπάρχει ούτε για τις τράπεζες ούτε για τους πολίτες, που μετά από μια καταστροφική δεκαετία δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους και χάνουν το σπίτι τους. Η πρόταση της κυβέρνησης απέχει από τις προσδοκίες των δανειοληπτών και το αποτέλεσμα προβλέπεται πενιχρό. Η αντιπολίτευση θα μπορούσε να βοηθήσει ασκώντας κριτική και διατυπώνοντας ρεαλιστικές προτάσεις στην κατεύθυνση βελτίωσης του νόμου προς όφελος των πολιτών και του τραπεζικού συστήματος. Για να πάρεις, όμως, μια τέτοια πρωτοβουλία πρέπει να έχεις καθαρό παρελθόν και νέες ιδέες. Απ’ όσο φαίνεται, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ηταν κυβέρνηση όταν έκλεισαν οι τράπεζες, όταν καταργήθηκε η προστασία της πρώτης κατοικίας, όταν άρχισαν οι μαζικοί ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί.

Σίγουρα ο κ. Τσίπρας γνώριζε ότι το συγκεκριμένο ζήτημα δεν είναι και τόσο ευνοϊκό για τον ίδιο και το κόμμα του, στον βαθμό που να δικαιολογεί την πρόταση μομφής. Ασφαλώς αντιλαμβάνεται ότι ο αντίπαλός του, ο κ. Μητσοτάκης, βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση όσον αφορά τη διαχείριση δύο άλλων θεμάτων: της πανδημίας και της τουρκικής προκλητικότητας. Τα κρούσματα του κορωνοϊού αυξάνονται επικίνδυνα, τα μέτρα δεν αποδίδουν και το «Oruc Reis» έρχεται όλο και πιο κοντά προς τις ελληνικές ακτές.

Γιατί, λοιπόν, ο κ. Τσίπρας δεν «έσυρε» τον πρωθυπουργό στη Βουλή γι’ αυτά τα δύο θέματα, τα οποία προφανώς έχουν πολύ μεγαλύτερη σημασία και τεράστιες εθνικές επιπτώσεις; Η απάντηση είναι απλή. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει τίποτα να πει, τίποτα να προτείνει για τα δύο μείζονα, αυτή την εποχή, προβλήματα. Από την αρχή της πανδημίας η κριτική περιορίστηκε στις μάσκες, στην τηλεκπαίδευση, στα τεστ, δηλαδή σε τεχνικά και επιστημονικά ζητήματα που δεν μπορούν να αποτελούν τη βάση πολιτικής κριτικής. Απόδειξη; Οι δημοκοπήσεις από τις οποίες προκύπτει ότι περίπου το 75% των πολιτών εγκρίνει τους χειρισμούς της κυβέρνησης και ανάμεσά τους το 25% ίσως και περισσότερο από τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ.

Αντίστοιχη εικόνα έχουμε και στην ελληνοτουρκική κρίση. Τι να πει ο κ. Τσίπρας; Αρχίστε τον πόλεμο ή πάμε σε διάλογο; Γνωρίζει πως ό,τι και να πει είναι χαμένος και γι’ αυτό περιορίζει την κριτική του σε θέματα τακτικής και μόνο.

Αφησα για το τέλος το ενδεχόμενο ο κ. Τσίπρας να θέλησε με την πρόταση δυσπιστίας προς την κυβέρνηση να συσπειρώσει το κόμμα του. Αν κρίνουμε από τον τρόπο που εξελίσσεται η συζήτηση, δεν πέτυχε και πολλά πράγματα. Το αντίθετο, για μια ακόμη φορά αναδείχθηκαν οι διαφωνίες και τα εσωκομματικά προβλήματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ακόμη μεγάλη διαδρομή μπροστά του μέχρι να φτάσει ξανά στην κοινωνία.