Μπάμπης Κούτρας

Είναι απολύτως λογικό, καθένας κάνει τη δουλειά του και έχει τις ευθύνες που του αναλογούν. Αλλος ο ρόλος της κυβέρνησης και διαφορετικός της αντιπολίτευσης.

Σε αυτό το πλαίσιο λειτουργίας του πολιτικού συστήματος, μπορεί να θεωρηθούν απολύτως εύλογοι και οι υψηλοί τόνοι του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ακουσα προχθές τον Αλέξη στη Ζάκυνθο να κατακεραυνώνει τον Κυριάκο: «Οι αποφάσεις της κυβέρνησης είναι για τα πανηγύρια». Την ίδια ημέρα η δημοσκόπηση της Marc έδειχνε ότι δύο στους τρεις ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ κρίνουν θετικά την κυβέρνηση σε σχέση με τους χειρισμούς της στο θέμα της πανδημίας. Δηλαδή οι ψηφοφόροι επικροτούν αυτό που ο ίδιος καταγγέλλει. Μοιάζει σουρεαλιστικό και αν ήταν το μοναδικό γκάλοπ με αυτά τα ευρήματα, θα μπορούσα να κατανοήσω τη στάση του κ. Τσίπρα. Δεν υπάρχει όμως ούτε ένα, ακόμη και από εκείνα που συνήθως παρουσιάζουν ευνοϊκότερα αποτελέσματα για τον ΣΥΡΙΖΑ, που να παρουσιάζει διαφορετικά ευρήματα.

Σε όλα η εικόνα της κυβέρνησης είναι πολύ καλή· ακόμη και ανάμεσα σε εκείνους που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, ο Κυριάκος συγκεντρώνει διπλάσιο ποσοστό αποδοχής από τον αντίπαλό του και το κυριότερο, ένα ποσοστό ψηφοφόρων μετακινείται απευθείας από τον ΣΥΡΙΖΑ προς τη Ν.Δ. ή είναι αναποφάσιστοι. Είναι η πρώτη φορά μετά τη Μεταπολίτευση που παρουσιάζεται το φαινόμενο, έναν χρόνο μετά τις εκλογές να ανεβαίνει η κυβέρνηση και να συμπιέζεται η αξιωματική αντιπολίτευση.

Τα τεσσεράμισι χρόνια της αριστερής διακυβέρνησης είχαμε την εντύπωση ότι παίζουν με τη λογική μας, αλλά τώρα το... τερμάτισαν. Πώς να εξηγήσω αλλιώς ότι πάλι προχθές ο κ. Τσίπρας είπε με το γνωστό καταγγελτικό του ύφος ότι «ξεπουπουλιάζουν το μαξιλάρι που τους αφήσαμε». Μπορεί να είναι κι έτσι, αλλά από τότε που ξέσπασε η κρίση του κορωνοϊού, η μοναδική πρόταση της αντιπολίτευσης είναι: «Μοιράστε στους εργαζόμενους και στις επιχειρήσεις λεφτά, γιατί λεφτά υπάρχουν». Αν αυτό δεν είναι λαϊκισμός, τότε τι είναι; Τι θέλουν τελικά στην Κουμουνδούρου, να μοιράσει χρήματα η κυβέρνηση ή να αφήσει ακέραιο το «μαξιλάρι»;

Το παράδοξο είναι πως όταν επισημαίνει κάποιος αυτή την αντιφατική τακτική και την αδιέξοδη ισοπεδωτική κριτική, η απάντηση είναι ότι «φταίνε οι δημοσκοπήσεις και τα media». Σαν η βελόνα να έμεινε κολλημένη στο ίδιο σημείο από τον Μάιο του 2019, όταν έκλεισαν τα μάτια τους στις δημοσκοπήσεις και οδήγησαν τον «άχαστο» στην τριπλή συντριβή των ευρωεκλογών, των περιφερειακών και των εθνικών εκλογών.

Την ίδια στιγμή συνεχίζονται οι αποκαλύψεις για το παρελθόν του «ηθικού πλεονεκτήματος» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί που όλοι πίστευαν «εντάξει, δεν έγινε και τίποτα», έρχεται ένα νέο στοιχείο που το θέτει σε αμφισβήτηση. Το κεντρικό «μαγαζί» και τα παραμάγαζα επεκτείνονται, παίρνουν ονοματεπώνυμα («White House» και «White Porscha») και οι «δουλειές» τους φτάνουν μέχρι την Κύπρο, τον Λίβανο, το Ισραήλ και τη Βενεζουέλα.

Από τη συνομιλία του Νίκου Παππά με τον Σάμπυ Μιωνή, τον Παπαγγελόπουλο και τα «πολλά λεφτά», περάσαμε στις καταγγελίες Καλογρίτσα, την εμπλοκή της οικογένειας Χούρι με τον κατασκευαστικό κολοσσό CCC και ξανά πίσω στις συναντήσεις με τον δικηγόρο Αρτεμίου, ο οποίος θεωρείται ειδικός σε θέματα offshore εταιρειών στους κρυφούς οικονομικούς και φορολογικούς παραδείσους.

Αν και είναι πρόδηλο ότι οι αποκαλύψεις επιφέρουν βαρύ πολιτικό και ηθικό πλήγμα στον ΣΥΡΙΖΑ, ο τέως πρωθυπουργός επέλεξε να παράσχει κάλυψη στον στενό του συνεργάτη. Αναμενόμενο και δικαιολογημένο σε μεγάλο βαθμό. Μαζί έφτασαν ως εδώ, κανένας δεν αμφισβητεί ότι μαζί οργάνωσαν την «επιχείρηση» ελέγχου των ΜΜΕ την εποχή της παντοδυναμίας τους, με όσους τρόπους είχαν στη διάθεσή τους και μαζί θα βαδίσουν ως το τέλος.
Η υπεράσπιση όμως είναι δύσκολη υπόθεση και η απελπισία κακός σύμβουλος. Μόνο οι ίδιοι γνωρίζουν αν και τι στοιχεία εμπλοκής υπάρχουν ακόμη σε βάρος τους.

Είναι φανερό ότι η αντιπολίτευση βρίσκεται μπροστά σε ένα αδιέξοδο και η αλλαγή πολιτικής και προσώπων είναι επιβεβλημένη. Οσο πιο νωρίς το καταλάβουν τόσο το καλύτερο.