Κώστας Τσαούσης

Η Αθήνα – μετά το πέρασμα και του Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, στο συγκρότημα του οποίου βρήκε φιλόξενη στέγη η Εθνική Λυρική Σκηνή- διαθέτει υπερεπάρκεια σε υποδομές πολιτισμού. Κανείς δεν το αμφισβητεί.

Το κρατικό πλέον «Μέγαρο Μουσικής» με τις αίθουσες του για τις όπερες, τις θεατρικές παραστάσεις, τις συναυλίες και τα ρεσιτάλ, η ιδιωτικής πρωτοβουλίας Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση με ένα διαρκές «φεστιβάλ» υψηλών προδιαγραφών από το Θέατρο και τον Χορό μέχρι την Αρχιτεκτονική και το Design, το αναγεννημένο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, το αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης , το «Θέατρον» του «Ελληνικού Κόσμου» (Ιδρυμα Μείζονος Ελληνισμού), το κουκλίστικο αμφιθέατρο του Ιδρύματος ΕικαστικώνΤεχνών & Μουσικής Β & Μ Θεοχαράκη, το ανακαινισμένο Παλλάς (στο πεζόδρομο της Βουκουρεστίου), το πληθωρικό Θέατρο Badminton, η Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων και άλλα πολλά έχουν διαμορφώσει ένα εκτεταμένο δίκτυο υποδομών πολιτισμού για κάθε είδος τέχνης. Δίπλα απο αυτό το δίκτυο υποδομών πολιτισμού, ένα καλοκαιρινό «Ελληνικό Φεστιβάλ» (Φεστιβάλ Αθηνών με το Ηρώδειο και την εναλλακτική «Πειραιώς» και το Φεστιβάλ Επιδαύρου) αλλά και μια πληθώρα Μουσείων και Αρχαιολογικών Χώρων – από το νέο Μουσείο της Ακρόπολης μέχρι τα μικρά θεματικά μουσεία της πόλης- που εκφράζουν και εκπροσωπούν το απόθεμα της πολιτιστικής κληρονομιάς.

Από τα δεδομένα ας περάσουμε στο μεγάλο ζητούμενο και αυτό δεν είναι άλλο από την ανάγκη το δίκτυο των μονάδων να αποκτήσει στοιχεία και χαρακτηριστικά πραγματικού δικτύου. Ενα από αυτά τα στοιχεία είναι η συνεργασία και γιατί όχι, και η σύμπραξη.

Η ιδέα της σύμπραξης, δίχως άλλο, εξοικονομεί πόρους και απελευθερώνει σε δύσκολες οικονομικές συνθήκες δημιουργικές δυνάμεις και δυνατότητες. Για παράδειγμα, δεν μπορεί ένα «Φεστιβάλ Αθηνών» να μην συνεργάζεται και να μην αξιοποιεί τη δουλειά όλων των φορέων που συναποτελούν το δίκτυο των υποδομών πολιτισμού της ελληνικής πρωτεύουσας. Στην ίδια κατεύθυνση δεν γίνεται να μην αξιοποιείται το εν δυνάμει ακροατήριο του «Φεστιβάλ Αθηνών»που προέρχεται από τις τάξεις του Μουσείου της Ακρόπολης. Για σκεφτείτε την Αθήνα ως προορισμό πλούσιων επισκεπτών για να δουν δυο – τρεις αποκλειστικές παραγωγές διεθνούς εμβέλειας;

Ο Πολιτισμός και ο Τουρισμός στις μέρες μας – με την συνδρομή και της Δημιουργικής Βιομηχανίας – είναι δίδυμα αδέλφια! Ας το χωνέψουμε και ας δουλέψουμε με επιμονή και κέφι για να συμβάλλουμε όλοι στην αύξηση του ΑΕΠ αυτής της χώρας.

Οι υποδομές πολιτισμού σε αυτήν την πόλη είναι τα φουγάρα της ψηφιακής εποχής, η «βαριά βιομηχανία» της. Με μία και μόνη προϋπόθεση. Στις μέρες μας δεν χωρούν σπατάλες και ελλείμματα. Αλλά, μια διαρκής προσπάθεια προσέλκυσης πόρων και κεφαλαίων. Τα κοινωφελή ιδρύματα και οι ιδιώτες διαθέτουν την σχετική τεχνογνωσία και είναι πρόθυμοι να συνδράμουν με αποφασιστικό τρόπο.