Γρ. Νικολόπουλος

Και δεν εννοώ μόνο αυτούς που σχετίζονται ευθέως με την οικονομία, αλλά και άλλους, πολύ πιο ανησυχητικούς. Οι επιθέσεις αναρχικών σε καταστήματα της Ερμού, η εισβολή του «Ρουβίκωνα» στη Βουλή, η απειλητική επιστολή προς τον πρόεδρο του Αρείου Πάγου, οι καθημερινές φασαρίες στα Εξάρχεια και άλλα πολλά περιστατικά δείχνουν ότι η χώρα δεν διαθέτει σταθερότητα, ούτε σεβασμό στους πολίτες και τους θεσμούς της.
Είναι πολλοί αυτοί στην Ελλάδα που θεωρούν πως μπορούν να κάνουν ό,τι τους καπνίσει, είναι πολλοί αυτοί που θεωρούν ότι ο νόμος ισχύει για τους άλλους, είναι πολλοί αυτοί που πιστεύουν ότι «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» - όταν φυσικά ταυτίζεται με το δικό τους.
Η νοοτροπία αυτή, που στηρίζεται στην ανοχή της Πολιτείας απέναντι στους παραβάτες επί δεκαετίες, μοιάζει να γενικεύεται τώρα τελευταία. Και ενώ η αστική τάξη, η οποία υπέστη τη μεγαλύτερη ζημιά από τις πολιτικές λιτότητας και σηκώνει το μεγαλύτερο βάρος της δημοσιονομικής εξυγίανσης, αυτοκατηγορείται ότι δεν σηκώνεται από τον καναπέ για να αντιδράσει, κάποιοι άλλοι, οι «επαγγελματίες της αντίδρασης», οι «ειδικευμένοι επαναστάτες», αρχίζουν τώρα με συστηματικότητα να επιτίθενται στους θεσμούς, με πρώτη τη Δικαιοσύνη. 
Και το κάνουν αυτό υπό τη διεύθυνση του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος εμφανίζεται πλέον να παίζει όλους τους ρόλους στο ελληνικό δράμα. Δύο υπουργοί της κυβέρνησης και κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ προπηλακίστηκαν από «συντρόφους» τους όταν πήγαν να πρωτοστατήσουν σε διαμαρτυρίες κατά δικαστικής απόφασης. Θεώρησαν προφανώς ότι μπορούν να είναι ταυτοχρόνως υπουργοί και ηγέτες του αντισυστημικού μπλοκ. 

Ολόκληρη η κυβέρνηση είναι ταυτοχρόνως κυβέρνηση και αντιπολίτευση στον εαυτό της, μεταρρυθμιστική και αντιμεταρρυθμιστική, μνημονιακή και αντιμνημονιακή.
Από τη μία λοιπόν εφαρμόζει σκληρές πολιτικές λιτότητας, από την άλλη όμως ανέχεται, υποστηρίζει και υποθάλπει αντιδράσεις εναντίον αυτής της πολιτικής. 
Από τη μία θεωρεί ότι η Δικαιοσύνη πρέπει να είναι ανεξάρτητη, αλλά όχι ανεξέλεγκτη, όπως δήλωσε ο πρωθυπουργός, ο οποίος είπε ότι ο «λαός» πρέπει να ελέγξει τη Δικαιοσύνη. Αυτό είναι ασαφές και επικίνδυνο. Διότι ο καθένας είναι «λαός» και ο καθένας μπορεί να θεωρήσει ότι στο πλαίσιο του ελέγχου που ασκεί στη Δικαιοσύνη ή σε οποιονδήποτε θεσμό μπορεί να στέλνει απειλητικές επιστολές σε δικαστές, να σπάει τα μαγαζιά των εμπόρων της Ερμού, να εισβάλει στη Βουλή ή οπουδήποτε αλλού. 

Εχουμε λοιπόν την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό να προτρέπουν τον λαό να ελέγξει τη Δικαιοσύνη, δηλαδή να πάρει τον νόμο στα χέρια του.
Να κάνει δηλαδή ό,τι έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν στην αντιπολίτευση και ό,τι ακόμη κάνουν πολλοί ψηφοφόροι και κομματικά στελέχη του. Εάν είναι αλήθεια αυτό που γράφει ο Βαρουφάκης, ο οποίος υποστηρίζει ότι έχει μαγνητοφωνήσει όλες τις συνομιλίες του με όλους, και με τον πρωθυπουργό, ότι δηλαδή ο Τσίπρας του είπε ότι θα σύρει τον Στουρνάρα με ουρλιαχτά και κλωτσιές έξω από την Τράπεζα της Ελλάδος, αντιλαμβάνεται κανείς ότι αυτή είναι η λογική που επικρατεί στο κόμμα του οποίου ηγείται ο κ. Τσίπρας.
Εάν λοιπόν αυτή είναι η λογική του κυβερνώντος κόμματος, είναι φυσικό ότι όχι μόνο ανέχεται αυτού του είδους τις πρακτικές από τους αντιδρώντες, αλλά τις βρίσκει και φυσιολογικές.

Πέραν της οικονομίας, λοιπόν, η οποία βρίσκεται στο ναδίρ και θα συνεχίσει να διαλύει κάθε περιουσία και κάθε προοπτική των πολιτών, οι υπόλοιποι παράγοντες βρίσκονται επίσης σε βαθιά κρίση. 

Η ίδια η Δημοκρατία βρίσκεται σε βαθιά κρίση και το παράδειγμα που δίνουν ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση δεν είναι το κατάλληλο για να κατευθύνει τους πολίτες. Ούτε οι παραινέσεις τους, ούτε η ανοχή τους στην παρανομία, ούτε οι απόψεις τους για τον ρόλο της Δικαιοσύνης, την ανεξαρτησία της και τον έλεγχο που πρέπει να της ασκείται.
Δεν είναι λοιπόν μόνο η ζημιά που προκάλεσε στην οικονομία η κυβέρνηση ο λόγος για τον οποίο πρέπει να φύγει, αλλά και ότι προκαλεί βλάβη στην ίδια την Ελληνική Δημοκρατία και στους θεσμούς της.