Γρ. Νικολόπουλος

 Αυτό σημαίνει ότι οι φόροι θα πρέπει να είναι περισσότεροι από τις δαπάνες του κράτους τα επόμενα 43 χρόνια ώστε να βγαίνουν τα πλεονάσματα. Στην πράξη αυτό σημαίνει ότι οι φόροι θα διατηρηθούν στα σημερινά πολύ υψηλά επίπεδα και δεν θα μπορούν να μειωθούν και οι δαπάνες δεν θα πρέπει να αυξηθούν. Αν αυξηθούν οι δαπάνες, θα πρέπει να αυξηθούν και οι φόροι.

Μπορεί όμως να αντέξει ο Ελληνας πολίτης τόσο υψηλούς φόρους και τόσο υψηλές ασφαλιστικές εισφορές; Μπορεί να συνεχίσει να πληρώνει τα σπασμένα του δημόσιου τομέα για σαράντα χρόνια ακόμη; Είναι ήδη φανερή η αδυναμία πάρα πολλών πολιτών να πληρώσουν φόρους και ασφαλιστικές εισφορές για να βγαίνει δημοσιονομικό πλεόνασμα και παράλληλα να σηκώνουν το βάρος των παλιών συσσωρευμένων ελλειμμάτων όλων των δημοσίων φορέων, δηλαδή τα δημοσιονομικά ελλείμματα, τα ελλείμματα των ασφαλιστικών οργανισμών και των δήμων. Οι περισσότεροι Ελληνες φορτώθηκαν εξαιτίας των επιλογών όλων των κυβερνήσεων το βάρος των ελλειμμάτων του Δημο­σίου, το οποίο είναι δυσβάσταχτο.

Διότι αυτό που έκαναν οι ελληνικές κυβερνήσεις από την αρχή της κρίσης μέχρι σήμερα είναι να μετατρέψουν τα χρέη του Δημοσίου σε ιδιωτικά και να τα φορτώσουν στις πλάτες των πολιτών. Κατάφεραν οι κυβερνήσεις μας -με αυτή του ΣΥΡΙΖΑ να δίνει ρεσιτάλ- να εμφανίσουν ένα λογιστικά υγιές κράτος πτωχεύοντας παράλληλα όλους τους Ελληνες. Αποφύγαμε λοιπόν την πτώχευση του κράτους μας αλλά πτωχεύσαμε οι ίδιοι.

Τώρα για να συνέλθει η οικονομία, δηλαδή η τσέπη των Ελλήνων, θα πρέπει να συμβούν τα εξής:

Πρώτον, να μην αυξηθούν καθόλου οι δημόσιες δαπάνες - αν είναι δυνατόν, να μειωθούν κιόλας ώστε να παράγονται τα πρωτογενή πλεονάσματα. Οι φόροι θα παραμείνουν υψηλοί και όποτε χρειάζεται θα ανεβαίνουν για να παραχθούν τα πλεονάσματα.

Αν πάρουμε ως δεδομένο ότι οι Ελληνες πολιτικοί αποκλείεται να μειώσουν τις δαπάνες του κράτους -αντίθετα θα ψάχνουν διαρκώς ευκαιρίες να τις αυξήσουν-, καταλαβαίνουμε ότι η θέση των πολιτών θα παραμείνει άθλια για πολλά χρόνια ακόμη.

Μόνη περίπτωση να αποφευχθεί αυτή η κατάσταση είναι να πετύχει η οικονομία υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, άνω του 3% κάθε χρόνο, ώστε το σύνολο των φόρων να αυξηθεί από τα κέρδη της μεγέθυνσης της οικονομίας μας χωρίς να αυξηθεί η επιβάρυνση κάθε πολίτη. Κι αυτό όμως είναι πολύ δύσκολο, διότι το κράτος είναι εχθρικό προς την ιδιωτική πρωτοβουλία, τις επιχειρήσεις και τελικά την ανάπτυξη. 

Με αυτό το μοντέλο, όμως, η χώρα θα βασανίζεται, οι πολίτες θα παραμένουν φτωχοί, η ανεργία θα διατηρείται σε υψηλά επίπεδα και προοπτικές δεν θα υπάρχουν ούτε για τους νέους.

Το μοντέλο πρέπει να αλλάξει και να βοηθήσει την ταχεία ανάπτυξη της οικονομίας. Και αφού δεν μπορούν να μειωθούν οι φόροι, οι επιλογές είναι περιορισμένες. Καταρχάς θα πρέπει να μειωθεί το βάρος των παλιών οφειλών προς τους δημόσιους φορείς εφόσον διαπιστώνεται ότι είναι ανέφικτη η είσπραξη αυτών των συσσωρευμένων οφειλών και ότι οι πολίτες δεν είναι σε θέση να τις πληρώσουν. Η διαγραφή χρεών προς το Δημόσιο, τους ασφαλιστικούς φορείς και τους δήμους, όπως γίνεται με τα κόκκινα δάνεια των τραπεζών, είναι ένα από τα πράγματα που πρέπει να κάνει είτε αυτή η κυβέρνηση είτε η επόμενη.

Παράλληλα, πρέπει να διευκολυνθούν οι επενδύσεις και η επιχειρηματικότητα. Σε αυτόν τον τομέα υπάρχει πεδίον δόξης λαμπρό, εφόσον αρχίσει να μειώνεται η γραφειοκρατία και να απλοποιείται η επιχειρηματική δράση, αλλά και η σχέση πολίτη - κράτους γενικότερα. Το κόστος της γραφειοκρατίας είναι τεράστιο και πολλαπλασιάζεται από τη διαφθορά που, επίσης, είναι αποτέλεσμα αυτής της πολυπλοκότητας.

Το τρίτο είναι να διασφαλίσουμε τη σταθερή πορεία της χώρας μέσα στην ΟΝΕ (συνθήκη που διασφαλίζεται, αφού ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ τόλμησε να μας βγάλει), πρέπει να δημιουργήσουμε ένα περιβάλλον φιλικό προς τις επιχειρήσεις και τους πολίτες μειώνοντας τη γραφειοκρατία και το κόστος της και πρέπει να «επινοήσουμε» έναν νέο χαρακτήρα για τη χώρα μας με αύξηση της παραγωγικότητας, της ανταγωνιστικότητας και της καινοτομίας.

Δεν είναι εύκολα όλα αυτά και αν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι μας πήρε οκτώ χρόνια για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε και ότι καταστραφήκαμε στην πορεία, μπορούμε εύκολα να υποθέσουμε ότι θα μας πάρει άλλα οκτώ χρόνια για να δημιουργήσουμε ένα νέο μοντέλο για τη χώρα. Μην απελπίζεστε, δεν είναι πολλά τα οκτώ χρόνια, αν τα συγκρίνει κανείς με τα 43 που πρέπει να παράγουμε πρωτογενή πλεονάσματα...