Γιώργος Δ. Ανδρέου

Σε μια ιδανική κοινωνία θα έπρεπε να προηγείται η πολιτική, να βλέπει μακριά στο μέλλον, να οσφραίνεται και να ρυθμίζει έγκαιρα και αποτελεσματικά τις καταστάσεις , όταν αρχίζουν να διαμορφώνονται.

Στην πραγματική ζωή προπορεύονται η κοινωνία και η επιστήμη που διαμορφώνουν καταστάσεις. Η θεσμική ρύθμιση και διαχείρισή τους από τους πολιτικούς και τους νομικούς γίνεται κατά κανόνα εκ των υστέρων. Η πολιτεία στη θεσμοθετική της λειτουργία οφείλει να παρακολουθεί άγρυπνα τις εξελίξεις στην κοινωνία και την επιστήμη και να παρεμβαίνει έγκαιρα ρυθμίζοντας τα προβλήματα, να «κλείνει τις τρύπες», που ανοίγει η ζωή και η δυναμική της. Να βλέπει την πραγματικότητα, να οσμίζεται τις προεκτάσεις της, να τις αντιμετωπίζει αποφασιστικά χωρίς να εθελοτυφλεί και στρουθοκαμηλίζει. Να μην ολιγωρεί και διστάζει, ούτε να υποχωρεί στις αναπόφευκτες κοινωνικές αντιδράσεις - είναι κανόνας ότι ένα τμήμα της κοινωνίας, μικρότερο ή μεγαλύτερο, δεν δέχεται εύκολα τις αλλαγές έστω και αν τις βλέπει να έχουν επικρατήσει.

Η διαχείριση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και της αλματώδους, σχεδόν ανεξέλεγκτης, διακίνησης πληροφοριών, ιδεών και απόψεων και η βίαιη είσοδός τους στην κοινωνική, την πολιτική αλλά και προσωπική ζωή, η τεχνητή αναπαραγωγή, η δημιουργία ζωής με κλωνοποίηση, η τεχνητή νοημοσύνη είναι κάποια επίκαιρα, ανοικτά ζητήματα που απασχολούν, την επιστήμη, την πολιτική και την παγκόσμια διανόηση, ιδιαίτερα στις ανοικτές φιλελεύθερες και δημοκρατικές κοινωνίες. Ζητήματα σύγχρονα και πρωτόγνωρα των οποίων επιβάλλεται η θεσμική διαχείριση και ο έλεγχος για την αποφυγή ανεξέλεγκτων καταστάσεων.

Στα ζητήματα αυτά πρέπει να προστεθούν και οι εξελίξεις στις προσωπικές και διαφυλετικές σχέσεις των ανθρώπων που έχουν δημιουργήσει ανατροπές σε καθιερωμένες – εδραιωμένες – κοινωνικές αντιλήψεις για τις ανθρώπινες σχέσεις και όχι μόνο.

Το ζήτημα γίνεται εξαιρετικά επίκαιρο με το λεγόμενο θέμα του «γάμου των ομόφυλων ζευγαριών» που τόλμησε και άνοιξε ο ίδιος ο πρωθυπουργός και αναβαθμίστηκε σε κυρίαρχο θέμα των ημερών, ισότιμο με την ακρίβεια και την αύξηση του κόστους ζωής. Προς τιμήν του ο πρωθυπουργός «άνοιξε» το θέμα αυτό ταυτόχρονα με την ανάδειξη του προβλήματος και τα μέτρα για την ακρίβεια και όχι για αντιπερισπασμό, όπως τον κατηγορούν κάποιοι που κρύβονται και αποφεύγουν να τοποθετηθούν στην ουσία του προβλήματος.

Εθελοτυφλούν και στρουθοκαμηλίζουν όσοι δε βλέπουν τι γίνεται δίπλα και γύρω τους. Αυτοί που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους κραυγάζοντας ότι με τις ρυθμίσεις που εξαγγέλλονται κινδυνεύουν θεμελιώδεις θεσμοί και δομές της κοινωνίας, κυρίως η οικογένεια, που αποτέλεσε, πράγματι, την κοιτίδα και τη στέρεη βάση της εξέλιξης και της ζωής. Αυτοί που δεν βλέπουν πως τα λεγόμενα «ομόφυλα ζευγάρια» είναι μια, αρκούντως εκτεταμένη πλέον, κοινωνική πραγματικότητα, είτε το θέλουμε είτε όχι. Όπως πραγματικότητα είναι και τα παιδιά που ζουν και ανατρέφονται από «ομόφυλα ζευγάρια», υιοθετημένα νόμιμα, μόνο από το ένα μέλος του «ζευγαριού». Η ίδια κοινωνία που με τον καιρό συνήθισε και αποδέχεται την ομοφυλοφιλία και την έκτασή της, ως κοινωνική πραγματικότητα και για κάποιους «αναπόφευκτο κακό», αλλά και το σύμφωνο συμβίωσης που επιτρέπει στους ομόφυλους να συζούν και να έχουν κοινή οικονομική και κοινωνική ζωή, αρνείται πεισματικά τις απολύτως αναγκαίες ρυθμίσεις των σχέσεων μιας εμφανώς μεγάλης ήδη κατηγορίας πολιτών. Ειδικά στην προστασία των παιδιών. Ο «γάμος» των ομόφυλων, είναι ψευδεπίγραφος ο τίτλος της ρύθμισης που εξαγγέλθηκε, είναι για τους ίδιους αδιάφορος, τους καλύπτει πλήρως, νομικά και κοινωνικά, το «σύμφωνο συμβίωσης». Τον διεκδικούν όμως σημειολογικά ως απόδειξη πλήρους ισοτιμίας με τους λοιπούς, αντίδραση στο κοινωνικό bullying που έχουν βιώσει.

Το πρόβλημα που καλείται και οφείλει να διαχειριστεί ιδιαίτερα η πολιτεία εστιάζεται στα παιδιά που ζουν και μεγαλώνουν με τα ζευγάρια αυτά. Στα παιδιά αυτά με το υφιστάμενο σήμερα καθεστώς δικαιώματα και υποχρεώσεις επιμέλειας, φροντίδας και κληρονομιάς έχει μόνο ο ένας από τους δύο, αυτός που το έχει υιοθετήσει νομίμως. Δεν φαίνεται όμως να απασχολεί όσους αντιδρούν τι θα γίνει το παιδί αυτό, νομικά και πραγματικά - που, πως και με ποιόν θα ζήσει - αν το εγκαταλείψει ή «φύγει» για οποιοδήποτε λόγο ο θετός γονέας. Κάποιοι μάλλον προτιμούν να κάνουν πως δεν γνωρίζουν την ύπαρξή και να αδιαφορούν για την τύχη τέτοιων παιδιών.

Η ιστορία πάντως έχει δείξει πως οι θεσμοί δεν κινδυνεύουν από νομικές «τακτοποιήσεις». Κινδυνεύουν από απαγορεύσεις και αφορισμούς. Το απαγορευμένο ελκύει και γιγαντώνεται. Τα παραδείγματα άπειρα. Ο χιλιασμός όσο απαγορευόταν και οι μάρτυρες του Ιεχωβά πήγαιναν πέντε χρόνια φυλακή αντί να υπηρετήσουν στο στρατό, θέριευε. Το ίδιο γινόταν και με το κομμουνιστικό κόμμα στην παρανομία. Με την αναγνώρισή τους περιορίστηκαν στην πραγματική τους εμβέλεια.

Ο θεσμός του γάμου δεν κινδύνεψε, όπως κινδυνολογούσαν κάποιοι, από την καθιέρωση του συναινετικού διαζυγίου, ούτε ο πολιτικός γάμος μείωσε το θρησκευτικό συναίσθημα, την εμβέλεια της ορθόδοξης εκκλησίας και του θρησκευτικού γάμου. Μόνο προβλήματα έλυσαν.

Ούτε βέβαια η ομοφυλοφιλία θα επεκταθεί από την θεσμική διαρρύθμιση των σχέσεων των «ομόφυλων ζευγαριών». Άλλα φταίνε (τεράστιο το θέμα).

Δεν κινδυνεύει από τέτοιες, δευτερεύουσες δια-ρυθμίσεις η παραδοσιακή ετερόφυλη οικογένεια, εξακολουθεί και θα εξακολουθήσει να είναι η σταθερή βάση της Ελληνικής κοινωνίας. Κινδυνεύει από την απαιδευσία, τη βία, την αδιαφορία, τη ρουτίνα, τις εξαρτήσεις, την εξαπάτηση, τη φτώχεια, την κατάρρευση της κοινωνικής συνοχής.

Η κοινωνία και ειδικά οι πολιτικοί και λοιποί θεσμικοί και μη εκπρόσωποί της οφείλουν εν τέλει να «κοιτάζουν κατάματα» και να διαχειρίζονται τα προβλήματα και τις αρρυθμίες, αποτελεσματικά, απροκατάληπτα και αποφασιστικά. Για να προχωράμε μπροστά.



Ο Γιώργος Ανδρέου είναι δικηγόρος (www.andreoulaw.gr)