Δημήτρης Παγαδάκης

Προηγούμενος , βέβαια, ο υποτιθέμενος κατατρεγμένος, χάριν της δήθεν άσπιλης συνείδησης και του τάχα καθαρού κούτελου του, σκαλώνει στη επίκληση της άδικης, υποκινουμένης στοχοποίησης εις βάρος του. Με δυο λογία προφάσεις εν αμαρτίαις.

Αυτή τη γκροτέσκο φάρσα έρχεται να υπηρετήσει ως πρωταγωνιστής ο Στέφανος Κασσελάκης Ποζάρει με το φουσκωμένο «Εγώ» του επί σκηνής. Προτάσσει δημαγωγικά διαφορά φληναφήματα Πορεύεται με «αδιαμεσολάβητες» αποθεώσεις από το φαν κλαμπ του.

Η υποκριτή του, προφανώς, δεν προσφέρει διανοητικά ερεθίσματα. Δεν επιδρά καν ψυχαγωγικά στο κοινό. Απλώς υπακούει στη σκηνοθετημένη φλύαρη πρόζα ενός κονφερασιέ. Και τελικά για τη ταμπακιέρα δεν βγάζει τσιμουδιά. Επειδή κάποιο λάκκο η φάβα της τραγελαφικής δημόσιας παράστασης του.

Ομολογημένα, άλλωστε, έχει δανείσει άτοκα χρήματα στο κόμμα του. Σαν ο κονομημένος θείος –ευεργέτης από το Αμέρικα. Ο ίδιος παραδέχεται επίσης σχεδόν με κομπασμό πως είναι ιδιοκτήτης αλλοδαπών εταιρειών. Ωστόσο, ως επικεφαλής πολιτικού κόμματος με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση απαγορεύεται να είναι ιδιοκτήτης ή μέτοχος αλλοδαπής εταιρείας.

Από αυτό το σημείο ξεκάνει η ιλαροτραγωδία του. Το δραματικό που τον αφορά είναι ότι άγνοια νόμου δεν συγχωρείται Το αστείο περιέχεται στις σπασμωδικές αντιδράσεις του ως ογκωδώς εκτεθειμένου.

Καμώνεται τον ανήξερο, χρησιμοποιεί ελαφρυντικά το ασυμβίβαστο του ως εξωκοινοβουλευτικός παρότι ο νόμος είναι σαφής για τις υποχρεώσεις του. Προφασίζεται ότι κάποια εταιρεία του δεν offshore . Αλλά αν κριθεί ότι είναι ,πετώντας το μπαλάκι στις υπηρεσίες διασαφήνισης της, προτίθεται να πουλήσει τις μετοχές του σε αυτή ¨Όποτε, μάλλον, του καπνίσει.

Υποστηρίζει ότι θα συμβουλευτεί τους δικηγόρους του , σαν να είναι CEO πολυεθνικής εταιρείας και όχι εκλεγμένος αρχηγός αριστερού, που λέει ο λόγος, κόμματος. Προβάλλει επί πλέον «μεσσιανικές» αιτιολογίες για τις παραλήψεις του.

Υψώνει κραυγαλέα τους τόνους ως νεομάρτυρας προ της πυράς. Κατηγορεί αλαζονικά τη Δικαιοσύνη για «a la carte» ευαισθησία. Και ζορισμένος το γυρίζει στις αραχνιασμένος ειρωνείες και τις ψευτοτσαμπουκαλίδικες προκλήσεις σε στιλ «στείλτε όσους εισαγγελείς θέλετε». Ασφαλώς για έρευνα.

Ακόμη χειρότερα σπεύδουν προς συνδρομή της ασυλίας του οι γραφειοκρατικά κρύες και ανορεξικά διαχειριστικές ανακοινώσεις του γραφείου Τύπου της Κουμουνδούρου Τόσο μεροληπτικά αλλήθωρες και οχυρωμένες πίσω από φτηνές δικαιολογίες που ενισχύουν τη καχυποψία στη κοινή γνώμη.

Ξεκίνησαν στο άνετο «καλοδεχούμενη και ευπρόσδεκτη οποιαδήποτε διερεύνηση» και μεταστράφηκαν φουρκισμένες στους φαντασιακούς συμψηφισμούς και τους ισοπεδωτικούς αφορισμούς. Μην τυχόν και θιχτεί ο ηγέτης και χρηματοδότης τους.

Επιδιωξαν μια άτυπη συμφιλίωση του με την ανομία λες και ήταν κομματική ιδιοκτησία οι εξωχώριες τράτες αλίευσης αστακού του Μέιν. Άλλα στη φούρια τους και για καΐκια ψαρέματος κωλοχτύπας στη Κεφαλονιά, με έδρα φορολογικό παράδεισο, παρόμοιες απαγγελίες θα εφεύρισκαν ως άλλοθι για τον οικονομικό χορηγό τους.

Κακά, όμως, τα ψέματα. Ένα πολιτικός ηγέτης δεν είναι απλώς ένας γαλαντόμος χρηματοδότης με άγνωστες πηγές εισοδημάτων. Οφείλει παραδειγματικά να κινείται αυστηρά στα νόμιμα πλαίσια. Να μη στέκεται προσχηματικά υπεράνω του κράτους δικαίου και, φυσικά, υποχρεούται να λογοδοτεί στους πολίτες.

Ο Κασσελάκης δεν ανήκει σε αυτή την υποδειγματική πολιτική πάστα. Από ιδιοσυγκρασία, ρητορική και νοοτροπία πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Μοστράρεται με φιοριτούρες ως αναιδής μικρό -Τραμπ σε ένα, ακατανόητο στους πολλούς, ντόπιο μεταπολιτικό σύμπαν. Κάτι σαν εναλλακτική στο παραδοσιακό αντισυστημισμό του κόμματός του.

Εν προκειμένω, σερβίρει φαντεζί γαστριμαργικές συνταγές για ένα ξέφρενο πάρτι πλησμονής. ‘Όχι διαχειριστικής πολιτικής επάρκειας. Προς δόξα μιας ελκυστικής ευζωίας που αφορά αποκλειστικά τη πάρτη ενός τύπου των χαλαρών πεντάστερων γουίκεντ.

Ο οποίος αυτάρεσκα διατείνεται πως έχει τόση «σιρμαγιά» ώστε δεν χρειάζεται στα 36 του να ξαναδουλέψει. Ως εκ τούτου άνετος, δίχως οικονομικές έγνοιες και, κυρίως, χωρίς πολιτικές προτάσεις, ανακαλύπτει φανταχτερούς τρόπους πλασαρίσματος του.

Διαθέτει προς δελεασμό στη πιατέλα της κοινωνικής αποδοχής τον εαυτό του κόκκινο από θύμο σαν βραστός αστακός. Και τους ισχυρισμούς του μπερδεμένους με το σπαγγέτι που συνοδεύουν το ζουμί του. Όλο του το πολιτικό πρεστίζ αντιστοιχεί σε μια λιμπιστή καλομαγειρεμένη, πλην αγορανομικά ανέλεγκτη, αστακομακορονάδα.