Δημήτρης Παγαδάκης

Συνιστά πρόβλημα που παράγεται εκτός συνόρων, και εκδηλώνεται εντός. Το κακό είναι ότι εγχωρίως προκύπτει πλαισιωμένο με ιδεολογική εθελοτυφλία, αγκυλώσεις, παρωπίδες και φαντασιακές κατασκευές. Το χειρότερο, μεγεθύνεται ανάλογα με την απόσταση που έχουν από τη πραγματικότητα όσοι επιχειρούν να το διαχειριστούν.

Υπάρχει, άλλωστε, ανοιχτά ομολογημένη η ιδεοληπτική επιθυμία της κομμουνιστικογενούς, ριζοσπαστικής και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς για «ανοιχτά σύνορα». Από κοντά και οι πάσης φύσεως δικαιωματιστές, εθνομηδενιστές, αλληλέγγυοι που υποστηρίζουν την «ελεύθερη μετακίνηση πληθυσμών».

Πίσω από τα αιτήματα για noborders, γκρέμισμα του φράχτη του Έβρου και ρομαντικά αναμασήματα των στίχων του Τζον Λένον «imagine there’s no countries» υποκρύπτουν κραυγαλέα σκοπιμότητα. Αναζητούν καιροσκοπικά εξεγερσιακούς συμπαραστάτες από της «γης τους κολασμένους» μετανάστες, προερχόμενους από το Ισλαμικό Νότο. Τους καλοδέχονται ως υποκατάστατο του προλεταριάτου που γύρισε τη πλάτη στα υποτιθέμενα επαναστατικά τους κόμματα.

Από την άλλη, υπάρχει εμφανής η φορτισμένη δαιμονολογία κατά των μεταναστών. Τη διακινούν οι προκατειλημμένοι ακροδεξιοί, αντιμεταναστευτικοί λαϊκιστές του θρησκόληπτου συντηρητισμού και της εθνικιστικής ρητορικής. Ξενοφοβικοί, τρέμουν στην ιδέα μη τυχόν και μολυνθεί το dna της αδούλωτης ορθόδοξης ράτσας. Μην νοθευτούν τα αξιακά θεμέλια της ελληνικότητας και αλλοιωθεί ο Δυτικός πολιτισμός της χώρας.

Ως εκ τούτου επιστρατεύουν δογματισμό, μεροληψία και διακρίσεις.Επειδή ως ανασφαλείς έχουν πειστεί ότι απειλούνται από τα καραβάνια των «εισβολέων» υποδεέστερων λαών που στοχεύουν στην «Μεγάλη Αντικατάσταση» του γηγενούς πληθυσμού.

Τελικά και οι δυο πλευρές ανάμεσα στο « ανοίξαμε και σας περιμένουμε» και το «σφραγίσαμε και σας διώχνουμε» παράγουν στερεοτυπικά ιδεολογήματα. Αναποτελεσματικά και ανεπαρκή, τα οποία πυροδοτούν ένα παροξυμμένο δημόσιο διάλογο με συχνά μονοδιάστατες προσεγγίσεις που αποδεικνύονται ξένες προς την πραγματική ζωή. Ανέπαφες από τις ρεαλιστικές ανάγκες της ελληνικής οικονομίας από τις δραματικές ελλείψεις χεριών στην αγορά εργασίας.

Κακά τα ψέματα. Σήμερα πάνω από 750.000 αλλοδαποί έχουν περάσει με όρους και κανόνες στη νόμιμη μετανάστευση. Η συντριπτική πλειονότητα των οποίων δουλεύει. Παράλληλα υπολογίζονται σε 300.000 οι παράτυποι μετανάστες χωρίς χαρτιά. Είτε επειδή δεν διαθέτουν καθόλου έγγραφα, είτε οι άδειες παραμονής τους έχουν λήξει.

Τι θα όφειλε, άραγε, να κάνει η χώρα με αυτούς; Τους αφανείς, αδήλωτους, κρυμμένους, σκιαγμένους, εν τελεί αόρατους μετανάστες, καθώς δεν συμμετέχουν στην κοινωνικοοικονομική ζωή του τόπου. Ανθρώπους τους οποίους η πολιτεία δεν γνωρίζει, που δεν σπουδάζουν δεν δουλεύουν, είναι άγνωστο που τρώνε, που κοιμούνται, πώς τη βγάζουν.

Θα έπρεπε μήπως η κυβέρνηση να τους αγνοήσει υπεροπτικά και να κρύψει το πρόβλημα κάτω από το χαλί; Να τους περιφρονήσει ως ανεπρόκοπους και χαραμοφάηδες ή να τους καταγράψει και να τους ταυτοποίηση, ρυθμίζοντας εφάπαξ αδεία νόμιμης εργασίας των παράτυπων μεταναστών.

Μειώνοντας, μάλιστα, στα τρία χρονιά από τα επτά παραμονής στη χώρα που δικαιούνται γι αυτήν. Πράγμα που αναμφίβολα θα ενίσχυε τα ασφαλιστικά ταμεία ; Πόσο μάλλον που μια τέτοια μελετημένη πρακτική δεν αφορά σε «ελληνοποιήσεις», προϋποθέτει λευκό ποινικό μητρώο απάντων των «ευνοημένων» και τη προσκόμιση συμβολαίου με τον εργοδότη τους.

Στο κάτω κάτω δεν μπορούμε να μιλάμε για ανάπτυξη όταν λείπουν 180.000 μετρημένοι εργαζόμενοι στη ντόπια γεωργία και την κτηνοτροφία. Όταν περηφανευόμαστε για την υλοποίηση μεγάλων έργα ανά τη χώρα (Γραμμή 4 του Μετρό, Ελληνικό, αυτοκινητόδρομος ΒΟΑΚ, νέο Διεθνές Αεροδρόμιο της Κρήτης στο Καστέλι,) και έχουμε ξεμείνει από, «κατώτερες» θέσεις ανειδίκευτης εργασίας. Όταν κομπάζουμε για την εκτόξευση του τουρισμού και στερούμαστε του αναγκαίου λειτουργικού βοηθητικού προσωπικού.

Προφανώς και ξεδιπλώνονται στη διαχείριση του θέματος και άλλες σκοτεινότερες εκδοχές. Στην εμμονή στα γκέτο, τη περιθωριοποίηση, την απομονωτική απόγνωση, τη καταστολή, τη μαύρη εποχική εκμεταλλευτική εργασία, τις «χρυσαυγίτικες»» διώξεις. Συνθήκες που βαθμιαία αποτελούν φυτώρια ριζοσπαστικοποίησης, εγκληματικότητας και φονταμενταλιστικής τρομοκρατίας. Τις θέλουμε; Ή πάμε φιρί φιρί να τις υποστούμε;

Ωστόσο, όσο η ρεαλιστική εστίαση σκοντάφτει στη ρηχότητα, ο διάλογος στο ξεκατίνιασμα ο σεβασμός στη προκατάληψη, τότε η δυσπιστία θα αντιπαλεύει τις συγκροτημένες, σοβαρές πολιτικές. Για να μείνει το ζήτημα των λογικών κυβερνητικών προτάσεων με τη τροπολογία της διαχείρισης του μεταναστευτικού μετέωρο ως εκφοβιστική σκιά.

Γεγονός που δεν έχει τίποτε το εγκωμιαστικά πατριωτικό ή το επαινετικά διεθνιστικό. Μόνο την αφορμή για μια ξεθυμασμένη απόπειρα ώστε να κάνουν το μικροπολιτικό κομμάτι τους οι ταγμένοι νεφελοβατές . Εκείνοι που κουτσοβολεύονται καβαλημένοι στα σύννεφα της παρωχημένης προσποίησης, του φαρισαϊσμού και της υποκρισίας.