Δημήτρης Δανίκας

Μεγάλα παιδιά είμαστε. Επομένως να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Και να μην κρυβόμαστε πίσω από τα πανταλόνια της Μέρκελ και τα σώβρακα του Ντόναλντ Τραμπ. Να τα λέμε σταράτα

Δύο λύσεις υπάρχουν. Η πρώτη έχει να κάνει με αμοιβαίους συμβιβασμούς και με τη σύνθετη ονομασία με τον γεωγραφικό προσδιορισμό «Μακεδονία»

Οποιος δεν θέλει αυτή τη λύση τότε επειγόντως πρέπει να προκρίνει την δεύτερη και τελευταία. Να μπουκάρουμε με τις ερπύστριες των τεθωρακισμένων. Να τους πάρουμε φαλάγγι. Να τα γκρεμίσουμε όλα. Να τους ταπεινώσουμα. Και φυσικά να τους αναγκάσουμε με το όπλο στον κρόταφο, να υπογράψουν τα πάντα. Ο, τι εμείς γουστάρουμε. Ας πούμε ονομάζουμε το κρατίδιο «Σλαβομακεδονιστάν»

Αλλωστε το 40% των δύο εκατομμυρίων κατοίκων είναι πάμπτωχοι. Το έτερο 40% φλερτάρει με την επικίνδυνη ζώνη της απόλυτης φτώχειας. Και το υπόλοιπο κούτσα κούτσα βγαίνει. Μια χαψιά είναι όλοι μαζί!

Ασε το άλλο. Ο μέσος μισθός με το ζόρι καταλήγει στα τριακόσια ευρώ. Και πολλά λέω. Ασε που με καθρεφτάκια, μπιχλιμπίδια και άλλα τέτοια μπορούμε να τους κατακτήσουμε χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Οπως έκαναν Αγγλογαλλοβελγολλανδοί με τους ιθαγενείς στην Αφρική. Με το ταμ ταμ θα το κάνουμε το μπαμ!

Αυτή είναι μια καθαρή λύση. Γι αυτό υποκλίνομαι σε όλους εκείνους που οριζοντίως και καθέτως δεν συζητούν την παραχώρηση του προσδιορισμού «Μακεδονία». Ανεξάρτητα αν συμμερίζομαι την άποψή τους. Γι αυτό συγχαίρω τον Φαήλο Κρανιδιώτη. Ο οποίος, πολύ σωστά, είπε το αυτονόητο. Οτι δηλαδή αν μια χώρα ονομάζεται «Μακεδονία» τότε οι πολίτες αυτής της χώρας αυτομάτως και αυτοδικαίως αυτοαποκαλούνται «Μακεδόνες» και η γλώσσα τους θα είναι η «Μακεδονική». Δηλαδή τι άλλο θα μπορούσε να είναι; Τανζανική;

Ολοι οι άλλοι που διαφωνούν με την συμφωνία, επειδή, λένε, ότι ο Τσίπρας έκανε πολλές παραχωρήσεις, ε αυτοί κρύβονται πίσω από το δαχτυλάκι τους. Πίσω από την ψηφοθηρία, τα ψηφουλάκια και την κομματική πελατεία

Και όλοι αυτοί που επίσης ισχυρίζονται ότι το πρόβλημα και η πρεμούρα είναι αποκλειστικό «προνόμιο» των Σκοπιανών και καθόλου δικά μας. Επομένως εκείνοι έπρεπε και πρέπει να τα δώσουν όλα. Ολοι αυτοί πλανώνται πλάνη μεγιστοτεράστια και επικίνδυνη.

Δηλαδή όλοι αυτοί που δεν θέλουν συμφωνία με το σκεπτικό «άσε και βλέπουμε» γνωρίζουν άριστα ότι παίζουν με το μέλλον της πατρίδας

Πρώτο, επειδή οι Σκοπιανοί θα καταφύγουν στο δικαστήριο της Χάγης

Δεύτερη επειδή για μια ακόμα φορά θα δικαιωθούν. Και φυσικά η Ελλάδα θα την πληρώσει

Και τρίτο, το χειρότερο, με την δικαίωσή τους ανά χείρας θα απαιτήσουν και θα κερδίσουν από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθών την αναγνώρισή τους, με τον αυτοπροσδιορισμό «Δημοκρατία της Μακεδονίας»

Με τα αγάλματά τους. Με το αεροδρόμιο «Μακεδονία» για την «μαγκιά» τους. Με όλες τις αλυτρωτικές διεκδικήσεις στο Σύνταγμά τους. Με ενισχυμένο το μέτωπο της ακροδεξιάς τους. Με τους δρόμους ορθάνοικτους στην επέλαση των Τούρκων «αδελφών» τους. Και φυσικά με όλες τις χώρες του πλανήτη με την μεριά τους

Οσο για εμάς «όλοι μαζί και ο ψωριάρης χώρια». Μια τέτοια παθητική στάση. Μια στάση «άσε και βλέπουμε» είναι ότι χειρότερο μπορεί να μας συμβεί τα επόμενα χρόνια. Οσοι χάνονται στη μετάφραση θα χάσουν, στο μέλλον, και τα αβγά και τα πασχάλια. Ολα εδώ πληρώνονται. Και θα ναι ντάλα μεσημέρι!