Δημήτρης Δανίκας

Όχι Πανεπιστημίων, αλλά Σχολών. Όπως, ας πούμε Νομική Σχολή, Ιατρική και πάει λέγοντας.

Κακ στην ερώτηση ποιες οι καλύτερες Σχολές, απάντησε «αυτές». Δηλαδή οι ιδιωτικές, οι μη κερδοσκοπικές. Παρεμπιπτόντως πρέπει να υπογραμμίσω ένα πράγμα: η Αρβελέρ η μοναδική γυναίκα που στο παρελθόν υπήρξε πρύτανης του κορυφαίου κρατικού πανεπιστημιακού ιδρύματος της Σορβόνης. Και μάλιστα ήταν εκείνη που αν και αριστερών πεποιθήσεων, τα έβαλε με καταληψίες, τους έσουρε τα μύρια όσα έξω από τα δόντια. Πάμε παρακάτω.

Σε πρόσφατη σφυγμομέτρηση σχετικά με την επερχόμενη τροποποίηση για την θεσμοθέτηση, εν Ελλάδι, ιδιωτικών μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων, εφτά στους δέκα κάτω από τα σαράντα, εναντίον. Αλλά έξι και πλέον, των μεγαλύτερων ηλικιών υπέρ της ίδρυσης τέτοιων ιδιωτικών ιδρυμάτων.

Μπας και οι νεότεροι είναι της παλιάς σχολής, μέλη είτε επηρεασμένοι από κομμουνιστικές, «παλαιολιθικές» εποχές; Καθόλου. Μια βαθύτερη ανάγνωση αποκαλύπτει βαθύτερους λόγους και πιο ουσιαστικές αιτίες.

Μία εξ αυτών, η γενικευμένη καχυποψία ότι με τα «ιδιωτικά» θα επιχειρηθεί το γνωστό by pass. Δηλαδή επειδή ο κρατικός κορβανάς δεν αντέχει το βάρος μιας σοβαρής, μεγάλης χρηματοδότησης για την «ανοικοδόμηση» και την εκσυγχρονιστική αναβάθμιση της δημόσιας Παιδείας, γι αυτό το λόγο η κυβέρνηση επιχειρεί δια της άλλης οδού να καλύψει τα κενά.

Σ αυτή την περίπτωση του by pass, θα συμβεί ο κοινωνικός διαχωρισμός, όπου τα παιδιά με γονείς που αντέχουν τα πορτοφόλια τους θα λάβουν καλύτερη μόρφωση, σε καλύτερο περιβάλλον, με καλύτερες υποδομές. Οι υπόλοιποι, η λεγόμενη «πλέμπα» εκεί εκεί στη Β Εθνική. Εγκλωβισμένοι σε κτιριακές εγκαταστάσεις να πιάνεις τη μύτη σου. Με περιορισμένες υλικοτεχνολογικές υποδομές. Με αναχρονιστικά συγγράμματα. Και με καθηγητές που εμφανίζονται ανάλογα με την βολή τους.

Παρεμπιπτόντως το λεγόμενο By pass συμβαίνει και με τα φροντιστήρια, μια από τις νεοελληνικές ιδιαιτερότητες και παγκόσμιες «πρωτοτυπίες», καθιερωμένες απ όλες τις κυβερνήσεις.

Αυτό το επιχείρημα λοιπόν είναι που λειτουργεί ως εφαλτήριο καταλήψεων, αρνήσεων και αναταραχών. Τα ζητήματα που προκύπτουν είναι πολλά. Αν επομένως η κυβέρνηση, παραλλήλως με την θεσμοθέτηση τέτοιων «μη κερδοσκοπικών» ξένων πανεπιστημίων, ήταν αποφασισμένη για μια γενναία χρηματοδότηση και για μια επίσης γενναία εκσυγχρονιστική αναβάθμιση των δημοσίων Πανεπιστημίων.

Αν ακόμα εξηγούσε με «λεπτομέρειες» ποια είναι τα παραρτήματα ξένων σπουδαίων, όπως λέει, πανεπιστημίων και ακόμα ποιες οι ρήτρες, πως θα γίνονται οι έλεγχοι και ποιο το περιεχόμενο των σπουδών.

Αν λοιπόν όλα αυτά, ως βασικές προυποθέσεις για τη συνολική επανατοποθέτηση του κράτους στο θεσμό της Παιδείας, ε τότε το εφαλτήριο υπέρ καταλήψεων θα κατέληγε στα σκουπίδια.

Με απλά λόγια, επειδή η καχυποψία είναι το εθνικό μας σπορ. Επειδή τα έχουμε δει όλα. Επειδή η αφρόκρεμα των Νέων όπου φύγει φύγει, γι αυτούς και για πολλούς άλλους λόγους το δίλλημα είναι πλαστό. Ποιος μπορεί να είναι εναντίον μιας γενναίας, εκσυγχρονιστικής μεταρρύθμισης για μια καλύτερη Παιδεία; Σ αυτή την περίπτωση με οχυρωμένη την Δημόσια Παιδεία, φυσικά ένα μεγάλο, αδιαπραγμάτευτο Ναι στα μη κερδοσκοπικά, τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια!