Δημήτρης Δανίκας

Όπως την μακαρίτισσα Στάζι της Λαικής Γερμανίας. Όπως τη CIA. Όπως την KGB με όποιο όνομα έχει βαφτιστεί ύστερα από το γκρέμισμα του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Όπως Μοσάντ και όπως MI6 της Αγγλίας. Και φυσικά καθόλου εκτιμώ την δική μας ΕΥΠ, γνήσιο και εμβληματικό «τέκνο» του ξεχαρβαλωμένου δημόσιου μηχανισμού.

Επειδή τα στελέχη αυτών των κορυφαίων μυστικών υπηρεσιών προέρχονται από την αφρόκρεμα εκείνων των κοινωνιών. Και όχι όπως εδώ όπου τα «δικά μας παιδιά» τοποθετούνται αδιακρίτως σε τόσο νευραλγικά πόστα. Γι αυτούς τους λόγους οι εξομολογήσεις ενός πρώην αρχιπράκτορα της CIA στην Αθήνα, είναι άκρως αποκαλυπτικές και άκρως δυσάρεστες για την «τρύπια παράγκα» με την ονομασία Hellas να κλαις και να γελάς.

Ο Ρον Εστές, λοιπόν Νο2 της CIA στην Αθήνα το 1975 όπως αφηγείται στο βιβλίο «The Last Honest Man» του Τζέιμς Ράισεν που μόλις κυκλοφόρησε στα αγγλικά. Ελπίζω συντόμως να διανεμηθεί, ευεργετικά, και στα ελληνικά.

Τι λέει ο μίστερ Ρον Εστές; Το πρώτο: Η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών διέρρευσε την ιδιότητα του Ρίτσαρντ Γουέλς ως σταθμάρχη της CIA στην Αθήνα στην αγγλόφωνη εφημερίδα «Athens News» και στην «Ελευθεροτυπία» τον Νοέμβριο του 1975. Δηλαδή η τότε ΚΥΠ κυκλοφόρησε τα ονόματα δημοσίως προς εξυπηρέτηση και αξιοποίηση κάθε επίδοξου κουμπουροφόρου.

Μάλιστα τα ονόματα διέρρευσαν συνοδευόμενα και με την ακριβή τοποθεσία των οικιών αυτών των μεγάλων πρακτόρων. Σα να λένε «παιδιά ο Γουέλς μένει εκεί, ορμάτε».

Πάμε παρακάτω. Στο δεύτερο. Ο Ντικ δηλαδή ο Ρίτσαρντ Γουέλς ήταν εκείνος που είχε στρατολογήσει τη γραμματέα του Μακάριου να κατασκοπεύει για λογαριασμό της CIA. Καταλάβατε; Ο μεγάλος και σπουδαίος Μακάριος ήταν παγιδευμένος από το πιο κοντικό, κολλητό του πρόσωπο. Μέχρι και τις πιο ιδιωτικές στιγμές του Μακαρίου γνώριζαν οι Αμερικανοί. Και μετά ασχολούμαστε εμείς εδώ και απορούμε για τις παρακολουθήσεις πολιτικών και στρατηγών. Ελάτε τώρα.

Η κορωνίδα όλων αυτών το παρακάτω περιστατικό που σ αυτό το βιβλίο αφηγείται ο μίστερ Ρον Εστές. Ένα περιστατικό που αποκαλύπτει το απίστευτα χαμηλό επίπεδο των κυβερνόντων. Δηλαδή των Χουντικών. Ξεβράκωτοι, ανίκανοι, αστοιχείωτοι οι τάχα μάγκες, οι τάχα «επαναστάτες» και οι τάχα πατριώτες.

Το καλοκαίρι του 1974 ο Ρον Εστές ρωτάει τον δικτάτορα αν έχει αποφασίσει να επέμβει στην Κύπρο και αν σκέφτεται τις συνέπειες που θα έχει μια τέτοια κίνηση. Ο Μίμης Ιωαννίδης τού λέει ότι δεν το έχει αποφασίσει και τον ρωτά αν οι συνέπειες έχουν να κάνουν με τις σχέσεις Αμερικής και Ελλάδας. «Μιλάω για τους Τούρκους», απαντά ο Αμερικανός πράκτορας, και τότε ο Ιωαννίδης έξαλλος ξεσπάει με φωνές: «Τους Τούρκους; Σε τρεις μέρες θα είμαι στην Κωνσταντινούπολη!».

Καταλαβαίνετε τώρα τι σόι πράγμα ήταν αυτός ο Μιμάρας. Το μοναδικό που ήξερε να κάνει καλά ήταν να βασανίζει και να φυλακίζει. Κατά τα άλλα ρεμπεσκές και τόσο ανόητος όσο και ο πιο ανεγκέφαλος πολίτης αυτής της χώρας.

Ο Εστές, το αμερικανικό γατόνι λοιπόν, καταλαβαίνει ότι μιλάει με έναν άνθρωπο που δεν αντιλαμβάνεται τι θα συμβεί. Μ έναν κανονικό μακάκα δηλαδή. Τότε λοιπόν ο Εστές σηκώνεται να φύγει και κοιτώντας ψύχραιμα τον Μιμάρα απαντά με τέσσερις λέξεις: «Θα είσαι στην Κωνσταντινούπολη, αλλά αιχμάλωτος»!

Μετά απ όλα αυτά γίνεται αντιληπτό, ακόμα και στους νοσταλγούς της 21 Απριλίου, πως η Σωρρακώσταινα επί επτά χρόνια κυβερνήθηκε όχι μόνο από καραβανάδες και φασίστες αλλά από κάτι ανεκδιήγητους τύπους. Τόσο ανίκανοι και τόσο ανεγκέφαλοι που δεν θα τους εμπιστευόσουν το πόστο του σερβιτόρου σε καφενείο ακριτικού χωριού στον Εβρο!

Με πέντε λέξεις: βίαιοι, βρόμικοι, ανίκανοι, ρεμπεσκέδες, ανεγκέφαλοι.