Δημήτρης Δανίκας

Θυμάμαι όπως μου το είχε αφηγηθεί ο μακαρίτης Κώστας Καζάκος. Το θυμάμαι και ανατριχιάζω. Και η σύγκριση καταλυτική. Ανάμεσα σε μένα τον μικροαστό και αυτά τα πλάσματα, ταγμένα μέχρι την ύστατη πνοή.

Μου είχε πει λοιπόν, τότε κάπου προς το τέλος της δεκαετίας του ’80, πως είχε επισκεφθεί τη συντρόφισσα Ρούλα Κουκούλου. Φυσικά πρόκειται για την πρώην σύζυγο του Νίκου Ζαχαριάδη. Η οποία, αν και ερωτευμένη μαζί του μέχρι τον τάφο, όταν το κόμμα αποφάσισε να τον διαγράψει, αμέσως κι εκείνη υποτάχθηκε στην κομματική γραμμή.

Η Ρούλα Κουκούλου, τότε, ήταν μέλος του Πολιτικού Γραφείου, υπεύθυνη για θέματα Πολιτισμού. Τηρουμένων των αναλογιών ήταν κάτι σαν σκιώδης υπουργός. Κι όμως, έμενε σε ενοικιαζόμενο υπόγειο. Ο Καζάκος, λοιπόν, την είδε πεσμένη να σφουγγαρίζει το πάτωμα και της είπε: «Μα τι κάνεις, είσαι τρελή; Θα σου έστελνα εγώ μια γυναίκα να καθαρίσει το σπίτι σου».

Ο μισθός της ισοδύναμος με τις κομματικές αμοιβές όλων των στελεχών. Οι βουλευτές το ίδιο. Απίστευτα πράγματα. Ο Γιώργης Μωραΐτης, ένας εξαίρετος αγωνιστής, έγραφε τα διηγήματά του μέσα στο κελί της φυλακής με τόσο μικρά γράμματα που μόνο εκείνος μπορούσε να τα διαβάσει.

Να συνεχίσω; Τι σχέση έχουν οι σημερινοί μπαχαλάκηδες των καταλήψεων που εντοιχίζουν καθηγητές μέσα στα πανεπιστήμια, με την πασίγνωστη προτροπή του Γρηγόρη Φαράκου «πρώτοι στον αγώνα, πρώτοι στα γράμματα»; Ο λόγος φυσικά απλός. Ο καλύτερος στα γράμματα και ταυτόχρονα συνεπής αγωνιστής, αποτελεί πόλο έλξης για τους συμμαθητές και συμφοιτητές του. Ο Φαράκος πρώτα κοιτούσε και εξέταζε τα ελληνικά των δημοσιογράφων του «Ριζοσπάστη» και μετά έριχνε μια ματιά για τη γραμμή.

Ολα αυτά και πολλά άλλα ορίζουν την απόσταση που χωρίζει τους ταχαριστερούς από τους αυθεντικούς και ταγμένους αγωνιστές. Χάος ανάμεσά τους. Δεν περνάει μέρα που να μη σκάσει κάτι. Οι κτηματομεσιτικές δραστηριότητες του Ραγκούση. Τα διαμερίσματα του Παπαδημούλη. Οι ασυγκράτητες σεξουαλικές, βίαιες και κτηνώδεις ορέξεις του Αλέξη Γεωργούλη. Ποιος ξέρει τι άλλο θα προκύψει στο μέλλον.

Παριστάνουν τους αριστερούς, τους αντισυστημικούς, τους αιρετικούς, τους συνεπείς και τους ηθικούς. Και με την επίκληση του «ηθικού πλεονεκτήματος» κουνάνε το δάχτυλο στους αντιπάλους τους. Το ακόμα χειρότερο και ευτελέστερο είναι το έωλο επιχείρημα «μα κι εσείς έχετε έναν Πάτση, έναν Γεωργιάδη και έναν Λιγνάδη». Τι πάει να πει αυτό; Αφού κι εσείς, έτσι κι εμείς. Τι σημαίνει αυτό; Να κάνουμε πρωταθλητισμό σε γήπεδο πορνογραφικό.

Στην πραγματικότητα μαϊμουδίζουν τους αριστερούς. Μαϊμουδίζουν τους αιρετικούς, τους διαφορετικούς, τους μαχητικούς. Μοναδική τους έγνοια η ολοκληρωτική μετάλλαξή τους σε σύγχρονη εκδοχή του ΠΑΣΟΚ. Ακόμα και ο αρχηγός τους μαϊμουδίζει το στυλ του Ανδρέα Παπανδρέου. Με ποδοσφαιρικούς όρους, η σύγκριση ανάμεσα στον Τσίπρα και στον αείμνηστο Ανδρέα μοιάζει με τη διαφορά μεταξύ Πέτρου Μάνταλου με Λιονέλ Μέσι.

Και κάτι ακόμα. Σχετικά με τα ελληνικά του αρχηγού τους. Αρκεί κάποιος να ρίξει μια ματιά στο YouTube να δει και να ακούσει την τελευταία ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Γιατί δεν είναι μόνο τα αγγλικά ή τα γαλλικά. Είναι κυρίως τα ελληνικά. Τα ελληνικά της Αλέκας θα τα χειροκροτούσε και ο Γιώργος Μπαμπινιώτης. Τα ελληνικά του Τσίπρα, κάπως καλύτερα από τις γλωσσικές εξάρσεις καταληψιών.

Μοναδικός στόχος του Τσίπρα να πείσει τα αφεντικά της εξουσίας. Η εναλλακτική λύση. Η εφεδρεία. Το τείχος ανάμεσα στο ρετιρέ και τις μάζες που υποτίθεται πως υπηρετεί ο Συριζαίικος συστημικός καημός.

Και γι’ αυτό χάνει. Επειδή στη σύγκριση με τον Κυριάκο, δεύτερος και καταϊδρωμένος αυτός. Τι από τα δύο θέλεις, αριστερό μαϊμουδισμό ή δρόμο αυθεντικό αριστερό; Για την τιμή των όπλων λοιπόν!