Δημήτρης Δανίκας

Ενα λοιπόν. Η κοινωνία της χαώδους Ρωσίας ουδέποτε συναντήθηκε και επομένως ουδέποτε ευεργετήθηκε από τα πλεονεκτήματα της δικής μας «δυτικής, αστικής δημοκρατίας». Από τους τσάρους κατέληξε στον Στάλιν και τους επιγόνους του. Ενας εξ αυτών και ο Βλαντιμίρ Πούτιν.

Δύο λοιπόν. Ασυγχώρητος και «αναλφάβητος» όποιος ταυτίζει το σημερινό καθεστώς με τον υπαρκτό σοσιαλισμό. Και όποιος πιστεύει ότι ο Πούτιν είναι λάτρης του κομμουνισμού.

Αντιθέτως, το καθεστώς είναι εντελώς καπιταλιστικό και μάλιστα της πιο πρωτόγονης εκδοχής του. Ο Πούτιν μάλλον αλληθωρίζει προς την Ακροδεξιά. Απόδειξη περί αυτού, αρκετά ονόματα που φλερτάρουν μαζί του. Οπως Ερντογάν, όπως Βίκτορ Ορμπαν και όπως Τζόρτζια Μελόνι. Να μην αναφέρω εδώ και την περίπτωση του Κυριάκου Βελόπουλου. Ασε τη σχέση του με τον Ντόναλντ Τραμπ.

Τρία λοιπόν. Οι μεγάλες δυτικές δυνάμεις πάντα φλέρταραν με την ιδέα κατάκτησης αυτής της χώρας. Και μερικές φορές το επιχείρησαν. Ο λόγος; Φυσικά ο τεράστιος πλούτος κάτωθεν της Σιβηρίας. Τα αποτελέσματα γνωστά. Εσπασαν τα μούτρα τους.
Τέσσερα λοιπόν. Η σημερινή περιοχή με την ονομασία Ουκρανία πριν από αιώνες ήταν κομματιασμένη και κυριευμένη από γειτονικές δυνάμεις, όπως Πολωνία, Φινλανδία και φυσικά Ρωσία.

Πέντε λοιπόν. Η σημερινή Ρωσία είναι περικυκλωμένη από τα πιο σύγχρονα αμερικανικά πυραυλικά συστήματα τοποθετημένα σε γειτονικές περιοχές. Ανάμεσά τους, η Πολωνία, αλλά και χώρες της Βαλτικής. Και φυσικά η Τουρκία. Η τοποθέτηση τέτοιων πυραυλικών συστημάτων σε Ουκρανία, Σουηδία, Φινλανδία θα προκαλέσει ολοκληρωτική ασφυξία. Είναι σαν ρωσικοί πύραυλοι να έχουν τοποθετηθεί στον Καναδά και στο Μεξικό. Ακόμα χειρότερα.

Εξι λοιπόν. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου πολυπληθείς ομάδες Ουκρανών επιδόθηκαν σε μια συστηματική και ανελέητη εξόντωση κάθε ίχνους εβραϊκού στοιχείου. Δεν άφησαν ούτε τα μωρά. Γι’ αυτό το Ισραήλ, σήμερα, τηρεί ίσες αποστάσεις. Αυτές οι ουκρανικές ομάδες, μαζί με τα «Σταυρωτά βέλη» στην Ουγγαρία αλλά και στην Κροατία, ξεπέρασαν σε ακρότητες ακόμα και τα Es Es του Χάινριχ Χίμλερ.

Εφτά λοιπόν. Παρ’ όλα αυτά είναι ολέθριο σφάλμα να ταυτίζει κανείς το καθεστώς της Ουκρανίας με τον ναζισμό. Και είναι επίσης ολέθριο σφάλμα να πιστεύει κανείς ότι στη Ρωσία δεν δρουν και δεν αξιοποιούνται τέτοιες νεοναζιστικές δυνάμεις. Οι Τσετσένοι τι είναι; Αμνοερίφια της δημοκρατίας;

Οκτώ λοιπόν. Η Ελλάδα είναι ίσως η μοναδική περιοχή της Ευρώπης που μέχρι θανάτου πρέπει να στέκεται κάθετα αρνητική απέναντι σε πάσης φύσεως αναθεωρητισμούς συνόρων. Ο Ερντογάν είναι ο Πούτιν στην εξώπορτά μας. Στοιχειώδες.

Ολα αυτά μοιάζουν αντιφατικά. Και είναι. Η πολιτική και μάλιστα τέτοιων, γεωστρατηγικών διαστάσεων ουδεμία σχέση έχει με τον τίτλο της ταινίας «Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος». Ολες οι μεγάλες δυνάμεις πορεύονται με τα συμφέροντά τους. Ο σημερινός σύμμαχος μπορεί αύριο να γίνει φανατικός εχθρός σου.

Ωστόσο το δίλημμα που προκαλεί μεγάλη ανατριχίλα είναι: Θα το κάνει; Μπας και μπλοφάρει; Κι αν, λόγω «δεδικασμένου σε Χιροσίμα, Ναγκασάκι», όπως είπε, τελικά ρίξει πυρηνικά και το μανιτάρι σχηματιστεί εκεί ψηλά;

Αν συμβεί αυτό και φυσικά οι ΗΠΑ απαντήσουν ώστε ολόκληρη η Ρωσία να αφανιστεί, ε τότε όλοι μαζί πριν από την απόλυτη και ολοκληρωτική καταστροφή θα τραγουδάμε εν χορώ το άσμα με το οποίο τελείωνε η προφητική ταινία του Στάνλεϊ Κιούμπρικ «SOS Πεντάγωνο καλεί Μόσχα». Με τον αυθεντικό τίτλο «Δρ Strangelove ή πώς έμαθα να πάψω να ανησυχώ και να αγαπώ τη βόμβα»! 

«We’ll meet again / Don’t know where / Don’t know when / But I know we’ll meet again some sunny day». «Θα ξανασυναντηθούμε / δεν ξέρω πού/ δεν ξέρω πότε / αλλά ξέρω ότι θα συναντηθούμε πάλι κάποια ηλιόλουστη μέρα».

Και επειδή ο τυχοδιωκτισμός πορεύεται με τον ασυγκράτητο ιμπεριαλισμό, θα έλεγα πως όλα είναι πιθανά. Με κομμένη την ανάσα και ο Θεός βοηθός!