Δημήτρης Δανίκας

Φυσικά αναφέρομαι στο περιστατικό με την ατάκα του Κωνσταντίνου Τζούμα όταν αναφέρθηκε στη γυναικεία φλυαρία. Όταν εκείνοι ουδεμία σχέση με τις παραδοξολογίες και το ιδιαίτερο χιούμορ του Κωνσταντίνου, όρμησαν όπως τα όρνια πάνω σε άψυχα κουφάρια

Τον θυμάμαι από το 1979 με την ταινία του Νίκου Νικολαίδη «τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα». Τον θυμάμαι στη «Γλυκιά συμμορία» πάλι του Νικολαίδη. Τον θυμάμαι να βαδίζει αγέρωχος, ενδεδυμένος ως μοντέρνος και αθεράπευτος δανδής. Τον θυμάμαι να μιλάει και να σχολιάζει τις ταινίες που θαύμασε και τις άλλες που τον απογοήτευσαν. Τον θυμάμαι να πλέκει γρίφους, να σχολιάζει, με ευστροφία και πάντα με σαρκασμό, πολιτικούς και άλλους ταγούς

Τον θυμάμαι μοναχικό. Τον θυμάμαι «ξένο» ανάμεσα σε ξένους. Τον θυμάμαι να κάθεται σε κάποιο τραπέζι στο στέκι του «Φιλίππου» στο Κολωνάκι. Τον θυμάμαι να με ξαφνιάζει, να με «ενοχλεί», να ειρωνεύεται αλλά και με την κρυμμένη τρυφερότητά του να με ηρεμεί

Δεν είμασταν φίλοι, δεν κάναμε παρέα, δεν βγαίναμε μαζί. Όμως πάντα είχα την αίσθηση πως ήταν κοντά μου, έστω και μακριά μου. Και επίσης θυμάμαι τα «άπειρα» τηλεφωνήματα, τα δικά μου τα ενοχλητικά και επαγγελματικά, όταν ζητούσα από εκείνον μια συνέντευξη ώστε να αποκαλύψω το βάθος μιας προσωπικότητας τόσο ιδιαίτερης όσο και μοναδικής

Και κάθε φορά, θυμάμαι, την απάντησή του. Από μια φωνή που προσπαθούσε, χωρίς επιτυχία, να κρύψει τον πόνο του και την ανησυχία του για την κατάληξη της υγείας του. Τώρα, μου έλεγε, δεν μπορώ, έπεσα και έσπασα την κάτω γνάθο μου. Τώρα, μου έλεγε σε ένα δεύτερο τηλεφώνημά μου, είμαι στο νοσοκομείο

Τώρα, μου έλεγε, σ ένα τρίτο τηλεφώνημα, βγήκα από το νοσοκομείο αλλά ακόμα η υγεία μου να αποκατασταθεί. Τώρα, μου έλεγε, δεν μπορώ, φαντάσου με το ζόρι καταπίνω. Ετσι από τηλεφώνημα σε τηλεφώνημα, δεν κατορθώσαμε να βρεθούμε και να μιλήσουμε

Απ αυτή την πρόχειρη, την σχεδόν καθημερινή τηλεφωνική επικοινωνία που είχα μαζί του δύο πράγματα κατάλαβα. Και τα δύο δυσάρεστα. Το πρώτο πως είχε χάσει κάθε επιθυμία για ζωή. Και το δεύτερο πως έτσι και αναγκαστικά άρχισε να φλερτάρει με το μοιραίο

Ο Κωνσταντίνος η επιτομή των αντιθέσεων όσο άλλος κανείς. Μοναχικός αλλά και επικοινωνιακός. Κοσμοπολίτης αλλά και ταυτόχρονα ένας «ξένος» ανάμεσα σε ξένους. Προσιτός και απρόσιτος. Η διαφορετικότητά του η άμυνά του. Οι παραδοξολογίες του η ανωτερότητά του. Η μοναχικότητά του η ζωή του

Αν μια φράση μπορεί να τον περιγράψει δεν είναι άλλη από μια ατάκα που έχει γράψει η Ελενα Φεράντε, η Ιταλίδα συγγραφέας της «χαμένης κόρης». Πάει κάπως έτσι «από τη στιγμή που καταπιέζεις την αμφισβήτηση ανοίγεις τον δρόμο στη τυραννία»

Με απλά λόγια όσο ο Κωνσταντίνος φαινόταν τόσο σίγουρος για τα σχόλιά του και τα πιστεύω του, τόσο στο βάθος αμφισβητούσε τον εαυτό του! Γι αυτό ποτέ δεν θα τον ξεχάσω!