Δημήτρης Δανίκας

Ολοι είμαστε υποχρεωμένοι να συνεισφέρουμε στον δημόσιο κορβανά. Ανάλογα με τις αμοιβές μας και τις περιουσίες μας. Ολοι ή τουλάχιστον όσοι μπορούν να συμβάλουν στην παραγωγή και την ανάπτυξη της χώρας. Ολοι οι συνταξιούχοι να λαμβάνουν το αντίτιμο που αναλογεί στον χρόνο εργασίας και τους μισθούς τους. Και πάει λέγοντας.

Είναι έτσι; Ονειρα θερινής νυκτός. Τίποτα δεν είναι έτσι. Ολοι μοιραζόμαστε τα ίδια δικαιώματα, όμως άλλοι από εδώ και άλλοι από εκεί. Ιδού ο πρώτος, ο μεγάλος διαχωρισμός. Κάτι σαν υπόγειος, ανομολόγητος διχασμός.

Εγώ, ας πούμε, που δεν έχω δυνατότητα φοροκλοπής. Εγώ, ας πούμε, που πληρώνω ανάλογα με τις αμοιβές μου, συνυπάρχω με εκείνον που φοροδιαφεύγει ασυστόλως. Εσύ, εγώ, ας πούμε, πληρώνουμε διαρκώς. Εκείνοι μάς κατακλέβουν. Κατά τα άλλα και οι δύο κατηγορίες πολιτών απολαμβάνουν τα ίδια δικαιώματα συνταγματικώς. Εμείς τα κορόιδα. Εκείνοι οι τζάμπα μάγκες. Και διαρκώς διαφεύγουν.

Πάμε παρακάτω. Στην κατηγορία των αυθαιρετούχων. Το είδος γνωστό, αναπτυσσόμενο, διευρυμένο και την τελευταία, την ύστατη στιγμή νόμιμο και δικαιωμένο. Το σπορ νεοελληνικό, προστατευμένο και λατρεμένο.

Με τη γνωστή σειρά των πραγμάτων: πρώτον, καταπάτηση γης του Δημοσίου, ενίοτε μετά από πυρκαγιές και αποψίλωση κάθε ίχνους πανίδας και χλωρίδας. Δεύτερον, ανέγερση κατοικίας. Συνήθως οικοδομής που μιμείται βιλάρες επωνύμων και πλουσίων, σε στυλ κιτς, τούρτας, μερικές φορές μικρογραφίες ανθυπο-Λευκού Οίκου. Τρίτον, νομιμοποίηση των αυθαιρέτων με τροπολογίες στη Βουλή που ψηφίζονται από τα περισσότερα κόμματα ως ένδειξη και νεύμα ψηφοθηρίας. Να χάσουμε τους αυθαιρετούχους; Τρελός είσαι;

Επομένως, εσύ, εγώ, εμείς που δεν αυθαιρετούμε, που δεν καταπατούμε και που δεν διαθέτουμε «τούρτες» είμαστε κωθώνια. Εκείνοι αγοράζουν τζάμπα οικόπεδα, εμείς στο ενοίκιο, στην αγωνία της αύξησης και της εκδίωξης, εκείνοι στις βιλάρες τους και τη ζωάρα τους.

Είμαστε το ίδιο; Συνταγματικώς, ναι, είμαστε το ίδιο. Αφού κι εκείνοι από αυθαιρετούχοι με μια τροπολογία «μεταποιήθηκαν» σε νόμιμους ιδιοκτήτες αυθαίρετης κατοικίας. Ομως στην πραγματικότητα εκείνοι κι εμείς, δύο κατηγορίες αντίπαλες και εχθρικές.

Ιδού ένας ακόμη μεγάλος διαχωρισμός και φυσικά υπόγειος, ανομολόγητος διχασμός. Να πάω παρακάτω; Να πάω. Το ίδιο συμβαίνει ακόμα και στην εύρεση εργασίας. Οποιος έχει μπάρμπα στην Κορώνη έχει το κεφάλι του ήσυχο.

Κάπου θα διοριστεί ο ίδιος, κάπου ο κανακάρης του, κάπου θα μεταταχθεί σε καλύτερη, ανώτερη εργασία, κάπου θα βολευτεί. Οι άλλοι, ακόμα και οι άριστοι πτυχίων, διδακτορικών και πολλών άλλων προσόντων και ικανοτήτων, πάντα στην απέξω ή, στην καλύτερη περίπτωση, με τον χαμηλότερο μισθό στα υπόγεια κάποιας βαθμίδας.
Κάπως έτσι και στην περίπτωση των εμβολιασμών.

Στην ίδια μοίρα ο εμβολιασμένος με τον ανεμβολίαστο. Ολοι μαζί. Και εκείνοι που συμβάλλουν στην ανοσία και οι άλλοι που μεταδίδουν και σπέρνουν τον θάνατο παντού. Ολοι απέναντι στον νόμο με τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις.

Να κοπανάνε τα μηνίγγια σου από θυμό και να τρελαίνεσαι με αυτόν τον μαζικό παραλογισμό!
Θα έπρεπε όλοι των τουριστικών κλάδων να είχαν εμβολιαστεί μαζικώς; Θα έπρεπε! Θα έπρεπε όλοι νοσηλευτές, γιατροί, θεραπευτές,  διοικητικοί και όσοι φροντίζουν άτομα τρίτης ηλικίας να είχαν υποχρεωτικά εμβολιαστεί;

Θα έπρεπε. Το στοιχειώδες δηλαδή. Πρέπει, από τώρα, η υπουργός Παιδείας να εκδώσει φιρμάνι υποχρεωτικού εμβολιασμού νηπιαγωγών, δασκάλων, καθηγητών; Φυσικά και πρέπει.

Ποια η κατάληξη; Περίπου το 35% των ενήλικων πολιτών εξακολουθεί να πιστεύει όλες τις θεωρίες «ψεκασμού». Από τη μετάλλαξη του DNA μέχρι τη συνωμοσία μαζικής εξολόθρευσης των πληθυσμών. Τι κάνεις; Εγώ, πάντως, ένα πράγμα μου ’ρχεται να κάνω. Να αρπάξω ταβανόβουρτα και να ορμήσω!
Δικαίωμα στη φοροδιαφυγή. Δικαίωμα στην αυθαιρεσία. Δικαίωμα στη «γνωριμία». Δικαίωμα στην απάτη και τη διαπλοκή. Δικαίωμα στην παρανομία. Αλλά από τη στιγμή που «σκοτώνεις», κανένα δικαίωμα και καμιά δημοκρατία!