Δημ. Μαρκόπουλος

ΧΟΥΝΤΑ το λένε.

Μια τέτοια χούντα έχει η Βενεζουέλα. Μια δράκα δήθεν σοσιαλιστών που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να κρατήσουν με κάθε τρόπο τις καρέκλες τους, έχει βυθίσει μια πλούσια σε φυσικούς πόρους χώρα στη φτώχεια. Έφεραν την πατρίδα τους στο χείλος του εμφύλιου πολέμου, με δήθεν επιχείρημα πως «έβγαλαν από τη φτώχεια εκατομμύρια ανθρώπους». Τα ίδια σάμπως δεν έλεγε και η δική μας χούντα; Πως τα μεγαλύτερα έργα έγιναν στην περίοδο 1967 - 1974, πως η οικονομία ήταν ισχυρότερη από ποτέ, πως χτίστηκαν γεφύρια από τη ΜΟΜΑ και πως ο κόσμος δεν πεινούσε.

Όπως όμως και να τις πεις, όπως και να τις φτιασιδώσεις και η ελληνική επταετία και η μπολιβαριανή 15ετία και βάλε, χούντες είναι.

Στη δική μας είχαμε βέβαια και τις περιπτώσεις δύο πρώην αριστερών ινστρουχτόρων που πέρασαν στην άλλη πλευρά. Ήταν ο Γιώργος Γεωργαλάς, που από αγωνιστής του ΚΚΕ και πρόσφυγας στο σιδηρούν παραπέτασμα, εξελίχθηκε σε έναν από τους πιο ένθερμους προπαγανδιστές των Συνταγματαρχών και σε υφυπουργό παρά τω Πρωθυπουργώ.

Ο δεύτερος ήταν ο πρώην διανοούμενος της Αριστεράς Θεοφύλακτος  Παπακωνσταντίνου. Αυτός απεβλήθη από το Πανεπιστήμιο για τα κομμουνιστικά πιστεύω του όμως κατέληξε υπουργός Παιδείας της κυβέρνησης Παπαδόπουλου.

Αυτούς τους δύο πρώην αριστερούς μα κατόπιν υποστηρικτές της χούντας μας θυμίζουν οι όψιμοι υποστηρικτές του καθεστώτος Μαδούρο. Δημοσιογράφοι ή πολιτικά πρόσωπα του αριστερού περιθωρίου, επιδιώκουν εδώ και ημέρες να προπαγανδίσουν μια διαφορετική από την πραγματική εικόνα. Άνθρωποι που στα τηλεοπτικά πάνελ ωρύονταν αν έπεφτε κανένα χημικό σε πορεία στην Αθήνα ή αν σπρωχνόταν κάποιος, τώρα κάνουν πως δεν είδαν τους νεκρούς των διαδηλώσεων στο Καράκας. Αυτοί που μυξόκλαιγαν πάνω από τους τάφους του Παναγούλη και του Μουστακλή, τώρα υποστηρίζουν την άλλη πλευρά. Τους τυράννους.

Γι’ αυτό σας λέω: οι Γεωργαλάδες δεν πέθαναν. Είναι εδώ. Είναι παντού και ζούνε ανάμεσα μας.