Βασίλης Στεφανακίδης

Και να σκεφτεί κανείς πως ο κόσμος απ' όλους τους επαγγελματικούς κλάδους βρίσκεται σήμερα στους δρόμους,  εξαιτίας  της κυβερνητικής  πρότασης για την ασφαλιστική ρύθμιση η οποία όμως στα μάτια των δανειστών είναι light  και αναποτελεσματική.

Εάν όμως περάσουν οι σκληρότερες απαιτήσεις τους (που θα περάσουν κι ας μην έχουμε αμφιβολίες) τότε θα ξεσηκωθούν ακόμα και άνθρωποι που ποτέ στη ζωή τους δεν διαδήλωσαν.
Και τούτο γιατί: Απορρίπτοντας το κουαρτέτο την αύξηση της ασφαλιστικής εισφοράς προκύπτει αμέσως ένα  χρηματοδοτικό κενό των ταμείων μεταξύ 350 και 500 εκατομμυρίων τα οποία από κάπου άλλου πρέπει να βρεθούν. Τουτέστιν οριζόντιες περικοπές και στις κύριες συντάξεις εδώ και τώρα.

Κενό θα δημιουργηθεί επίσης από την απόρριψη  της κεντρικής στρατηγικής Κατρούγκαλου να μετατρέψει το ασφαλιστικό σύστημα  σε αναδιανεμητικό στα πλαίσια μιας αριστερής λογικής της ισοπέδωσης των πάντων προς τα κάτω. Οι εκπρόσωποι των δανειστών όμως εκπροσωπώντας την καπιταλιστική πρακτική που ισχύει σε όλο το Δυτικό κόσμο, θέλουν οι παροχές  του ασφαλιστικού συστήματος να διέπονται από τη λογική της ανταποδοτικότητας. Δηλαδή ο ασφαλισμένος να απολαμβάνει  ανάλογα με τα χρόνια και το ύψος των εισφορών του που μεταξύ μας  είναι λογικό γιατί δίνει κίνητρα στους ανθρώπους και να δουλεύουν περισσότερο και κυρίως να μην εισφοροδιαφεύγουν. Αν είναι για παράδειγμα να πάρουν στο τέλος όλοι  την ίδια σύνταξη με κάποιον  που στον εργασιακό του βίο είχε χαμηλά εισοδήματα και χαμηλές εισφορές, τότε χάνεται η διάθεση της επαγγελματικής και οικονομικής ανέλιξης που σημαίνει και υψηλές κρατήσεις. 

Ανάλογα δε και με τους φόρους. Υπάρχουν 50.000 πολίτες οι οποίοι καταφέρνουν ακόμα,  είτε λόγω των θέσεων ευθύνης, είτε γιατί είναι άριστοι επαγγελματίες,επιστήμονες, στελέχη,  και δηλώνουν εισοδήματα από 60.000 ευρώ και πάνω.

Έρχεται τώρα ο κ. Τσακαλώτος με το φορολογική του πρόταση και τους παίρνει το 50% σε φόρο κλίμακας και στον οποίο αν προστεθούν οι ασφαλιστικές εισφορές, η εισφορά αλληλεγγύης, ο ΕΝΦΙΑ και οι λοιποί φόροι, ουσιαστικά τον αφήνει να ζήσει μόνο με το 30-35% από αυτά που τον πληρώνει εργοδότης του. Αυτό με ξεπερνά γιατί μάλλον έχει  επιβληθεί ένας ιδιότυπος κομμουνισμός χωρίς όμως τα “καλά”  του και δεν το πήραμε χαμπάρι.
Πέραν αυτών όμως, το μπλέξιμο με το κουαρτέτο έχει  και άλλες πτυχές εξόχως επώδυνες στις οποίες ακόμα δεν προχώρησαν οι συζητήσεις αλλά έρχονται στο αμέσως επόμενο διάστημα. Όπως για παράδειγμα το δημοσιονομικό κενό που θα προκύψει στον τρέχοντα προϋπολογισμό όπου αν αληθεύουν οι πληροφορίες, οι δανειστές  εκτιμούν αρκετές εκατοντάδες εκατομμύρια και για τα οποία θα ζητήσουν εδώ και τώρα ισοδύναμα μέτρα. Διαφορετικά δεν θα κλείνει η αξιολόγηση μέχρι να στερέψουν  και τα τελευταία διαθέσιμα περί τον Μάιο, με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν λεφτά για τις υποχρεώσεις Ιουνίου. Αυτό σίγουρα κάτι μας θυμίζει. Τόχουμε ξαναζήσει.

Το αξιοσημείωτο δε είναι, πως εδώ που φθάσαμε δεν διαφαίνονται άλλες σοβαρές εναλλακτικές προτάσεις ούτε από  κάποιο κόμμα της αντιπολίτευσης και όλα μοιάζουν με μονόδρομο ή πεπρωμένο φυγείν αδύνατο. 

Σ' αυτό το εκρηκτικό κοκτέιλ να προσθέσουμε και το εργασιακό και τις απαιτήσεις για νέα μείωση  κατώτατων μισθών αλλά και το συνδικαλιστικό.

Και μπορεί η παρούσα κυβέρνηση που ευθύνεται στο μέγιστο βαθμό για τις νέες τρύπες που δημιουργήθηκαν στην οικονομία και στα ασφαλιστικά ταμεία από τους παράλογους πειραματισμούς της και τις τζάμπα αριστερές  μαγκιές της όλο το 15, αν δει ότι δεν πάει άλλο, να τα παρατήσει και να αποσυρθεί.

Το λογαριασμό όμως είτε με Τσίπρα, είτε με οικουμενική, είτε με Μητσοτάκη, θα τον πληρώσουμε πάλι εμείς κι αυτό είναι το μόνο βέβαιο.