Βασίλης Στεφανακίδης

Με πρεζόνι που εκλιπαρεί για τη δόση του τον αστυνομικό που τον έχει συλλάβει μοιάζει τούτες τις ώρες η χώρα μας. Με τσαλακωμένη περηφάνια, χωρίς αξιοπρέπεια και με τις «χειροπέδες» της τρόικας και των δανειστών στους καρπούς των χεριών, νοιάζεται μόνο για τη δόση και δέχεται να υπογράψει ό,τι της πλασάρουν, αδιαφορώντας αν αυτές τις υπογραφές θα τις βρει πολύ σύντομα μπροστά της και θα την καταδικάσουν σε βαριά ποινή. Εξαρτημένη από τα δανεικά, εθισμένη στην αναβλητικότητα και την αποφυγή δύσκολων αποφάσεων, πέφτει τώρα στα γόνατα του «ντίλερ» αδιαφορώντας για τη χλεύη του κόσμου όλου.

Και μαζί με τη χώρα ένας ολόκληρος λαός. Αλήθεια, πόσο χαμηλά θα πέσουμε ακόμα; Πόσες θυσίες και στο όνομα τίνος πρέπει ακόμα να κάνουμε για να εξιλεωθούμε από τα κρίματα των μεταπολιτευτικών πολιτικών ηγεσιών;
Κι ως πότε θα σκύβουμε το κεφάλι στις απαιτήσεις των δανειστών;
Ως πότε θα ανεχόμαστε να ταπεινώνουν την κυβέρνησή μας κάποιοι υπάλληλοι του ΔΝΤ ζητώντας να εγγυηθούν γραπτώς και με την υπογραφή τους ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών;
Κι αν σε αυτούς δεν έμεινε ίχνος εθνικής αξιοπρέπειας και αποδέχονται να μας εκπροσωπούν με αυτόν τον ιταμό και δουλοπρεπή τρόπο, εμάς μας ρώτησαν; Ρώτησαν αν θέλουμε τέτοιους υποταγμένους ηγέτες; Είναι δυνατόν με τέτοια υποτέλεια να συζητούν και να διαπραγματεύονται (τρόπος του λέγειν) το μέλλον και τις ζωές ενός ολόκληρου λαού;
Να κρεμόμαστε από τα χείλη κάθε Τόμσεν αν θα σηκώσει το φρύδι, αν θα κουνήσει το δάκτυλο και αν στο τέλος θα πει το ναι ή το όχι στη δόση της τρίμηνης παράτασης του μαρτυρίου;
Να τρέμουμε σε κάθε συνέντευξη του Βενιζέλου, σε κάθε Υπουργικό Συμβούλιο τι άλλο θα αποφασίσουν να υπεξαιρέσουν από τη ζωή μας;

Κάπου δεν πρέπει να μπει επιτέλους μια κόκκινη γραμμή;

Μια τελεία και παύλα, για να το πάρουμε απόφαση ότι από εδώ και στο εξής θα ζήσουμε με αυτόν τον τρόπο, με αυτά τα λεφτά, με αυτά τα δεδομένα, με αυτά τα περιορισμένα μικρά όνειρα και στόχους. Επιτέλους να σταματήσει το αδιάκοπο μαρτύριο της καθημερινής αναστολής εκτέλεσης. Διότι ναι, οι πολιτικοί που μας κυβέρνησαν τα τελευταία 35 χρόνια ήταν κοντόφθαλμοι, φαύλοι, ανίκανοι, ωφελιμιστές και δημιούργησαν, σε διαρκή συναλλαγή με κάποιους από εμάς, αυτό το κράτος-παρωδία, αυτό το μόρφωμα της επίπλαστης δανεικής ευδαιμονίας. Ναι, κάποιοι λίγοι από εμάς όντως φάγανε καλά. Επιασαν καλές και άκοπες δουλειές στο Δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Ναι, κάποιοι βγήκαν στη σύνταξη στα 45 τους και τώρα κάθονται. Ναι, κάποιοι ροκάνισαν τα κοινοτικά πακέτα και προγράμματα. Ναι, κάποιοι εθίστηκαν στη διαφθορά, στα φακελάκια και στη συναλλαγή.

Ωστόσο όλοι αυτοί, ας μην το ξεχνάμε, κινήθηκαν μέσα στο νομικό σύστημα που διαμόρφωνε η εκτελεστική εξουσία και η Βουλή. Εις εφαρμογήν αυτών των νόμων και των χαριστικών αποφάσεων εκινούντο όλοι οι συμπολίτες μας που διαβιούσαν και διαβιούν λάθρα και εις βάρος της μεγάλης και σιωπηλής πλειονότητας των Ελλήνων. Τα συνδικαλιστικά όργανα των διαφόρων επαγγελμάτων πίεζαν και οι πολιτικοί ενέδιδαν και μοίραζαν προνόμια, επιδοτήσεις, εξαιρέσεις και παντοειδή ανταλλάγματα για την ψήφο των επόμενων εκλογών.
Το ερώτημα είναι γιατί τώρα, την ύστατη στιγμή, η πολιτική ηγεσία δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων και αφού κάνει την αυτοκριτική της και ζητήσει δημόσια συγγνώμη να πάρει μόνη της τις απαραίτητες διορθωτικές αποφάσεις, αλλά προσπαθεί ακόμα και τώρα να κοροϊδέψει τους δανειστές και να τιμωρήσει τους διορισμένους από τους πολιτικούς αντιπάλους.

Μήπως τελικά θέλουν κάθε στιγμή να μας θυμίζουν ότι πράγματι είμαστε καταδικασμένοι για πάντα;