Ανδρέας Μπελεγρής

Είναι οι μικροαστοί που προτιμούν τον εαυτό τους. Συνήθως είναι οι πιο φανατικοί υποστηρικτές του κόμματός τους. Γιατί δεν μπορούν να δουν τον κόσμο πέρα από τα ρούχα που φορούν. Γιατί δεν μπορούν να δουν τον κόσμο πέρα από τον ίσκιο του αρχηγού. Συνήθως είναι καταπιεσμένοι άνθρωποι, στην εργασία τους, στην οικογένειά τους, στη σχέση τους. Και συχνά βρίσκονται στο επίκεντρο της πολιτικής ζωής.

Ξεχνούν τις αξίες του κόμματός τους και επιτίθονται τυφλά σε ανθρώπους που δεν ξέρουν, μόνο και μόνο γιατί τους βάφτισαν εχθρούς. Δημιουργούν φαντάσματα για να υπάρξουν. Η ευγένεια είναι γι' αυτούς κενό γράμμα, αφού η ανέλιξή τους δεν βασίστηκε σε κανόνες πραγματικότητας και ζωής, αλλά σε κώδικες κλειστών δωματίων. Το πλέον σύνηθες είναι να χάνουν κι αυτό τους αγριεύει. Όταν αποδοκιμάζονται από τους πολίτες, παραμένουν κατά ενα μυστήριο τρόπο σε θέσεις – κλειδιά. Ελέω αρχηγού.

Τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν σε όλους τους εργασιακούς χώρους, λίγο ή πολύ. Όμως στην πολιτική αποκτούν συχνά μεγαλύτερη αξία. Το γεγονός οτι δεν μπορούν να αντιληφθούν την κατάσταση γύρω τους, ότι δεν μπορούν να αναγνωρίσουν τους φίλους απ´ τους αντιπάλους, τούς κάνει χρήσιμους στις πολιτικές μάχες. Συμβαίνει γιατί δεν απειλούν τον αρχηγό. Δεν έχουν άποψη. Παπαγαλίζουν. Και όποια προσπάθεια να δώσουν προσωπικό πολιτικό στίγμα, αποτυγχάνει.

Κανείς νοήμων δεν θα δεχόταν να καταγραφεί στη συλλογική μνήμη ως παράδειγμα προς αποφυγή. Η ιστορία έχει πολλά τέτοια παραδείγματα. Οι ίδιοι δεν το καταλαβαίνουν. Και γιατί να το καταλάβουν; Αφού ξεχωρίζουν συναγελαζόμενοι με τις πολιτικές προσωπικότητες των οποίων σκουπίζουν τα παπούτσια, και αυτό είναι το μόνο μέλημά τους. Νομίζουν έτσι ότι γίνονται διαφορετικοί από το σύνολο, τους πολλούς, τη μάζα.

Είναι οι άνθρωποι που τελικά καταστρέφουν το χώρο τους και προκαλούν τις μεγάλες βλάβες στις προοπτικές της χώρας. Ο λαϊκισμός ή ο ελιτισμός αποτελούν το καταφύγιό τους. Φοβούνται τον άνθρωπο δίπλα τους.

Δεν γλιτώνουν τα κόμματα από τέτοιες περιπτώσεις. Όμως είναι ευθύνη των ηγετών να τους απομακρύνουν, γιατί, στο κάτω - κάτω, αυτούς παρασέρνουν πρώτους απ΄όλους μαζί τους στο στενό, βραχύ δρόμο της μοίρας τους.