Ανδρέας Μπελεγρής

Σε μερικές ώρες πλήθος συνομηλίκων του βγαίνουν στους δρόμους διαμαρτυρόμενο για τον θάνατό του  – για να μιλήσουμε μόνο γι’ αυτούς. Η Αθήνα επί ένα μήνα καίγεται. Κάποια στιγμή τα πράγματα εκτονώνονται. Τα «Δεκεμβριανά του 2008» ατονούν, χωρίς πολιτικό αποτέλεσμα.

Μερικούς μήνες μετά μια νέα κυβέρνηση έρχεται στην εξουσία, με το σύνθημα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα». Σύντομα αυτή η κυβέρνηση υπογράφει το πρώτο Μνημόνιο, απόντων των πολιτών, που βάζει τη χώρα σε μια πρωτόγνωρη επιτήρηση. Τα επόμενα τέσσερα χρόνια ακολουθεί μια σειρά από νέα Μνημόνια και Μεσοπρόθεσμα Προγράμματα που συνδέονται με  την απότομη μείωση του βιοτικού επιπέδου, την ταπείνωση του ελληνικού λαού και τις κυβιστήσεις των πρώην ισχυρών κομμάτων. Παντού οι σταθερές εξαφανίζονται και οι ματαιώσεις γίνονται κανόνας.

Εν τω μεταξύ, η γενιά του Γρηγορόπουλου μεγαλώνει. Μπορεί να μην πέρασε τόσος καιρός ώστε να πρωταγωνιστεί, όμως γίνεται αισθητή η αύρα της στο προσκήνιο. Πρόκειται για μια γενιά νέων που οι προοπτικές μπροστά τους είναι περιορισμένες: χαμηλοί μισθοί, ανεργία, εργοδοτική εκμετάλλευση, οικονομική αδυναμία φοίτησης. Έρχονται από το μέλλον ήδη θυμωμένοι.

Στις 6 Δεκεμβρίου 2014 συμπληρώνεται μια εξαετία από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Αυτές τις μέρες ένας από τους αυτόπτες μάρτυρες, κολλητούς φίλους και βαστάζους στην κηδεία του, ο Νίκος Ρωμανός, βρίσκεται αντιμέτωπος με την θανατική εξάντληση ύστερα από πολυήμερη απεργία πείνας. Εκτίει κάθειρξη 16 ετών για ληστεία. Έχει πετύχει στις πανελλαδικές εξετάσεις και παρ’ ότι έχει βραβευτεί γι’ αυτό από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, δεν του επιτρέπεται η δια ζώσης παρακολούθηση των μαθημάτων του.

Μέρα με τη μέρα η κατάσταση της υγείας του επιδεινώνεται. Οι πολίτες παρακολουθούν άναυδοι την εξέλιξη της ιστορίας. Οι συμπαθούντες πληθαίνουν. Ποιος μπορεί να αντισταθεί σε ένα παιδί που αργοπεθαίνει;  

Αν ο θάνατος του Αλέξη Γρηγορόπουλου απελευθέρωσε, τότε, τη φυσική επαναστατικότητα των εφήβων του 2008, η κατάσταση που έχει περιέλθει ο Ρωμανός εκφράζει, σήμερα, τις διαψεύσεις τους. Η φιλία τους υπερβαίνει πλέον την ιδιωτικότητα και έχει μπει στη τροχιά της δημόσιας ζωής. Υπερβαίνει και τις πολιτικές προθέσεις του απεργού πείνας. Ο Ρωμανός ανεβαίνει στο βάθρο του «συμβόλου».  Όχι ως δρων αναρχικός, όπως θα ήθελε ο ίδιος, αλλά ως θύμα μιας ιστορικής περιπέτειας, όπως αισθάνεται η γενιά του.