Από δυο χωριά... σε σύγχρονο κέντρο τέχνης η Μύκονος

Ο εκθεσιακός χώρος βρίσκεται στα Ματογιάννια, στο κέντρο της “χλιδάτης” ζωής της Μυκόνου, αλλά σε μια ήσυχη γωνιά, που θα έρχεται σε αντίθεση με την πολλές φορές υπερφίαλη υπερβολή του νησιού. Η ιστορικός τέχνης Μαρίνα Βρανοπούλου, είναι γνωστή σε όσους ξέρουν από τέχνη, πέραν κειμένων της σε περιοδικά και εφημερίδες, αλλά και επιμέλειες της, εδώ και αρκετά χρόνια βρίσκεται δίπλα στον Δάκη Ιωάννου και το ίδρυμα ΔΕΣΤΕ, καθώς είναι υπεύθυνη των εκθέσεων του ιδρύματος στα Σφαγεία της Ύδρας. Τώρα, ανοίγει τα φτερά της στο νησί της Μυκόνου με τα εγκαίνια μιας μεγάλης ομαδικής έκθεσης στις 26 Ιουνίου.

- Γιατί δύο χωριά;

Το όνομα τους το πήρανε από το βιβλίο του Άρη Κωνσταντινίδη "Δύο Χωριά απ' τη Μύκονο". Στη Μυκονιάτικη διάλεκτο δυο χωριά σημαίνει δύο χώροι.  

Για μενα το όνομα συμβολίζει την ανάγκη μου να μην έχω μόνο έναν χώρο και να μην αισθάνομαι δέσμια των συνθηκών που αυτός επιβάλλει. Αντιθέτως ήθελα να έχω και δεύτερους-έτερους χώρους στους οποίους να μετοικώ όποτε η έρευνα ή η έμπνευση με καλεί. 

- Ποιός είναι ο βασικός στόχος του Δυό Χωριά;

Τα Δύο Χωριά είναι ένα πεδίο διαρκώς μεταβαλλόμενο, μια νομαδική αποικία

καλλιτεχνικής έκφρασης και δημιουργίας, μια πλατφόρμα πολιτιστικής

παραγωγής με ελληνικές ρίζες και διεθνή κατεύθυνση. Τα Δύο Χωριά  είναι

ένα δίπατο κυκλαδίτικο νεοκλασικό κι ο κήπος του, είναι οι καλλιτέχνες πίσω

απ τις πόρτες του, είναι το πρόγραμμα φιλοξενίας κι οι εκθέσεις του, οι

μελέτες κι οι εκδόσεις του. Κι ύστερα δεν είναι τίποτα απ όλ' αυτά, γιατί

μετασχηματίζεται ξανά σε νέα κτίρια και τόπους, νέα καλούπια, νέα έργα και

θεματικές. Τα Δύο Χωριά είναι το όχημα για μια πορεία που δεν έχουμε

προσχεδιάσει, με απρόσμενες διαδρομές, αναστροφές και μετοικίσεις, είναι

ένα σπίτι πάνω σε ρόδες, με ανοιχτά παράθυρα..

Η ιστορία της Μυκόνου είναι πάρα πολύ πλούσια. Τι σε ιντριγκάρει σε αυτήν; Και πως πιστεύεις οτι θα την δει κάποιος ξένος που την επισκέπτεται πρώτη φορά;

Η Μύκονος, το διάσημο αυτό νησί του Αιγαίου που, παρά το μικρό της

μέγεθος, αποτελεί κορυφαίο τουριστικό προορισμό, διχάζει πάντοτε με τη

φιλαργυρία της και την ομορφιά της εναρμονισμένες σα δύο πλαγιές του ίδιου λόφου.

Με ιντιργκάρουν οι άνθρωποί της, Έλληνες και μη. Οι άνθρωποι που την επιλέγουν σαν μόνιμο ή προσωρινό τόπο διαμονής. Άνθρωποι διαφορετικοί που, κάποτε, συνυπήρχαν δημιουργικά, δημιουργώντας ένα κλίμα ελευθερίας και επικοινωνίας, σπάνιο για την Ελλάδα.

-H σύγχρονη τέχνη στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή είναι σε οίστρο; Ζούμε μια δική μας αναγέννηση μετά τον "Μεσαίωνα"?

Είναι σχεδόν κλισέ να πει κανείς πως οι περίοδοι κρίσης συμπίπτουν με έντονη καλλιτεχνική δραστηριότητα, πως οι δυσκολίες αποτελούν έμπνευση για τον καλλιτέχνη. Ισχύει φυσικά. Αλλά το σημαντικό εδώ είναι, νομίζω, πως σ' αυτήν την δύσκολη περίοδο για τη χώρα, οι Έλληνες καλλιτέχνες και τα έργα τους δεν βρίσκουν εύκολα διέξοδο προς τη διεθνή καλλιτεχνική αγορά, προς το κοινό τους. Σκέψου ότι είναι σα να ασφυκτιάς απο την  ανάγκη σου να επικοινωνήσεις κάτι, να καταφέρνεις να αναπνεύςεις μέσω του έργου σου και να μη βρίσκεις αποδέκτη, να μην υπάρχει κανεις στην άλλη άκρη της γραμμής. Τα Δυο Χωριά έχουν σα στόχο να το αλλάξουν αυτό.

- Τι είναι αυτό που σε κάνει να επιλέγεις έναν καλλιτέχνη για συνεργασία γενικώς και τώρα λειτουργώντας ως ιθύνων νους ενός χώρου, με τα Δύο Χωριά, έχει αλλάξει αυτό καθόλου, δηλαδή τα κριτήρια σου;

Επιλέγω συχνά, με βάση την δική μου ηλικία, επαγγελματική εμπειρία και αισθητική. Στην πρώτη μου ομαδική έκθεση ήθελα να συμμετάσχουν νέοι καλλιτέχνες (κάτω των 40), οι οποίοι παρουσιάζουν ήδη κάποια δυναμική στον χώρο τους και έχουν κριτική άποψη – άποψη που μπορεί είτε να ξαφνιάσει είτε να προκαλέσει. 

-Το εγχείρημα του να δουλεύει κανείς στη Μύκονο χειμώνα και να κρατηθεί ανοιχτό όλοντον χρόνο το project σου το βρίσκω εξαιρετική ιδέα. Πιστεύεις οτι θα δυσκολευτείς όμως μεαυτό σε πρακτικά θέματα;

Οι δυςκολίες έχουν ήδη εμφανιστεί. Ο φετινός χειμώνας ήταν κάτι παραπάνω από απαιτητικός αφού τα συνεχή πέρα-δωθε φέραν μαζί τους μια σειρά απο πολυπλοκότητες σε θέματα μεταφορικά και διαμονής, οικονομικά αλλά και οικογενειακά για όλους μας, καλλιτέχνες και διοργανωτές.

Από την άλλη έχει κάτι το πρωτόγονο και το όμορφο η Μύκονος το χειμώνα. Κι αυτό είναι πολύτιμο και για τους καλλιτέχνες και για τους ντόπιους. Αυτή η επιλεκτική μοναξιά κοντά στη φύση. Άσε που λειτουργεί και ως αντίδοτο για όλους μας, της τρέλας του καλοκαιριού

-Έχεις συνεργαστεί με το ίδρυμα ΔΕΣΤΕ και τονΔάκη Ιωάννου εκτενώς, ποιο είναι το πιο πολύτιμο πράγμα αυτής της συνεργασίας για σένα;

Η θέση μου στο Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ ως Υπεύθυνη του εκθεσιακού χώρου του Ιδρύματος στην Ύδρα, αποτελεί το μεγαλύτερο μου επαγγελματικό επίτευγμα και το μεγαλύτερο δώρο που μπορώ να έχω ως επιμελήτρια. Μέσα από αυτήν τη θέση, τα τελευταία 7 χρόνια έχω γνωρίσει  και επηρεαστεί από σπουδαία μυαλά και έχω συναναστραφεί δημιουργικά με έναν πολύ μεγάλο αριθμό ανθρώπων. 

- Όταν δουλεύει κανείς μέσα στην τέχνη, αλλάζει σαν άνθρωπος πιστεύεις; 

Μπορεί να δουλεύεις μέσα στην τέχνη και να σε αφήνει ανεπηρέαστο. Και μπορεί να μην έχεις καμία επαφή μαζί της και μια μέρα, περπατώντας στο δρόμο να δεις τυχαία μια αφίσα στο μετρό με την ανατύπωση ενός έργου του Μιρό κι αυτό να σε αλλάξει για πάντα. Δεν είναι θέμα τριβής αλλά προσωπικής ευαισθησίας, κατά πόσο επιτρέπεις στα πράγματα να σε αγγίζουν βαθιά και ουσιαστικά. Από την άλλη όταν πράγματι αφήνεσαι, το να δουλεύεις και να ζεις μέσα στην τέχνη είναι ευλογία. Σε ομορφαίνει νομίζω, σε κάνει πιο συνειδητό κι είναι αυτή η συνειδητότητα που δίνει νόημα στη ζωή μας.