«Πόκεμος είσαι και φαίνεσαι»…

Για να είμαι απολύτως ειλικρινής ως καλός αναγνώστης μόλις πήρα το βιβλίο στο χέρι μου πήγα κατευθείαν στο τέλος. Στο οπισθόφυλλο όπου στάθηκα να διαβάσω το σημείωμα της έκδοσης: «Οι "Κόρες του ηφαιστείου" είναι ένα βιβλίο για αλαφροΐσκιωτους ανθρώπους και διπολικές καταστάσεις - φως και σκοτάδι, ποίηση και πραγματικότητα, παρελθόν και μέλλον, πράγματα θνητά και πράγματα αιώνια. Παρεκκλίνοντας από το ρεαλιστικό πλαίσιο των προηγούμενων βιβλίων του, ο Χρήστος Οικονόμου αφηγείται ιστορίες που ακροβατούν στα διαρκώς μεταβαλλόμενα σύνορα μεταξύ του ορατού και του αθέατου κόσμου, ενώ εμπλουτίζει το υπόβαθρο της αφήγησης με πολυάριθμες διακειμενικές αναφορές -άλλοτε ευδιάκριτες, άλλοτε υπαινικτικές- που ξεκινούν από τα απόκρυφα Ευαγγέλια, τα μεσαιωνικά συναξάρια και τις λαϊκές διηγήσεις θαυμάτων και επεκτείνονται στον σύγχρονο μυθοπλαστικό και στοχαστικό λόγο. Άξια προσοχής, επίσης, είναι η πολυπρόσωπη και πολυφωνική παρουσία των γυναικών σε όλα τα διηγήματα της συλλογής. Οι "Κόρες του Ηφαιστείου" είναι ένα βιβλίο για τις γυναίκες που θέτουν σε κίνηση τα γρανάζια της ιστορίας, για τις γυναίκες που φέρνουν τη λύτρωση, ορμώμενες από την υποδόρια διαίσθηση ότι η ελπίδα ανασταίνεται πάντα τελευταία. Οι "Κόρες του Ηφαιστείου" είναι ένα αναστάσιμο βιβλίο. Δηλαδή ένα χαρμόσυνο βιβλίο».

Δεν διαφωνώ – απλώς, συμπληρώνω μια μικρή προσωπική άποψη. Τη διατηρώ ατόφια από το διάβασμα του πρώτου διηγήματος. Είναι ένα απολαυστικό βιβλίο – θα αποτολμούσα να πω ένα λαϊκό βιβλίο της «ψηφιακής εποχής». Μην παρεξηγηθώ, το βιβλίο δεν μιλά για τα εργαλεία και τα μέσα της εποχής μας αλλά για φιγούρες, περσόνες και ρόλους – ρόλους γυναικών, εν προκειμένω- που είναι οικείες λόγω των συνδρομητικών δικτύων. Όσο και αν φαίνεται περίεργο διαβάζοντας το διήγημα «Η Κόρη του Ηφαιστείου» ήταν σαν να παρακολουθώ μια σειρά τελευταίας εσοδείας στο Netflix. 

Ο Χρήστος Οικονόμου αποτελεί τη πιο χαρακτηριστική λογοτεχνική φωνή της νέας γενιάς – απόλυτα συμβατή με τις επιταγές της εποχής μας. Και αυτό γιατί ο ίδιος είναι μια ασυνέχεια σε σχέση με τις καταβολές/ καταγωγές της μεταπολεμικής πεζογραφίας των ηθών. 

Ο Χρήστος Οικονόμου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1970. Στην πεζογραφία εμφανίστηκε το 2003 με τη συλλογή διηγημάτων "Η γυναίκα στα κάγκελα". Η δεύτερη συλλογή διηγημάτων του, "Κάτι θα γίνει θα δεις" (εκδ. Πόλις, 2010), τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος και μεταφράστηκε στα ιταλικά (Editori Riuniti, 2012) και στα γερμανικά (C.H. Beck, 2013). Ακολούθησε η συλλογή διηγημάτων "Το καλό θα 'ρθει από τη θάλασσα" (εκδ. Πόλις, 2014). Διηγήματά του έχουν μεταφραστεί σε δέκα γλώσσες συνολικά και έχουν μεταφερθεί στο θέατρο και στον κινηματογράφο.